Το καταραμένο «τι κάνει το κράτος;», μέρος 2o

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Οι πληροφορίες καταιγιστικές και όλες δυσάρεστες. Βλέποντας τις πυρκαγιές στην τηλεόραση, ακούγαμε:

«Σπίτια στο έλεος της φωτιάς…»

«Εγκλωβισμένοι άνθρωποι προσπαθούν να ξεφύγουν...»

 «Αγωνιώδεις εκκλήσεις από τους πυροσβέστες για ενισχύσεις…»

 «Οι νεκροί ξεπέρασαν τους 60, πάνω από 100 οι τραυματίες, πάνω από 1000 θα μείνουν άστεγοι…»

Ακολούθησαν τα συλλυπητήρια από το εξωτερικό και τα πρωτοσέλιδα της επόμενης ημέρας, όλα πένθιμα και καταγγελτικά, σε μαύρο ή πύρινο φόντο:

«Όνειδος!»

«Όλεθρος!»

«Ανίκανοι!»

«Κατακραυγή για

την κατάρρευση του κράτους!»

«Πιάστε τους εμπρηστές!»

«Κα(η)μένη Ελλάδα!»

Όλα αυτά και άλλα, πολύ γνωστά, όχι χθες και προχθές, αλλά 23 με 27 Αυγούστου του 2007. Θα μπορούσαν να είναι και το 1997 και δεν υπάρχει κάτι που να λέει ότι δεν θα μπορούσαν να είναι και το 2027.

Από εκείνα τα πρωτοσέλιδα μέχρι σήμερα, στην Ελλάδα, άλλαξαν τέσσερις διαφορετικές κυβερνήσεις και η σύνθεση του Κοινοβουλίου σε πρόσωπα έχει γίνει αγνώριστη.

Η νοοτροπία όμως μένει ίδια. Γιατί, αφού τους αλλάζουμε;

Επειδή βεβαίως δεν αλλάζουμε οι ψηφοφόροι. Και αριθμητικά να το δούμε, είμαστε περίπου οι ίδιοι άνθρωποι που ζήσαμε, από κοντά ή εξ αποστάσεως, τις πυρκαγιές του 2007, και τι ακριβώς κάναμε για αυτό;

Έπαιξε τον παραμικρό ρόλο στις επόμενες ψήφους μας εκείνη η καταστροφή; Η συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους, στους νόμους και στο ίδιο το κράτος μας άλλαξε στο ελάχιστο;

Ίδιοι πολίτες, ίδια νοοτροπία, ίδιο, συνεπώς, και το κράτος...

Αυτό που εδώ και δεκαετίες αποφεύγουμε να πληρώσουμε και ταυτόχρονα κατηγορούμε πως μας χρωστά, που δεν το θέλουμε στα πόδια μας και παράλληλα φωνάζουμε ότι είναι απόν, που θέλουμε να είναι ανθρώπινο απέναντί μας και αμείλικτο με όλους τους άλλους… Αυτό το κράτος λοιπόν, δεν είναι λογικό να είναι παράλυτο;

Οι διαφόρων ειδών καταστροφές, φυσικές και οικονομικές, πιέζουν για αλλαγές, για βελτίωση, αλλά, αφού κουτσά στραβά την βρίσκουμε την άκρη μας, λίγο με την καλή μας τύχη στα σοβαρά, λίγο με την εμπειρία μας σε όλα τα υπόλοιπα – με τις διασυνδέσεις μας, τα επιδόματα, τη σύνταξη του παππού, το μισθό του δημόσιου υπαλλήλου του σπιτιού, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου –, ας βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα.

Και σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι «άλλοι» που προσπαθούν να το βγάλουν είναι συνήθως εκείνοι που είναι άτυχοι ή/και δεν έχουν επιλογές σαν τις παραπάνω, που είναι δηλαδή εγκλωβισμένοι από παντού, άλλοτε μεταφορικά άλλοτε κυριολεκτικά.

Πληρώνουν το τίμημα, ενίοτε πολύ βαριά, και στο τέλος δεν αλλάζει τίποτα, γιατί είναι πολύ λίγοι αριθμητικά εκείνοι και πολύ λίγοι ψυχικά εμείς οι υπόλοιποι. Αναλογικά, λίγοι και οι πολιτικοί μας. Πώς θέλουμε λοιπόν να πάρει μπρος το κράτος μας;

Ολιγωρίες του κρατικού μηχανισμού έχουν και άλλες χώρες, κάνουν και λάθη, έχουν μάλιστα κι εκείνες τους νεκρούς τους από πυρκαγιές και άλλες φυσικές καταστροφές. Μόνο εδώ όμως υπάρχει η ανυπόφορη δυσοσμία της στασιμότητας.

Στα κανονικά κράτη ο αντιπυρικός εξοπλισμός ανανεώνεται και γίνεται ευρεία χρήση νέων τεχνολογιών για πρόληψη και διάσωση, ο εμπρησμός ισούται με φυλάκιση ακόμα κι αν είσαι δημόσιο πρόσωπο, πότε πότε παραιτείται και κανένας και ας μη μιλήσουμε για κτηματολόγια και δασικούς χάρτες…

Εδώ, συμφορές συμβαίνουν, το ζούμε το δράμα σε όλο του το μεγαλείο, με οργή και θρήνο, και μετά η ζωή συνεχίζεται, αφήνοντάς τες πίσω σαν κακό όνειρο και όχι σαν κοινωνικό γεγονός από το οποίο μπορούμε να μάθουμε κάτι.

Κοινωνικό γεγονός είναι μόνο η σταθερή και ακούραστη διαμαρτυρία μας. Στον φαύλο κύκλο από τη μία καταστροφή στην άλλη, μόνιμη επωδός στα χείλη όλων μας, το αιώνιο «τι κάνει το κράτος;».

Για ευνουχισμένο από τους ίδιους του τους πολίτες και παραδομένο στον καιρό από τους πολιτικούς του προϊσταμένους, ε, κάνει ό,τι μπορεί…