Το μεγαλείο του Ελληνισμού

Γράφει
η Μαρία Χατζηαγγελίδη

Δημοσθένης:

" Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει" 

Δυναμένη: Παππού μου, Παππού μου, Καλημέρα Παππού μου.

Κοίτα, Κοίτα, τι όμορφα λαμπερά

χρώματα αντικατοπτρίζονται στο Αιγαίο μας.

Δημοσθένης: Καλημέρα  Δυναμένη μου. Τα βλέπω παιδί μου, τα βλέπω.

Δυναμένη: Α Παππού μου; Πάλι δάκρυσες; Τι μονολογούσες καθισμένος κάτω από την αγαπημένη σου ελιά;  Έλα παππού μου, πες μου. Που έτρεχε πάλι το μυαλό σου;

Δημοσθένης: Την Ιθάκη του Καβάφη, σιγομουρμούριζα παιδί μου.

Την Ιθάκη που κρύβουμε όλοι οι Έλληνες μέσα μας. Μια φουρτουνιασμένη, ανταριασμένη θάλασσα που τα αφρισμένα κύματά της μεταφέρουν από την μια άκρη της γης στην άλλη την αξία που μας ενώνει:

" ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ"

Την αξία που καταφέραμε να παραμείνει αναλλοίωτη στην διάρκεια των χρόνων.

Δυναμένη: (χαμογελάει και τον αγκαλιάζει). Παππού μου, η δασκάλα μας στο σχολείο, μας μίλησε για τον Κωστή Παλαμά.

Παππού το γνώριζες ότι με τους στίχους του καλούσε τους Έλληνες να επιδείξουν υψηλή φρόνηση και να χτίσουν από την αρχή μια νέα υγιή Ελλάδα;

Μα τι ωραία πράγματα έγραψε. Να γκρεμίσουν, να ξαναχτίσουν, να ονειρευτούν, να οικοδομήσουν.

Δημοσθένης: Κωστής Παλαμάς. «Ο ποιητής της Ρωμιοσύνης» παιδί μου. Έκλεισε μέσα στην ψυχή και το έργο του την πιο συγκλονιστική περίοδο της Νεωτέρας Ιστορίας μας, όταν το Έθνος αγωνιζόταν να αποκτήσει συνείδηση της αξίας και της αποστολής του και να απελευθερώσει  τους υπόδουλους , κατακτώντας τον σκλαβωμένο Ελληνικό χώρο.

Δυναμένη: Παππού μου, επειδή η Δασκάλα στο σχολείο, μας βάζει πολλές εργασίες για την νεοελληνική γραμματική,  και το μυαλό μου δυσκολεύεται να τα συγκρατήσει όλα θα μου ξαναπείς την ιστορία των Ελλήνων;

 A! Παππού μου, έχω να μοιραστώ μαζί σου, ένα υπέροχο νέο.

 Από την ερχόμενη εβδομάδα ξεκινάμε μαθήματα Αρχαίων Ελληνικών.

 Ήρθε Φιλόλογος και μας μίλησε. Ενθουσιαστήκαμε όλα τα παιδιά παππού μου.

Μα τι ωραία πράγματα είπε ο Αριστοτέλης Παππού μου και πόσοι άλλοι φιλόσοφοι.

 Παππού μας φέρανε και Καθηγητή Ιστορίας. Από που να ξεκινήσω παππού μου.

Δημοσθένης: Θα στην ξαναπώ Δυναμένη μου. Θα στην ξαναπώ.  Είδες τι πλούσια και διδακτική είναι η γλώσσα μας;

 Να δίνεις προσοχή στην Δασκάλα σου και τους Καθηγητές σου Δυναμένη μου.

 Αγωνιστήκαμε πολύ για να παραμείνει η πλούσια γλώσσα μας αναλλοίωτη και το έθνος μας αυτόνομο.

Δυναμένη: Εντάξει παππού στο υπόσχομαι. Θα μου πεις τώρα;

Δημοσθένης: Βρισκόμαστε στο 2018.  Διανύουμε το 8ο έτος της Επίπλαστης Οικονομικής Κρίσης.

Η Οικονομία, συνεχίζει να βρίσκεται στην εντατική.

Ανασαίνει με μεγάλη δυσκολία.

Στην ζωή την κρατάει το πείσμα των Ελλήνων.

Ο έντονος πατριωτικός ζήλος.

Η βαθιά, αληθινή, αγάπη τους για την Πατρίδα μας.

