Φτιαγμένοι από άλλο υλικό…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Με αφορμή την είδηση για τα επιδόματα διαμονής των υπουργών, άνοιξε η συζήτηση για τη μείωση της σπατάλης των δημόσιων πόρων υπό την παρούσα κυβέρνηση. Τρία χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας και τέσσερα μετά τις σχετικές υποσχέσεις από τον ΣυΡιζΑ, τώρα άνοιξε…

Όταν ο Α. Τσίπρας έλεγε στα προεκλογικά μπαλκόνια ότι οι σπατάλες των προηγούμενων θα κοπούν, ο ελληνικός λαός πρέπει να τον πίστευε. 

Ήταν νέος και

άφθαρτος και οι συνεργάτες του δεν είχαν ξαναβρεθεί σε θέσεις ισχύος, επομένως, αυτοί δεν «έφαγαν» και «δεν χρωστάνε σε κανέναν».

Και η αλήθεια είναι πως ήταν όντως ρεαλιστική προαναγγελία. Για να μειώσεις τη σπατάλη δεν χρειάζεσαι όλα αυτά που χρειάζεσαι για να πραγματοποιήσεις όλες τις υπόλοιπες υποσχέσεις που ακούστηκαν… Δεν χρειάζεται να βρεις λεφτά από το πουθενά, όπως χρειαζόταν για να κάνεις λ.χ. τις αυξήσεις που έταξες στους μισθωτούς, δεν χρειάζεται να «μαγειρέψεις» τους αριθμούς, όπως π.χ. για να μειώσεις το χρέος, δεν χρειάζεται εξειδικευμένους μηχανισμούς και προσωπικό, όπως για να καταπολεμήσεις την φοροδιαφυγή…

Η μείωση της σπατάλης χρειάζεται μόνο πολιτική βούληση. Αν την έχεις, εφαρμόζεις αυτοστιγμεί τα δέοντα και μετά βλέπεις το πράγμα να γίνεται μόνο του. Δεν περιμένεις την έκθεση από την ΕΛΣΤΑΤ ούτε την αξιολόγηση από τη Moody’s. Τη μία μέρα κόβεις τις δαπάνες που κρίνεις ότι είναι αχρείαστες ή και ανήθικες και την άλλη μπορείς να πεις «εξοικονομήσαμε τόσα ευρώ από τη μείωση της σπατάλης»· και δεν μπορεί να σε διαψεύσει κανείς.

Στην Ελλάδα όμως, τίποτα δεν είναι τόσο απλό. Κατ’ αρχάς, δεν είναι δεδομένο ότι ο ίδιος ο λαός θέλει στα αλήθεια να κοπούν οι σπατάλες. Για να μην ανοίξουμε το τεράστιο θέμα της πελατειακής μας νοοτροπίας, αρκεί να πούμε ότι το κύκνειο άσμα της προηγούμενης κυβέρνησης ήταν το κλείσιμο δημόσιου οργανισμού με υπεράριθμο προσωπικό. Μία κίνηση από την οποία επικοινωνιακά δεν μπόρεσε ποτέ να επανέλθει, παρότι τον ξανά άνοιξε με λιγότερους εργαζομένους.

Από πλευράς πολιτικών, οι τωρινοί κυβερνώντες μπορεί να προανήγγειλαν τη μείωση σπατάλης, αλλά αφού διαπίστωσαν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν λέγοντας απλά ναι σε όλα, σκέφτηκαν «γιατί όχι και εμείς;».

Τι κι αν βρισκόμαστε εν καιρώ κρίσης;

Πρόχειρα έρχονται στο μυαλό στιγμές χαλάρωσης της τελευταίας τριετίας με χρήματα φορολογουμένων, όπως η γιορτή της «δημοκρατίας», τότε που η Βουλή βάφτηκε κόκκινη (χρησιμοποιούμενη για πρώτη φορά στην ιστορία για κομματική φιέστα), τα αποκριάτικα πάρτι με στολές των ΛΟΚ και των ΟΥΚ και οι βόλτες αναψυχής υπουργών με μαχητικά αεροσκάφη και φρεγάτες, ταξίδια αμφιβόλου χρησιμότητας και δυσαναλόγως πολυπληθείς αποστολές στο εξωτερικό, συνήθως, αν όχι πάντα, με μία ωραία ατμόσφαιρα εκδρομής…

Αλλά η πολιτική δεν είναι μόνο χαλάρωση, είναι και ιδεολογία. Στα ίδια λεηλατημένα δημόσια ταμεία ήρθαν επιπλέον και οι αριθμοί ρεκόρ των μετακλητών, τα επιδόματα ενοικίων σε υπουργούς που δεν τα χρειάζονται, η αναβάθμιση διαμονής των συνοδών των υπουργών σε ακριβότερα ξενοδοχεία…

Γιατί, μπορεί παρόμοιες ατασθαλίες να έκαναν και οι προηγούμενοι, αλλά τις έκρυβαν και κάτω από το χαλί. Οι τωρινοί είναι «φτιαγμένοι από άλλο υλικό» και δεν τρομάζουν, όπως είπε ο πρωθυπουργός. Δεν είναι σαν εκείνους που περιφρονητικά ονομάζουν «αστούς» και οι οποίοι είχαν ίχνη ντροπής. Το άλλο υλικό τούς επιτρέπει να κάνουν ό,τι κάνουν φανερά, γιατί αριστερό καθεστώς, χωρίς τη νομενκλατούρα του, δεν γίνεται να υπάρξει. Αυτό το υλικό είναι υπεύθυνο και για το γεγονός ότι δεν τους πτοεί ολόκληρη οικονομική κρίση. Πριν από όλα η ιδεολογία.

Και εδώ είναι σκόπιμο να υπενθυμιστεί ότι οι προηγούμενοι μας έβαλαν στην οικονομική κρίση, ναι, αλλά κατά τη διάρκειά της έβαλαν το πόδι στο φρένο, έστω λίγο, έστω δειλά. Μόνο η Πρώτη Φορά Αριστερά βλέπει το γκρεμό και χαϊδεύει το γκάζι. Και δεν μιλάμε βεβαίως μόνο για τη μη μείωση της σπατάλης, τα έχουμε γράψει πολλάκις.

Ωστόσο, υπάρχει και κάτι άλλο που ανησυχεί… Αν αυτά συμβαίνουν τώρα, όσο είμαστε στα μνημόνια, τον Αύγουστο που θα βγούμε, τι θα γίνει;