Κι αν μας πουν «όχι»;

Το σκηνικό είναι ήδη στημένο.

Περιέχει Έλληνες αντάρτες βουλευτές, περιέχει έντονη αγανάκτηση κι αδικία, περιέχει και τους κακούς τροϊκανούς – δανειστές που πρέπει να κατατροπώσουμε.

Τα πρωτοσέλιδα είναι ήδη έτοιμα και περιμένουν την εντολή δημοσίευσης, με τίτλους σχετικούς με τη νέα ηρωική πράξη των Ελλήνων απέναντι στους κατακτητές τους.

Η ρήξη με την τρόικα, λένε, είναι προ των πυλών.

Εκείνο που δεν λένε, είναι ποιοι λόγοι ωθούν τον Σαμαρά σ’ αυτή.

Είναι άραγε ότι δεν βγαίνουν οι αριθμοί χωρίς γενναίο «κούρεμα» του χρέους;

Είναι άραγε το…αραγές μέτωπο που διαμορφώνουν οι βουλευτές που δεν μπορούν πλέον να κάνουν ρουσφέτια κι αναζητούν άλλα πεδία δόξας;

Είναι άραγε η αντίδραση Σαμαρά στις «επιχειρήσεις» εξωκοινοβουλευτικών κύκλων και προσώπων εντός της Νέας Δημοκρατίας, με στόχο την κυβερνητική αποσταθεροποίηση και την ακόμα περισσότερο σαλαμοποίηση του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού;

Είναι άραγε κάποια απόφαση –ρίσκο του Σαμαρά για εκλογές, παρά να βάλει την υπογραφή του σ’ ένα νέο πρόγραμμα –μνημόνιο στήριξης της χώρας;

Είναι άραγε κάποια απόφαση της Αθήνας για συμπαράσταση στο ΔΝΤ στην αντιπαράθεσή του με τους Ευρωπαίους.

Όλοι γνωρίζουμε το σκηνικό έντασης που ήδη δημιουργείται, αλλά δεν γνωρίζουμε ούτε την παράσταση που θα δοθεί, ούτε το τέλος.

Το σίγουρο είναι ότι πολλά πράγματα μοιάζουν με το παρελθόν.

Κρίση, ένταση στις σχέσεις με την τρόικα, επαναστατικές κορώνες στο εσωτερικό και εν τέλει …τηγανίτα χωρίς μέλι.

Πόσες φορές αλήθεια δεν έχουμε δει κι ακούσει την ελληνική πολιτική τάξη (κυβέρνηση – αντιπολίτευση - media) να προετοιμάζουν την κοινή γνώμη και στο τέλος να επιχειρούν τις γνωστές κωλοτούμπες που θα ζήλευε κι ο Ιωάννης Μελισσανίδης;

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει φράσεις του τύπου «θα τους τα πούμε έξω απ’ τα δόντια», «θα διαπραγματευθούμε», «θα σκίσουμε τα μνημόνια» κι άλλα παρόμοια γραφικά;

Το σημαντικότερο:

Τι θα γίνει αν οι δανειστές μας πουν «όχι»; Όπως είναι και το πιθανότερο;

Όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία τόσο στον τόπο μας όσο και στην Κύπρο;

Τι θα γίνει αν οι δανειστές μας πουν ότι «χρόνια τώρα παλεύετε να μειώσετε το δημόσιο σε απόλυτους αριθμούς αλλά και μέσω αποκρατικοποιήσεων και δεν έχετε κάνει τίποτα;».

Πολύ περισσότερο όταν κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι για τους δανειστές και τη διεθνή τάξη ισχύει εκείνο που «λέει» ότι θεωρούν αδιανόητο ένα Κράτος να υπογράφει τη μια στιγμή και την επόμενη να ζητά επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας, επειδή δεν θέλει ή δεν μπορεί να την τηρήσει;

Ποιο είναι το σχέδιο «Β»;

Από ποιον θα δανειστεί η Ελλάδα για να «ζήσει», όταν είναι δεδομένο ότι με τις δικές της δυνάμεις δεν μπορεί να πάει ούτε για κατούρημα;

Ποιος θα δανείσει την Ελλάδα –και δη με τα σημερινά μηδαμινά επιτόκια του επάρατου μνημονίου- όταν είναι σαφές ότι ακόμη κι αν βγει στις αγορές δεν θα επιτύχει καλύτερα επιτόκια δανεισμού από το 7%;

Για μια ακόμη φορά καλλιεργούνται υπεραισιόδοξες προσδοκίες για τον διαπραγματευτικό μας ρόλο.

Όσο όμως εμείς δεν κάνουμε το παραμικρό για ν’ αλλάξουμε ουσιαστικά και να μπορέσουμε ν’ αποκτήσουμε τη δική μας περπατησιά, τόσο περισσότερο θα σφίγγει ο βρόγχος στο λαιμό μας.

Ακόμη κι αν έχουμε καταφέρει να απεγκλωβιστούμε από μνημόνια και κακούς λύκους…

Ναι οι δανειστές μας είναι σε πολλά ζητήματα παράλογοι.

Ακόμη κι ύποπτα παράλογοι.

Όταν, όμως, εμείς δεν έχουμε κάνει πολλά πράγματα (εδώ δεν έχουμε καταφέρει ν’ ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα ή να αναδιαρθρώσουμε το περιβάλλον είσπραξης φορολογικών εσόδων) απ’ όσα έχουμε υπογράψει, όταν έχουμε στα οπίσθια το γεννητικό όργανο του βοδιού (βοϊδόπουτσα το λέει ο λαός), οι ηρωισμοί καθίστανται γραφικότητες…

Ναι οι δανειστές μας λειτουργούν κι εκφράζονται ως επιβήτορες.

Ακόμη και την ώρα που σε Ευρώπη και ΗΠΑ έχει αρχίσει η συζήτηση –που σαφώς μας ευνοεί- για τα αδιέξοδα που προκαλούνται από τις πολιτικές που επιβάλλουν οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρωζώνης, δηλαδή η Γερμανία.

Όμως, το ξαναλέμε.

Εμείς δεν έχουμε ΚΑΝΕΝΑ σχέδιο για μια Ελλάδα χωρίς μνημόνια.

Δεν έχουμε ΚΑΝΕΝΑ σχέδιο για την μετά κρίση Ελλάδα.

Έχουμε την πεποίθηση ότι αν είχαμε και το βάζαμε στο τραπέζι, θα βρίσκαμε πολλούς συμμάχους…

Τώρα, απλά φωνάζουμε….

Ίσως λόγω του βοδιού.