Ποτάμι, παραπόταμος, ξεροπόταμος!

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η προχθεσινή απόφαση του Σταύρου Θεοδωράκη και μερικών στελεχών του (ήταν δεν ήταν εκατό άτομα) ν’ αποχωρήσει το Ποτάμι από το Κίνημα Αλλαγής, ήταν αναμενόμενη κι επακόλουθο μιας πορείας που από κάποια στιγμή κι ύστερα είχε μεταβληθεί σε αγωνιώδη πορεία ύπαρξης κι επιλογών.

Η αλήθεια είναι ότι το Ποτάμι

εμφανίστηκε στη χώρα όταν ο αχός της χρεοκοπίας δεν είχε κατακαθίσει κι είχε ως μεγάλο πλεονέκτημα την αναγνωρισιμότητα του Σταύρου Θεοδωράκη και κάποια επιφανή πρόσωπα που τον ακολούθησαν. Πρόσωπα με λάμψη στον στενό επαγγελματικό τους κύκλο αλλά και σε μικρές –πλην σημαντικές- εκφάνσεις της κοινωνίας.

Η εμφάνιση του Ποταμιού καλλιέργησε προσδοκίες σε κεντρογενή –φιλελεύθερα τμήματα της κοινωνίας. Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι το ΠαΣοΚ παρέπαιε, η Νέα Δημοκρατία είχε σοβαρό έλλειμμα αξιοπιστίας κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να είναι ελκυστικός προορισμός για δυνάμεις που απαρέσκονταν το κοινωνικό μίσος που καλλιεργούσε αλλά κι ήταν υποψιασμένα στις ψεύτικες υποσχέσεις που μοίραζε.

Έτσι, ο Σταύρος Θεοδωράκης και το νεοσυσταθέν κόμμα, έδειχναν μια όαση πολιτικού ορθολογισμού, ειδικά για ανθρώπους νουνεχείς. Οι συνεργασίες με τη Δράση και τους Μεταρρυθμιστές του Σπύρου Λυκούδη αποτελούσαν εχέγγυα για μια πορεία με πολιτικό ρεαλισμό.

Βεβαίως, από την πρώτη στιγμή εμφανίστηκε ένα τεράστιο ζήτημα.

Ο συγκεντρωτισμός κι εν πολλοίς κι η έπαρση του Θεοδωράκη.

 Μαζί με την παντελή απουσία μιας πολιτικής πλατφόρμας στην οποία θα ήταν κατατεθειμένη με κεφαλαία γράμματα  η ιδεολογική τοποθέτηση του νέου κόμματος.

Αυτή η απουσία αιτιολογήθηκε με την πρόφαση ότι το Ποτάμι δανείζεται ιδέες τόσο από τον Φιλελεύθερο χώρο όσο κι από την Αριστερά.

Αυτό, όμως, είχε ως αποτέλεσμα μια πανσπερμία θέσεων, τοποθετήσεων κι επιδιώξεων.

Από τη μια (αναφέρω ονόματα ενδεικτικά) ο Γραμματικάκης, ο Κύρκος, ο Δανέλλης κι από την άλλη ο Σκυλακάκης, ο Αμυράς, ο Φωτήλας. Στη μέση ο ίδιος ο Θεοδωράκης μα κι οι μετριοπαθείς ισορροπιστές με επικεφαλής τον Λυκούδη.

Ταυτοχρόνως, κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να εκτοξεύεται λάσπη εναντίον του Θεοδωράκη και το εγχειρήματός του. Πότε τον παρουσίαζαν ως «άνθρωπο του Μπόμπολα», πότε ως «άνθρωπο του Σημίτη», πότε ως άνθρωπο της μέγιστης διαπλοκής.

Προσέξτε:

Ο ίδιος δεν απάντησε ποτέ σ’ αυτή η χυδαία εκτόξευση λάσπης.

