Τα «παιδιά του λαού» δεν πέφτουν εύκολα

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ένας ηγέτης είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο να προστατεύει την εικόνα του. 

Στις δημοκρατίες υπάρχει ένα μικρό παράδοξο και παρόλο που ευνοούν ως καθεστώτα τη διαφάνεια, εκεί είναι που προστατεύεται και πιο εύκολα η εικόνα του ηγέτη, καθώς γύρω του υπάρχει ένα παχύ και πολύπλοκο στρώμα θεσμών και προσώπων που μπορεί να τον αφήσει στο απυρόβλητο για πολύ καιρό και σε δυσανάλογα μεγάλο βαθμό.

Αν συνυπολογίσουμε σε αυτό και

την τάση που έχουμε λιγότερο ή περισσότερο όλοι οι άνθρωποι να βλέπουμε με θετική προδιάθεση τις επιλογές μας, ακόμα και αν η πραγματικότητα «φωνάζει» ότι κάναμε λάθος, εξηγείται εύκολα το γεγονός πως ο Αλέξης Τσίπρας θεωρείται γενικώς χαρισματικός πολιτικός και κρατά περίπου μόνος του δημοσκοπικά τον ΣΥΡΙΖΑ στο υπερβολικό για τα κυβερνητικά πεπραγμένα 18-20%.

Επίσης, η προσπάθειά του να λογίζεται ως σοσιαλδημοκράτης στα διεθνή φόρα αρχίζει να βρίσκει ευήκοα ώτα και φαίνεται να καθιερώνεται ως συστημικός Ευρωπαίος αρχηγός κράτους, κάτι που περνά επικοινωνιακά πλέον και στο εσωτερικό της χώρας, ενώ στο υπουργικό του συμβούλιο ευδοκιμούν δηλωμένοι κομμουνιστές, ακροδεξιοί και καταδικασμένοι συκοφάντες.

Αυτό αποτελεί περισσότερο αποτυχία της αντιπολίτευσης και των αντιπάλων του εν γένει, παρά επιτυχία του ίδιου. Πιο συγκεκριμένα, δεν έχει γίνει αρκετά σαφές ότι ο Αλέξης Τσίπρας κυβερνάει μόνος του. Το ελληνικό σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό και το κατά πόσο η Ελλάδα θα γίνει μία κανονική χώρα έχει να κάνει, καλώς ή κακώς, με το πόσο ικανός είναι ο ηγέτης της, πολύ περισσότερο από το πόσο ικανοί είναι μεμονωμένα οι υπουργοί του, και σίγουρα δεν έχει να κάνει καθόλου με το αν είναι καλό παιδί.

Παρ’ όλ’ αυτά, γίνεται συχνά πυκνά αναφορά για τις καλές προθέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, ακόμα και από «αντιπολιτευόμενους» δημοσιογράφους, που έχει να αντιμετωπίσει τα γερμανικά θηρία στα Eurogroup.

Κάπως έτσι, το «έβγαλε έρπη το παιδί» έχει γίνει πλέον «μόνος εναντίον όλων» και στο «όλων», ο κάθε καλοπροαίρετος Έλληνας ψηφοφόρος μπορεί να συμπεριλάβει και τους ανίκανους υπουργούς που κόβουν τις συντάξεις και βάζουν φόρους γιατί δεν βρίσκουν από αλλού λεφτά. Ο Αλέξης όμως προσπαθεί…

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Για τον ίδιο λόγο που ο Αλέξης Τσίπρας κρατά σε υπολογίσιμα ποσοστά τη δημοτικότητά του, εξακολουθεί και ο Ντόναλντ Τραμπ να στηρίζεται από σημαντική μερίδα της αμερικανικής κοινωνίας και των ΜΜΕ της.

Οι υποστηρικτές του αισθάνονται στενά συνδεδεμένοι μαζί του, γιατί νιώθουν «μόνοι» ενάντια στο σύστημα και οι πολέμιοι του Τραμπ, από την άλλη, τους κάνουν το χατίρι γιατί έχουν πέσει στην παγίδα των προσωπικών επιθέσεων σε βάρος του.

Η ουσία της πολιτικής, η σύνδεση της ανώτατης διοίκησης της χώρας με αυτά που απασχολούν την κοινωνία, παρακάμπτεται προς όφελος ενός επικοινωνιακού παιχνιδιού, στο οποίο ο Τραμπ μπορεί να ηττηθεί μόνο από τον εαυτό του. Τη ζημιά που του έκαναν οι δικές του αντιαμερικανικές δηλώσεις τη Δευτέρα δίπλα στον Β. Πούτιν στο Ελσίνκι, δεν την έκαναν όλοι οι αντίπαλοί του μαζί.

Τα «παιδιά του λαού» λοιπόν, όπως ο Τραμπ και ο Τσίπρας, που ψηφίστηκαν για να τιμωρηθεί το σύστημα, δεν φθείρονται καθόλου εύκολα, πολύ περισσότερο όταν οι επιθέσεις που δέχονται είναι προσωπικές. Ο κόσμος τούς θεωρεί δικούς του, με όλα τα ελαττώματά τους.

Περνώντας λοιπόν ξανά στα καθ’ ημάς, από τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα έχει χάσει σε τέτοιο βαθμό την αξιοπιστία του που ο ελληνικός λαός έφτασε να χορεύει στο Σύνταγμα επειδή ο αρχηγός του έβαλε πλώρη για να τον ρίξει στο γκρεμό, είναι μάλλον βέβαιο και έχει ήδη αποδειχθεί ότι στον ίδιο λαό δεν θα πουν κάτι ιδιαίτερο οι αντιπολιτευτικές κατηγορίες για κυβερνητική διαφθορά και διαπλοκή και, περαιτέρω, θα του πουν ακόμα λιγότερα οι κατηγορίες για φωτογραφικές νομοθετικές διατάξεις που ευνοούν την οικογένεια του συμπαθέστατου πρωθυπουργού του.

Καλό είναι βέβαια τα σκάνδαλα να μαθαίνονται, ασυζητητί, αλλά ο Έλληνας πολίτης, ειδικά τώρα που περνά δύσκολα, νοιάζεται αποκλειστικά για τα δικά του προβλήματα. Στο μέτρο λοιπόν που θεωρεί ότι δεν λύνονται, επειδή οι Γερμανοί μάς υποχρεώνουν να αυξήσουμε το ΦΠΑ ή επειδή το PSI κατέστρεψε τα ταμεία και κόβονται τώρα (ξανά) οι συντάξεις ή επειδή δεν έχει διοριστεί ακόμα στο Δημόσιο, ή όλα τα παραπάνω μαζί, και όχι επειδή τον κυβερνά ένας πρωθυπουργός που έχει επιδείξει πλήρη αδιαφορία για τα πραγματικά του προβλήματα, δεν πρόκειται να ψηφίσει με τέτοιο τρόπο ώστε να απαλλαγεί από το άρρωστο πολιτικό σύστημα που ο ίδιος καταριέται για τα δεινά του.