Η τραγωδία του κράτους κι η ελπίδα

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η φωτιά, η πλημμύρα, ο σεισμός, αναμφισβήτητα μας καθιστούν ανίσχυρους μπροστά στη δύναμή τους.

Όχι, όμως το κράτος. Το σοβαρό κι υπεύθυνο κράτος. Αυτό οφείλει να έχει προνοήσει, προβλέψει και να είναι πάντα εφ’ όπλου λόγχης για να επιτεθεί ή να αμυνθεί με τα δικά του σχέδια διαχείρισης ακόμη και των πιο ακραίων κρίσεων.

Κάτι τέτοιο δεν συνέβη στην Ανατολική, όπως δεν συνέβη πριν

λίγους μήνες και στη Δυτική Αττική.

Παρ’ ότι όλοι πια γνωρίζουμε ότι ως σύμπτωμα της κλιματικής αλλαγής θα ζούμε συνεχώς με περισσότερους καύσωνες τα καλοκαίρια και συνεχείας εναλλαγές καιρικών φαινομένων τους χειμώνες, το δικό μας κράτος αντικειμενικά και κυνικά απέτυχε. Είναι σαφές ότι αυτό το κράτος που φτιάξαμε,  μοναδικό σκοπό έχει να βολεύει ημετέρους και να παράγει ελλείμματα.  Κι όταν του ζητάμε χείρα βοηθείας, μας δίνει μια και μας καίει, μας πνίγει, μας τελειώνει.

Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι ότι το δικό μας κράτος δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει κρίσεις, αφού γνωρίζει να λειτουργεί ΜΟΝΟ εκ των υστέρων. Συνήθως σπασμωδικά και μίζερα.

Η πραγματικότητα, επιπλέον, είναι ότι οι έννοιες της πρόληψης, της αποτροπής, του σχεδιασμού, του προγραμματισμού είναι ανύπαρκτες. Με επικάλυψη αρμοδιοτήτων για να μην υπάρχει ποτέ υπεύθυνος για κάτι.  Ο κάθε φορέας αναφέρει ένα γεγονός στους άλλους συναρμόδιους και… καθάρισε. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για την επιχειρησιακή ευθύνη κι επίλυση του γεγονότος; Όλοι θέλουν γαλόνια κι αξιώματα, όλοι θέλουν καρέκλες κι εξουσία, μα όταν η φωτιά ή το νερό θεριέψουν, όλοι κάνουν την πάπια, κατά πως λέει ο λαός μας.

Είναι και κάτι άλλο.

Έχουμε ένα κράτος με βαθιά μορφή αυτισμού.

Την εποχή των smartphones, των email και της τεχνολογίας, το ελληνικό κράτος δουλεύει με τηλέφωνα (που μονίμως είναι κατειλημμένα) και fax!!!

Έχουμε ένα κράτος που δαπανά χρήματα για να εκσυγχρονιστεί αλλά δεν έχει το εκπαιδευμένο ή πρόθυμο προσωπικό να δουλέψουν τις νέες τεχνολογίες. Χώρια ότι ο εκσυγχρονισμός πνίγεται από τη γραφειοκρατία και τους …συναρμόδιους υπευθύνους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «112». Το σύστημα συναγερμού Πολιτών, μέσω μαζικής αποστολής γραπτών και ηχητικών μηνυμάτων σε κινητά και σταθερά τηλέφωνα, των οποίων το σήμα εντοπίζεται σε περιοχές που κινδυνεύουν. Η προμήθειά του ξεκίνησε το 2011, ειπώθηκε ότι θα ολοκληρωθεί ανάμεσα στο 2014 και στο 2016. Ήρθε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, «πάγωσε» τη διαδικασία και η προμήθεια μετατέθηκε για το 2019 -2020. Εν των μεταξύ μετράμε δεκάδες νεκρούς κι οι ευθύνες έχουν χαθεί μέσα στους λαβυρίνθους της καφκικής γραφειοκρατίας των … συναρμοδίων υπουργείων.

Τέλος, δεν πρέπει να λησμονάμε την σχέση της κοινωνίας με τους ακκιζόμενους πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς των ριάλιτι και της δήθεν γκλαμουριάς. Που περιφέρουν καθημερινά τη γελοιότητά τους εδώ κι εκεί, αλλά αδυνατούν να συλλάβουν και ν’ ανταποκριθούν στην έννοια της πραγματικής προσφοράς από καρέκλα ευθύνης.

Από την άλλη πλευρά του φεγγαριού, οφείλουμε να μιλήσουμε και για δυο ελπιδοφόρα μηνύματα που προέκυψαν μέσα από τ’ αποκαϊδια.

Την αυτοσυγκράτηση και την υπεύθυνη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη και την αφύπνιση της αλληλεγγύης. Χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν να σταθούν αρωγοί στους πληττόμενους με αυταπάρνηση, φιλαλληλία κι αφοσίωση στον ανθρωπισμό. Στάθηκαν εκεί που το κράτος απουσίαζε εγκληματικά…