Η κίνηση των 58

Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως στην αναγκαιότητα ανασύστασης της σοβαρής κι υπεύθυνης Κεντροαριστεράς, ανεξαρτήτως αν διαφωνούμε πλήρως με τον όρο, ο οποίος από μόνος του αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα συσπείρωσης περισσότερων πολιτικών δυνάμεων και κοινωνικών ρευμάτων.

Πολύ περισσότερο όταν είναι ηλίου φαεινότερο πως η έξοδος από την κρίση δεν αφορά μόνο τις απαιτούμενες τομές στην οικονομία και τις παραγωγικές δομές της Ελλάδας, αλλά και στην ολική ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος.

Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως και σε κάτι ακόμη.

Την αναγκαιότητα ν’ αποκτήσει η χώρα μας «Σχέδιο Ανασυγκρότησης» που θα διαμορφώσει για τις επόμενες δεκαετίες τον μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας.

Μέχρι σήμερα, με τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του Μνημονίου, και την αποκλειστική διαχείρηση της καθημερινότητας, οι πολιτικές αντιλήψεις του παρελθόντος δεν έχουν θέση, ενώ θεωρούνται άκρως τοξικές.

Η παλαβή Αριστερά που σήμερα αναζητά μερίδιο εξουσίας μέσω του αναχρονιστικού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κι φοβική, εξουσιομανής, ρουσφετολογική Δεξιά που είτε είναι εγκλωβισμένη στη Νέα Δημοκρατία είτε βρίσκεται στα δεξιά άκρα αυτής, ασφαλώς δεν μπορούν ούτε να εμπνεύσουν μεγάλα στρώματα της κοινωνίας, ούτε να καταθέσουν σοβαρά και πειστικά σχέδια που θα αρμόζουν σε δυτικοευρωπαϊκή δημοκρατία.

Άρα, με δεδομένο ότι στον Φιλελεύθερο χώρο επικρατεί άκρα του τάφου σιγή κι οι δυνάμεις του παραπαίουν κατακερματισμένες εδώ κι εκεί, η κίνηση των 58 προσωπικοτήτων της Κεντροαριστεράς αποτελεί ένα σημαντικότατο γεγονός.

Παρά το γεγονός ότι τις δυνάμεις αυτές τις κατατρέχει το βαρίδι της διαχείρισης της χώρας για δεκαετίες κι η αδυναμία τους να την εκσυγχρονίσουν - μεταρρυθμίσουν ήταν εμφανής, το κείμενο των 58, δημιουργεί θετικές προσδοκίες.

Πολύ περισσότερο αφού ο βιότοπος που λειτούργησαν υπήρχε και θα υπάρχει.

Έχω, όμως, την αίσθηση ότι ο δρόμος είναι γεμάτος με αγκάθια.

Η άρνηση του επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ να συμμετέχει στην «επιχείρηση» ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, λόγω των μικροκομματικών του επιδιώξεων και στρατηγικών, αλλά και της μη δυνατότητάς του να ξεπεράσει παθογένειες του παρελθόντος, αποτελεί το πρώτο και μέγιστο αγκάθι.

Οι αγκυλώσεις κι οι προσωπικές στρατηγικές αποτελούν το δεύτερο.

Προσωπικά θα έλεγα ότι αγκάθι αποτελεί κι η μαζική συμμετοχή πολλών εκπροσώπων της καθηγητικής ελίτ –με δεδομένες τις εγγενείς αδυναμίες τους να εμπνεύσουν και να πείσουν ευρύτερα στρώματα περί των διαθέσεών τους για σκληρή πολιτική δουλειά- αλλά αυτό, προφανώς, αποτελεί άποψη υποκειμενική κι ήσσονος σημασίας.

Οφείλω να τονίσω και κάτι ακόμη.

Η ενδεχόμενη δημιουργία της «Ελιάς», θα συντελέσει στην αποσυμπίεση της σημερινής άκριτης αντιπαράθεσης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις.

Η ενδεχόμενη δημιουργία της «Ελιάς», ασφαλώς θα καταδείξει σε πολλές κοινωνικές δυνάμεις ότι η ανούσια φραστική αντιπαράθεση, οι ρηχές αναλύσεις κι οι θολές αναζητήσεις, αποτελούν οπισθοδρόμηση, πολώνουν την κοινωνία, δεν της επιτρέπουν να σκεφτεί και ν’ αποφασίσει νηφάλια και τελικά δεν βοηθούν στην πορεία εξόδου της χώρας από τη βαθύτατη κρίση της.

Θα ήταν δε ευχής έργο, αν ακολουθούσε κι η συσπείρωση δυνάμεων του Κεντρώου – Φιλελεύθερου – Μεταρρυθμιστικού χώρου…

Τον πολιτικό χειμώνα οφείλει φυσιολογικά ν’ αντικαταστήσει η πραγματική άνοιξη…