Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 180)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Ο Μπαμπς δε γκρέιτ, το δάκρυ της ακαδημαϊκιάς 

κι ο …μετανοείτε

Δύο είναι μαντάμ τα ερωτήματα που ταλάνισαν την εβδομάδα, που μόλις περάσαμε, τον μέσο Έλληνα πολίτη.

Το πρώτο είναι : Καψώσατε πουλάκια μου;
Λυσσάξατε μπρε την περασμένη εβδομάδα, τι Ιούνης μάναμ είναι τούτος, στον καταραμένο τόπο Ιούνη μήνα βρέχει, καλά Χριστούγεννα, ευτυχισμένο το νέο έτος, κάνω κουραμπιέδες κάνεις μελομακάρονα; 

Μας ψεκάζουν βρεεε ξυπνάτε gidia ε gidia με χασταγκ βεβαίως βεβαίως !!!
Μέχρι και ο παντελώς άγνωστος διαδικτυακός μου φίλος, με το όνομα Μπάμπς δε γκρέιτ (ή  δε γκρέιτερ δεν θυμάμαι επακριβώς), που δεν χάνει ευκαιρία να

με μαλώνει, να τρολλάρει (και να με εκνευρίζει) inbox πάντα - καθότι διακριτικός, για τα ποσταρίσματά μου, σίγησε.

Βέβαια, τώρα τελευταία ακολουθεί κάτι περίεργους τύπους που πιστεύουν πως ο ομφαλός της Γης είναι ο νεοέλληνας και αντί για γκρίνιες μου στέλνει ραβασάκια τύπου, η Χαρά Κύρη βέρα Ελληνίς εκ Βόλου, που μετανάστευσε προς εύρεση καλύτερης τύχης το 217μ.χ (!) στην Ιαπωνία, αυτοκτόνησε λόγω ερωτικής απογοήτευσης και έτσι οι Ιάπωνες, συγκλονισμένοι, έδωσαν το ονοματεπώνυμό της στην απονενοημένη πράξη της αυτοχειρίας(ΔΕΙΑΔΩΣΤΑΙ πριν το καταιβάσουν οι σιωνισταί)!!!

...Και έπειτα λέτε πως λίγη ζέστη δεν κάνει κακό...
Βρε σεις, καρατσεκαρισμένο, η θερμοκρασία άνω των 35 βαθμών υπό σκιά, βαράει κατακούτελα τύπους σαν το Μπαμπς δε γκρέιτ, και όχι μόνο!

Το δεύτερο ερώτημα είναι : Κλάψατεεεε;;;

Γιατί η Περιστέρα έκλαψε!

Κάθε 5 του Ιούλη κλαίει το κορίτσι το ακαδημαϊκό, κλαίει καθώς συλλογάται την χαμένη ευκαιρία της Σοβιετοποίησης της χώρας.
Να σας πω την μαύρη αλήθεια;

Και γιατί να μην κλαίει; Σύζυγος συντρόφου κομισάριου - πρωθυπουργού θα ήταν.

Αλίμονο στην χώρα,
Εκείνη μια χαρά πρακτική θα έκανε στα μοντέλα που διδάσκουν εκεί στο Περισσό, οι Κνίτες.

Θα γίνονταν τα δίκαια, πράξη.

Έτσι γιατί αφήσαμε κι  έναν ατέλειωτο εμφύλιο, στην μέση...

Εγώ, πάλι, φόρεσα τα καλά, τα Κυριακάτικά μου, και κατέβηκα στο Σύνταγμα, για να γιορτάσω το Μένουμε Ευρώπη.

Καλά ήταν.

Εγώ, η φίλη Βίλλυ, η φίλη Δάφνη, δυο - τρεις κυρίες, δεκαπέντε, άσχετοι, πιτσιρικάδες με σκέιτ  που δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν θα πάνε στου Ψυρρή ή στο Μοναστηράκι ή στον Κεραμεικό, δώδεκα αλλοδαποί, τρεις κουλουράδες, και πέντε καλόγεροι που οι δυο πουλούσαν κομποσκοίνια από το Άγιο Όρος και οι τρεις κρατούσαν πλακάτ με τον τρομαχτικό μήνυμα : Μετανοείτε, ο καιρός γαρ εγγύς...

Παραδίπλα ένας νέος άντρας, καθόταν στο παγκάκι, μαζεμένος, κατηφής, απόλυτα δυστυχής, πού και πού σκούπιζε τα δάκρυά του.

Τι να έχει ο χριστιανός αναρωτήθηκε η Βίλλυ.