Ο μεγάλος θυμός, για τις κατηγορίες που μας προσάπτουν στο βωμό της «ηγετικής» δημαγωγικής ματαιοδοξίας.

Το κύμα μεταναστευτικών ροών μέσω της γειτονικής Τουρκίας,  αυξάνεται σε καθημερινή βάση, χωρίς να γνωρίζει κανείς τον πραγματικό αριθμό.

 Άλλοι τους χαρακτηρίζουν , ως  πρόσφυγες, άλλοι ως μετανάστες.

Οι φιλότιμοι, φιλόξενοι Έλληνες, καταλαβαίνουμε ότι η χώρα μετατρέπεται σε κέντρο μονίμων μεταναστευτικών ροών.

 Η πολιτική ηγεσία του τόπου βυθισμένη μέσα στην εσωστρέφεια των ιδιοτελών, φιλόδοξων, δαιμόνων της.

Οι πολιτικές εξαγγελίες του πολιτικού προσωπικού, συνεχίζουν το παιχνίδι του αποπροσανατολισμού των πολιτών μέσα από συνεχόμενα στρατηγικά ψεύδη και ανιστόρητες μυθοπλασίες. 

Υπόσχονται ένα πλούσιο παρόν και μέλλον μέσα από εξαγγελίες που παραπέμπουν την λογική στο παραμύθι των αδελφών Grimm , « Η Ωραία Κοιμωμένη».

Έντεχνα, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν και να διασπείρουν έναν άτυπο, εμφύλιο πόλεμο, όπως την περίοδο 1946-1949, που πολεμούσε ο ένας Έλληνας τον άλλον όχι για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Όχι παιδί μου. Οι αιτίες ήταν εντελώς διαφορετικές.

 « Μου πήρες μέρος από το χωράφι μου, μου έκλεψες την κατσίκα, σου πήρα την κότα».

Δεν είχαν υπολογίζει όμως τον σημαντικότερο παράγοντα.

Ο Έλληνας, είχε προχωρήσει μπροστά.

Είχε εξελιχθεί πνευματικά, είχε δημιουργήσει, είχε την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις συντεχνιακές εσωτερικές, παρωχημένες νοοτροπίες, που τον ήθελαν δέσμιο ενοχικών συνδρόμων.

Οι πολίτες πλέον αντιλαμβανόμαστε, ότι το μέλλον επιφυλάσσει στιγμές πείνας, απαξίωσης της ανθρώπινης υπόστασης , διάλυση της χώρας μας.

Η ταχύτητα των απρόσμενων δυσάρεστων αλλαγών, από την Εθνική μας κυριαρχία μέχρι την οικονομική δέσμευση, δημιουργεί, την μεγαλύτερη επίγνωση.

Ήρθε η στιγμή να ενωθούμε μεταξύ μας.

Να παλέψουμε για την αποκατάσταση της Εθνικής και Πολιτικής, αυτοκυριαρχίας μας.

Οι διαδικασίες, δύσκολες, χρόνιες, επίπονες. 

Ούτε ένα λεπτό δεν χάνουμε, τον θάρρος μας.

Προχωρήσαμε, σε μεγάλες θυσίες οι οποίες μας οδήγησαν στην πολυπόθητη

Εθνική Μεγαλοσύνη.

Δυναμένη: Δηλαδή Παππού μου, όπως μου λέει συνέχεια ο Μπαμπάς, κατάφεραν οι Απανταχού Έλληνες να συσπειρωθούν, αντιστρέφοντας σε ανοδική πορεία την Ελλάδα;

Δημοσθένης: Ναι παιδί μου. Τα καταφέραμε. Ο πατέρας σου, ήταν Ενήλικας, όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Όπως γνωρίζεις γεννήθηκε στο Εξωτερικό.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι μου είπε ν όταν επαναπατριστήκαμε;

Δυναμένη: Τι σου είπε παππού μου;

Δημοσθένης: Πατέρα, είμαι πολύ περήφανος που είμαι Έλληνας.

Δυναμένη: ( τον αγκαλιάζει σφιχτά με τα χεράκια της).

Παππού, μην κλαίς πια.

Απόλαυσε τις όμορφες στιγμές.

Όπως λέει και ο Μπαμπάς, η πραγμάτωση των επιθυμιών σας, μας εξασφάλισε την ευτυχία.

Είμαστε Ελεύθεροι Έλληνες Παππού μου, χάρη σε όλους εσάς.

Έλληνες!!!