Ένα καλοκαίρι λίγο πιο ήσυχο…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Φέτος το ελληνικό καλοκαίρι πηγαίνει καλά. Κατ’ αρχάς, οι ζέστες ξεκίνησαν την κατάλληλη στιγμή. Τον Ιούνιο, που δεν σταμάτησε να βρέχει, διακοπές πηγαίνουν μόνο οι ποδοσφαιριστές. Και μάλιστα όχι όλοι, αφού φέτος έχει και Μουντιάλ, που είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί αν δεν βρίσκεσαι σε παραλία.

Ο τουρισμός πηγαίνει, επίσης, πάρα πολύ καλά και δεν έχουμε φτάσει καν στη μέση της σεζόν. Ακόμα και στην ελληνική πολιτική σκηνή, που

τα τρία τουλάχιστον τελευταία χρόνια είναι λόγος κατάθλιψης, υπάρχουν αισιόδοξα μηνύματα, με το καλοκαίρι να ξεκινά με σημάδια διάλυσης της ψεκασμένης ακροδεξιάς και επομένως με απώλειες για τη χειρότερη κυβέρνηση που έχουμε δει.

Το άλλο θετικό είναι πως μιλάμε για το πρώτο καλοκαίρι που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γιορτάζει το δημοψήφισμα και, παρότι δεν πρόκειται για κάτι «απτό», το να σταματήσει να παίζει με τα νεύρα μας δεν είναι λίγο. Αν κι αυτό είναι σχετικό αφού ο πρωθυπουργός στο εξωτερικό είπε   κάτι-σαν-“mea culpa” για τη διεξαγωγή του και αυτό, αλλά στα ημέτερα εδάφη δήλωσε «περήφανος» για τη διεξαγωγή του!

Θα πει κανείς βέβαια, και δικαίως, ότι με τους ρυθμούς που προσαρμόζονται οι κυβερνώντες μας στην πραγματικότητα θα έχουμε χρεοκοπήσει, επανακάμψει και ξανά χρεοκοπήσει, έως ότου καταλάβουν τι ισχύει στην οικονομία και τον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά, και πάλι, τα θετικά είναι θετικά και – επιτρέψτε μου έναν πιο προσωπικό τόνο – κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το δικαίωμα να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο αισιόδοξα όταν ετοιμάζω βαλίτσες για διακοπές.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές λοιπόν, έχω την ελπίδα, που δεν είναι ακριβώς αβάσιμη, ότι μέχρι τις εκλογές του 2019 θα συνεχίσουν να γίνονται τα δύο πράγματα που βλέπουμε όλοι να γίνονται και τώρα. Η κοινωνία θα διατηρήσει τη συνοχή της έστω και με δυσκολίες, καθώς η αγορά θα εξακολουθήσει να βρίσκεται σε μία σχετική σταθερότητα και ισορροπία, και ταυτόχρονα το οικοδόμημα Συριζανέλ θα καταρρέει.

Εννοείται πως η ελληνική οικονομία ακόμα ασφυκτιά και πως η συγκυβέρνηση δεν θέλει να την απελευθερώσει, παρά τη χρησιμοποιεί για να συντηρεί το κομματικό της κράτος, αλλά, από την άλλη, το γεγονός ότι η πραγματική αγορά αφέθηκε στην ησυχία της για περισσότερο από έναν χρόνο αποδείχθηκε ότι ήταν αρκετό για να καταγραφεί θετική ανάπτυξη.

Εννοείται, επίσης, πως αυτό δεν είναι αρκετό. Ενδεικτικά, το 2014 η οικονομία μας έκανε ένα άλμα της τάξης του 4% (η ύφεση έφτασε στο -3,2% το 2013, και το 2014 έκλεισε με ανάπτυξη 0,7%), αλλά η δυναμική της δεν πρόλαβε να αγγίξει τα ασθενέστερα στρώματα πριν έρθουν τα πάνω κάτω το 2015. Τώρα που πορεύεται με ρυθμούς χελώνας, το καλό σενάριο (αλλαγή κυβέρνησης , σταθερό διεθνές περιβάλλον) λέει ότι η κοινωνία έχει πάρα πολύ δρόμο ακόμα για να βγει στο ξέφωτο.

Από την άλλη, η κρίση στη συγκυβέρνηση δεν είναι τόσο ισχυρή ώστε να βλέπουμε εκλογές συντομότερα του ερχόμενου Μαΐου, αλλά η φθορά της είναι τέτοια φέτος, που όχι μόνο προκαταβάλλει οδυνηρές πολιτικά ήττες για τα κόμματα που την απαρτίζουν, αλλά αυξάνει κατά πολύ τις πιθανότητες για αυτοδυναμία της ΝΔ και μαζί με αυτές και τις πιθανότητες να εκλεγεί κανονικά Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 2020, που είναι και το σημαντικότερο.

Στη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την απαξίωση και των ΑΝΕΛ προς την ανυπαρξία, ωστόσο, θα ακούσουμε ακόμα πολλές μπαρούφες, θα δούμε πολλές κωλοτούμπες, θα γίνουμε δέκτες ακόμα περισσότερων απελπισμένων επικοινωνιακών τακτικών, όπως το πάρτι που ετοιμάζεται για την «καθαρή έξοδο» τον Αύγουστο,  και άλλα πολλά εκνευριστικά.

Αφού όμως η Ευρώπη αποφάσισε να τα χρηματοδοτήσει – ευτυχώς βέβαια, γιατί μαζί με αυτά χρηματοδοτούν και τη χώρα (τους ψηφίσαμε βλέπετε) – μπορούμε να χαλαρώσουμε τουλάχιστον λίγες μέρες το καλοκαίρι, ήσυχοι ότι είναι μετρημένες οι μέρες τους…