Ποτέ δεν ήρθε σε αντιπαράθεση, επί τούτου,   με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Λες και δεν ήθελε να ανοίξει διάλογο ή να δημιουργήσει εντάσεις με την Κουμουνδούρου.

Η φημολογία από τις όχθες του Ποταμιού ανέφερε ότι τον Ιανουάριο του 2015 ο Σταύρος Θεοδωράκης περίμενε εναγωνίως τηλέφωνο από τον Τσίπρα. Όμως εκείνος προτίμησε τον Καμμένο ως συγκυβερνήτη. Το ίδιο έγινε και τον Σεπτέμβριο του 2015.

Το ίδιο και πριν λίγο καιρό, όταν στη πολιτική θέση της προέδρου του ΚΙΝΑΛ περί άμεσης ανάγκης εκλογών, ο ίδιος προτίμησε να ρίξει νερό στο μύλο του Τσίπρα ισχυριζόμενος ότι δεν χρειάζονται εκλογές έστω κι αν η κυβέρνηση είναι κακή!!!

Μια άλλη αλήθεια είναι ότι η εκλογή Μητσοτάκη στη Νέα Δημοκρατία δημιούργησε τεράστια ζητήματα στις κεντρογενείς όχθες του Ποταμιού. Η μαζική ή και μεμονωμένη φυγή φιλελεύθερων δυνάμεων από το Ποτάμι με κατεύθυνση την Πειραιώς, δημιούργησε τη μεγάλη ξηρασία που αποτυπώθηκε στις δημοσκοπήσεις.

Κι αφού τα ποσοστά του Ποταμιού έφταναν μετά βίας το 1,5%, μόνος του ο Θεοδωράκης αποφάσισε τη συμμετοχή του κόμματός του στο ΚΙΝΑΛ. Εκτιμώντας ότι θα το αλώσει εκ των έσω. Ύστερα, μετά την απόφασή του, φώναξε τα στελέχη του να την επικυρώσουν.

Κι όταν, παρά τα υπερβολικά που του έδωσε η Φώφη Γεννηματά σε σχέση με την πραγματική του δύναμη, δεν κατάφερε ν’ αλώσει το ΚΙΝΑΛ εκ των έσω, άρχισε ο κλεφτοπόλεμος.

Προσέξτε:

Ήταν ο μόνος που έδωσε χείρα βοηθείας στον πλήρως απομονωμένο Τσίπρα, όταν θυμήθηκε να δημιουργήσει συμβούλιο Εξωτερικής πολιτικής κι αφού ήδη τα είχε κάνει μούσκεμα στις σχέσεις της χώρας με την Τουρκία κι είχε εν κρυπτώ αρχίσει τη συζήτηση για το Σκοπιανό.

Ήταν ο άνθρωπος που ενώ όλοι έλεγαν ότι αν φύγουν οι ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση θα τους αντικαταστήσει εκείνος,  δεν απαντούσε. Και το έπραξε ΜΟΝΟ όταν τελικά οι Τσίπρας και Καμμένος ξαναβρήκαν την μεταξύ τους συγκολλητική ουσία για τις καρέκλες της εξουσίας.

Ο δρόμος που αποφασίστηκε προχθές, την Κυριακή, για τον Σταύρο Θεοδωράκη, ήταν μονόδρομος αφού ανακάλυψε ότι το ΚΙΝΑΛ είναι …πολύ ΠαΣοΚ!

Λες και δεν το ήξερε πριν…

Τώρα, ένα είναι βέβαιο.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, με σημαντική ευθύνη του ιδίου, ζυγίστηκε και βρέθηκε ολιγοβαρής.

Το Ποτάμι αποξηράνθηκε.

Μοιραία θα γίνει ουραγός.

Είτε του Τσίπρα, είτε της Γεννηματά είτε, πολύ περισσότερο και σ’ επίπεδο σημαντικών στελεχών με κοινό νου και πολιτικό ορθολογισμό, του Κυριάκου  Μητσοτάκη…