Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη

Η εκ του σύνεγγυς παρακολούθηση των πολιτικών δρώμενων του τόπου, από τις πρώτες μετεφηβικές ανησυχίες κι η εν συνεχεία επαγγελματική ενασχόληση μ’ αυτά, με οδηγούν σ’ ένα συμπέρασμα που όλο και περισσότερο βρίσκει απήχηση στην κοινωνία που μπορεί να σκέπτεται.

Ότι τις τελευταίες τρεις –τουλάχιστον- δεκαετίες, η ελληνική κοινωνία γαλουχήθηκε και συμπορεύθηκε με την ανομία.

Η γαλουχία κι η συμπόρευση αυτή, δημιούργησε μια απέραντη δεξαμενή που συγκεντρώνεται η έλλειψη κοινωνικού ήθους.

Ως ένα σημείο αυτά έχουν εξήγηση.

Ποτέ μια κοινωνία δεν μπορεί να συμπορεύεται αγαστά εξ αιτίας των προσωπικών δεδομένων –επιδιώξεων καθενός. Πάντα θα υπάρχουν χάσματα, αποστάσεις, διαφορετικές οπτικές γωνίες αντιμετώπισης των ζητημάτων. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν.

Η ανομία, όμως, η υποκρισία που μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τα «δικά» μας παιδιά, σε βάθος παρελθόντων χρόνων, η ανοχή σε φαινόμενα παρακμής ή διαφθοράς που όλοι ξέραμε αλλά κανένας δεν ξεσκέπαζε, έγιναν βίωμα της κοινωνίας.

Μήπως πρέπει να ξεχάσουμε τα μαχαιρώματα μεταξύ οπαδών του ΠαΣοΚ, τη Νέας Δημοκρατίας και του ΚΚΕ, ακόμη και στον πόλεμο της αφίσας, τη δεκαετία του ’80;

Μήπως πρέπει να ξεχάσουμε πόσες φορές κάηκε το Πολυτεχνείο και η Αθήνα, μετά από «ειρηνικές» διαδηλώσεις;

Μήπως ξεχάσαμε ότι πέρασε στο dna δυο –τουλάχιστον- γενιών, ότι ο νόμος δεν είναι αυτός που νομοθετεί η ευνομούμενη Πολιτεία, αλλά αυτός του εργάτη;

Μήπως ξεχάσαμε την παντελή έλλειψη σεβασμού στην ιδιωτική ή στη δημόσια περιουσία;

Μήπως ξεχάσαμε τις συνδικαλιστικές αλητείες που επί δεκαετίες έμειναν ατιμώρητες;

Μήπως ξεχάσαμε τον Δεκέμβριο του 2008; Κι όχι, φυσικά, από εγκληματίες;

Μήπως ξεχάσαμε τους «κτισμένους» μέσα στο γραφείο τους καθηγητές, στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης;

Μήπως ξεχάσαμε τον τρόπο που κάποιοι έδειχναν –επί δεκαετίες- τα δημοκρατικά τους αισθήματα; Με ξύλο στα Πανεπιστήμια, με καταλήψεις σχολείων, με βία;

Με μολότοφ και λοστούς που χαρακτηρίστηκαν προσφάτως …οικογενειακά κειμήλια;

Μήπως ξεχάσαμε ότι σε δημοσκοπήσεις αναφορικά με τα θύματα της 17Ν, μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας έλεγε…. καλά τους έκαναν;

Μήπως ξεχάσαμε ότι παρακολουθούσαμε καθημερινούς αγώνες κατς στο κέντρο της Αθήνας για μια θέση στάθμευσης;

Μήπως ξεχάσαμε ότι καταστήσαμε εθνικό σπορ την φοροδιαφυγή, δηλαδή την κλοπή του Κράτους, δηλαδή του ίδιου μας του εαυτού;

Εν κατακλείδι, μήπως ξεχάσαμε επειδή …ξεχάσαμε τι σημαίνει νόμος; Τι σημαίνει δίκαιο; Τι σημαίνει πιστή και αυστηρή εφαρμογή τους προς όλους;

Φοβάμαι ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί άλλοθι για πολλούς από εμάς.

Η αποτρόπαια ιδεολογία της, οι πρακτικές της, ο καθημερινός φασισμός της, τα καμώματα των βουλευτών και στελεχών της, μας δίνουν την ευκαιρία να αποενοχοποιήσουμε τις αφεντιές μας και να δείχνουμε αυτούς με το δάκτυλο.

Απολύτως υποκριτικό. Απολύτως γελοίο.

Δεν θα ήταν, αν πριν την εμφάνισή της στο πρώτο θεωρείο της πολιτικής σκηνής, όλοι εμείς οι άλλοι, είχαμε φτιάξει μια κοινωνία αγγέλων.

Μια κοινωνία που δεν θα επέτρεπαν οι φιλήσυχοι πολίτες κι οι νόμοι της σε κανένα τέρας να βγει στα πεζοδρόμια και τους δρόμους.

Το έχω ξαναγράψει.

Τα τελευταία δυο τρία χρόνια, όλες τις αιτίες των κακών που μας συμβαίνουν τις επιρρίπτουμε στο Μνημόνιο κι ύστερα κοιμόμαστε ήσυχοι!

Έτσι κάνουμε και τώρα με τις αναλύσεις περί ανόδου της Χρυσής Αυγής.

Πετάμε ένα βολικό «Το Μνημόνιο φταίει που στέλνει εξαθλιωμένους στις τάξεις της» και μετά σκεπάζουμε τα πάντα κάτω από το χαλί που έχουμε στο σαλόνι μας…

Αν αυτό το χαλί αποφασίσουμε να το σηκώσουμε για να το τινάξουμε, από κάτω θα βρούμε χωματερές που μπορεί να πνίξουν στη μπόχα της ανομίας όλη την Ευρώπη…

Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

Κι ύστερα ας συνειδητοποιήσουμε ότι η γενικευμένη ανομία όπλισε τα χέρια φανατικούς ταλιμπάν του νεοναζισμού…