Ο «σοφός» λαός η Χρυσή Αυγή κι η πραγματικότητα

Ανέσυρα από τα δημοσιογραφικά αρχεία ένα άρθρο που δημοσίευσαν οι Financial Times τον προηγούμενο Μάρτιο, αναφορικά με την κρίση της Ελλάδας και την επήρεια από το φασισμό, όσων επλήγησαν από αυτή.

Αναφέρει ότι με δεδομένα τα πλήγματα που επέφερε η δημοσιονομική προσαρμογή σε πολλά κοινωνικά στρώματα, αυτά έλκονται πιο εύκολα από τα λαϊκίστικα συνθήματα που στοχοποιούν τους μετανάστες για όσα υφίστανται.

Ανάλογες θέσεις εκφράζουν κατά καιρούς και
πολλοί αναλυτές και «αναλυτές» στο εσωτερικό της χώρας.

Όμως, αυτού του τύπου οι προσεγγίσεις δεν είναι ολοκληρωμένες.

Κι αν θελήσουμε να το πούμε διαφορετικά, είναι ολοκληρωμένες κατά το ήμισυ.

Η αλήθεια είναι ότι ο λαός που ψηφίζει δεν είναι «σοφός», όπως με άκρατη κολακεία τον θωπεύουν αναλυτές και κόμματα.

Αυτός ο λαός, έχει ωθήσει επανειλημμένως την χώρα στην αυτοκτονία.

Να θυμηθούμε την καταστροφή που προκάλεσε με την απόφασή του να μη στηρίξει –ψηφίσει τον Βενιζέλο κι όσα ακολούθησαν στην Μικρά Ασία;

Να θυμηθούμε ότι την ώρα που οι αληθινά σοφοί λαοί της Ευρώπης επιδίδονταν στην ανόρθωση των χωρών τους, ο δικός μας «σοφός» λαός έκανε ανταρτοπόλεμο;

Να θυμηθούμε ότι την πρώτη ανορθωτική για την οικονομία οκταετία Καραμανλή, την πέταξε στα σκουπίδια του λαϊκισμού και της χούντας;

Να θυμηθούμε ότι την είσοδο στην οικογένεια της Ευρώπης και τα αναμενόμενα απ’ αυτήν ευεργετήματα, τα «πέταξε» σε καταναλωτικά τερτίπια ψεύτικης ευμάρειας;

Αυτά, αλλά και η διακοσίων ετών συμπόρευση του «σοφού λαού» με τον κοτζαμπασισμό, τον λαϊκισμό και τις πελατειακές σχέσεις, οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στην κουλτούρα της διανομής των λαφύρων της εξουσίας.

Κι όχι μόνο αυτό.

Κάνω μεγάλη προσπάθεια να θυμηθώ κάποιον ελληνικό πολιτικό σχηματισμό που εκπαίδευσε τους Έλληνες στους κανόνες της Δημοκρατίας.

Όλα, μα όλα, από την ανεξαρτησία του ελληνικού Κράτους, στηρίχτηκαν στους κομματικούς στρατούς και τα συντεχνιακά συμφέροντα.

Κι αν δεν υπήρχαν λεφτά, κάποιοι ανακάλυπταν ότι υπάρχουν.

Δανεικά φυσικά.

Κι όταν αυτά τελείωσαν, όταν το πελατειακό Κράτος βάρεσε «κανόνι», ο «σοφός λαός» βγήκε στους δρόμους.

Η οικονομική κρίση έθεσε επί τάπητος την αναγκαιότητα να προσαρμοστεί ο «σοφός λαός» στους τρόπους λειτουργίας της πραγματικής οικονομίας.

Κι αυτός ο «σοφός λαός», ένιωσε απογοήτευση για τη Δημοκρατία κι άρχισε να πυκνώνει τις τάξεις του λαϊκισμού και το μόρφωμα του ναζισμού.

Μήπως ήταν εκπαιδευμένος και σκεπτόμενος;

Βουρ, να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη.

Κάλλιστα, μπορείτε να πείτε ότι γίνομαι ισοπεδωτικός.

Ότι ο «σοφός λαός» υπήρξαν περίοδοι που πράγματι ήταν σοφός.

Θα μου επιτρέψετε και πάλι να διαφωνήσω.

Αν εξαιρέσουμε τις περιόδους εθνικής παλιγγενεσίας (Βαλκανικοί πόλεμοι που διπλασίασαν την Ελλάδα, αλβανικό έπος), δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι –πλην μεμονωμένων περιπτώσεων- στο οποίο αυτός ο «σοφός λαός» μεγαλούργησε.

Αντιθέτως, δημιούργησε ένα Κράτος βολεμένων, μια παρασιτική οικονομία, έμεινε εγκλωβισμένος σε θρησκευτικούς και πολιτικούς μύθους, σε ιδεοληψίες, σταθερά μακριά από το εφικτό, τη λογική και την πραγματική ουσία της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.

Δεν κατάφερε καν να δημιουργήσει πραγματική αστική τάξη που αποτελεί την ραχοκοκαλιά κάθε Έθνους και Κράτους.

Θυμάστε κάτι άλλο ουσιαστικό που θα το αναφέρει η ιστορία;

Εξ ου και ο φασισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος από όσα ζιζάνια έσπειραν τα καλόπαιδα της Χρυσής Αυγής.

Η αναξιοπιστία δεν αφορά μόνο το πολιτικό σύστημα.
Αφορά και τον "σοφό" λαό.
Οι ακρότητες τον αφορούν.
Όμως, ξαναλέω, χωρίς γνώση και παιδεία, δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα ξεριζωθούν όσα κουβαλάει ο Έλληνας στην πλάτη του.

Εν κατακλείδι, έχω εξαιρετικές επιφυλάξεις για τη "σοφία" του λαού.
Φυσικά, με τον μικροκομματισμό να κυριαρχεί, τον φανατισμό και τη μισαλοδοξία να μπαίνουν καθημερινά στα σπίτια των Ελλήνων, δεν μπορεί να περιμένει κάποιος πολλά πράγματα.
Έχουμε ξαναπεί.
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.