Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 182)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost
δια χειρός Πέμης Γκανά

Θαύμα! Θαύμα!

Είχα σκεφτεί να γράψω πολλά σήμερα.

Πήγα πρωί πρωί στο γραφείο, άνοιξα το λάπτοπ, έφτιαξα καφέ και στρώθηκα.

Μα κάτι μου έλειπε.

Η γκρίνια του.

Μπήκα στο γραφείο του. Έγραφε όπως κάνει 24 ώρες το 24ωρο.

-          Καλημέρα μπος…

-          Μπα, βρήκες το δρόμο, έντεκα πήγε η ώρα…

-          Καλημέρα μπος… Χαρούμενο σε βλέπω πάλι…

-          Κάτι θέλεις πάλι…

-          Τι να θέλω μπος μου; Αυτό που σου

ζητάω δέκα φορές την ημέρα, τριάντα μέρες το μήνα, ένα ολόκληρο χρόνο… Μια αδειούλα 1-2 μηνών… Να γνωρίσω τον τόπο μας, τα ήθη, τις παραδόσεις, τα φαγητά…

-          Τα φαγητά; Τι θέλεις; Θα σου πω εγώ γι αυτά…

Να μη σας τα πολυλογώ, κατσικώθηκα σ’ ένα καναπέ απέναντί του.

-          Τι άλλα;

-          Τράβα στο γραφείο σου να γράψεις…

-          Να φύγω; Με διώχνεις;

-          Δε σε διώχνω, σου λέω να φύγεις επάνω από το κεφάλι μου…

-          Δεν είμαι επάνω στο κεφάλι σου, στον καναπέ είμαι…

-          Θέλεις ν’ ακούσεις κανένα παλαιοκαραμανλικό;

-          Να πάρω άδεια;

-          Τράβα γράψε…

Λέγε λέγε το κοπέλι κάνει τη γριά και θέλει.

-          Να φύγω διακοπές;

-          Θα με σκάσεις;

-          Αυτό έχω σκοπό μέχρι να ενδώσεις…

-          Δεν ενδίδω…

-          Είσαι άκαρδος, άσπλαχνος και καρχαρίας που πίνει το αίμα των εργαζομένων…

-          Είμαι!

Τόμπολα!

Τώρα τι γίνεται;

Μα η θεά τύχη είναι μαζί μου.

Σκάει μούρη η γυμναστριούλα.

-          Πώς τον αντέχεις;
-      Η μαύρη μοίρα μου, Πέμη κακομοίρα μου...

-          Τι θέλετε τώρα κι οι δυο; Έχω να γράψω, έχω να κάνω τηλέφωνα, έχω ένα σωρό στο κεφάλι μου…

Η επανάσταση της γυμναστριούλας δεν αργεί.

-          Γιατί δεν αφήνεις το κορίτσι να ξεκουραστεί;

-          Κορίτσι;

-          Γιατί δεν της δίνεις άδεια…

-          Τη δουλειά σου εσύ…

Κοκκινίζει, ιδρώνει, ανάβει air contrition.

Είμαστε σε καλό δρόμο.

Ξαναρωτά η γυμναστριούλα.

-          Τι θα φας το μεσημέρι;

-          Ότι νάναι…

-          Να πάρουμε πίτσα;

Να η ευκαιρία:

-          Έχω κάτι παϊδάκι στην κατάψυξη… Να τα ρίξω στο φούρνο;

Το βλέμμα του έγινε σαν παιδιού που του τάζουν σοκολάτα.

-          Θα πάρω άδεια;

-          Τα παϊδάκια πρώτα!

Δεν γράφω άλλο…

Από τη στιγμή που εκστόμισε τη φράση «πάρε άδεια να ξελαμπικάρεις και να βρω την ησυχία μου», ο νους ταξίδεψε σε κάμπους, βουνά και θάλασσες…

Δεν είπα άλλη κουβέντα, κατέβασα βαλίτσες από το πατάρι, έριξα μέσα τα απολύτως απαραίτητα κι όπου φύγει φύγει…

Η γκρίνια του ηχούσε στ’ αυτιά μου ακόμη κι όταν έβαζα μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου.

Τον φανταζόμουν να ψιθυρίζει: Σκέψου να μην ήθελε τα απολύτως απαραίτητα. Ολόκληρη μετακόμιση έκανε…

Σας φιλώ σταυρωτά!

Να περάσετε το καλοκαίρι όπως το έχετε σχεδιάσει, χωρίς απρόοπτα.

Να χαρείτε και τις φιέστες του πράιμ για την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια…

Α, την ώρα που ξεκινούσα κτύπησε το κινητό.

-          Να κόψεις το λαιμό σου να είσαι πίσω στα τέλη Αυγούστου.

-          Θα είμαι μπος… Θα είμαι!

-          Με τα παϊδάκια τι θα γίνει;

-          Όταν γυρίσω μπος…

Καλό καλοκαίρι σε όλους.