Κοιτάξαμε προσεκτικά.
Γνωστή φυσιογνωμία!
Θαρρώ πως ήταν το παλικάρι, το άξιο, που πριν τρία χρόνια τέτοιες μέρες μας ενημέρωνε διαδικτυακά πως θα έρθει σπίτια μας και θα χτυπά κουδούνια ρωτώντας τι θα ψηφίσουμε, θα ασπαζόταν, έλεγε, του ψηφίσαντες ΟΧΙ με πραγματική συντροφική χαρά, μα θα σημείωνε αυτούς που θα ψηφίζαμε ΝΑΙ, θα ήταν, αρχικά,  ευγενικός μαζί μας, μα την επόμενη του ΟΧΙ θα ψάχναμε λαγούμι να κρυφτούμε...

Το ηθικό πλεονέκτημα μιας αριστεράς που είχαμε πιστέψει κάποιοι από εμάς, κάποτε, βρισκόταν μπρος μας.
Γελάσαμε μαντάμ, δεν μας μένουν πολλά ακόμα να κάνουμε!

Αφού λοιπόν, δεν έγινε κάποια φιέστα, ή έστω ένα χάπενιγκ, και ούτε ένας μετανοημένος διασκεδαστής δεν φάνηκε να μας κρατήσει συντροφιά και να τραγουδήσει, υψώνοντας την αριστερή του κόκκινη γροθιά, φύγαμε και πήγαμε μια βόλτα στα μαγαζιά.
Δοκιμάσαμε ό,τι μπορούσε να δοκιμαστεί και φύγαμε χαρούμενες, δίχως ψώνια, ένεκα φτώχειας, παίζοντας το αγαπημένο παιχνίδι της μικρής Πολυάννας.
Μόνο αγοράσαμε από ένα καλαμπόκι!

Ωραίο ήταν, απλά όταν γύρισα σπίτι κατάλαβα γιατί γελούσε το μισό μετρό με τα χάλια μου.
Ηθικό συμπέρασμα, μην τρώτε καλαμπόκια δίχως να έχετε ένα καθρεφτάκι μαζί σας...

Από την άλλη έχουμε τον μπος Σακελαρό!
Του στέλνω μέιλ.
Μπος θέλω τα ρεπά μου

Οκ, απαντά, τη Δευτέρα του Πάσχα, τη Καθαρά Δευτέρα, τη Δευτέρα που θα έχει διαλυθεί ο γαύρος και τη Δευτέρα παρουσία…
Όχι, Σάββατο θέλω.

Με παίρνει τηλέφωνο.

Αντί καλημέρας αρχίζει να άδει Ζιγκ Ζαγκ από τον καιρό της νιότης του:

Απολύομαι, απολύομαι….απολύομαι μωρό μου και τρελαίνομαι...
Έπιασα το υπονοούμενο που έλεγε κι ο μαυροτζαφέρης.

Άτιμη φτώχια, έβαλα την ουρά στα σκέλια.

Αστειεύομαι μπος, του λέω.

Δεν γέλασε, απλά έκλεισε το τηλέφωνο.

Είναι θυμωμένος που σας μαρτύρησα πως εγώ του δίνω όλες αυτές τις πληροφορίες που γράφει στο  «Καλντερίμι», και μου κρατάει μούτρα!

Μην με ρωτάτε που θα πάω για διακοπές εφέτος, φαντάζομαι μέχρι την πυλωτή  της πολυκατοικίας μας, ρίχνοντας νερό με το ποτιστήρι (έχω κάτι απλήρωτους λογαριασμούς στο κοινοτικό νερό και φοβάμαι μην ροβολήσει ο δήμαρχος και με μαλώσει) άντε και στο τσακίρ κέφι ως την Λούτσα.
Πλάι σε μανούλες που τρώνε πακοτίνια, μπαμπάδες που λένε τις μπύρες «μπυρόνια» (γκαντ) και τον φραπέ «φραπόγαλα» (γκαντ δις)  παιδάκια που τσιρίζουν, και σκυλάκια που κατουράνε την ψάθα μου, αλλά δεν πρέπει να τα μαλώνουμε διότι δεν είναι πολίτικαλ κορέκτ...

Σας φιλώ αγαπημένοι μου φίλοι και ανανεώνω το ραντεβού μας για το νέξτ Σάββατο, Θεού θέλοντος, μπος Σακελαρό και θερμοπληξίας επιτρέποντος!

ΥΓ. ΑΠΟΣΜΗΤΙΚΟ στα μέσα μαζικής μεταφοράς,

Μη το φοβάστε γκάις, χρησιμοποιήστε το, σώζει ζωές...