Χαμένοι στη διαχείριση…

Στην Ελλάδα, θέλουμε ανέγγιχτο το Κράτος-τέρας που έχουμε, αλλά δεν θέλουμε να το διατηρήσουμε πληρώνοντας την υπέρογκη φορολογία που απαιτείται.

Στην Ελλάδα, δεν θέλουμε τα μονοπώλια, αλλά δεν θυμόμαστε ότι τα μόνα μονοπώλια που υπάρχουν είναι η κρατική ΔΕΗ, το κρατικό νεράκι και μέχρι προσφάτως η τζόγος.

Στην Ελλάδα το κέρδος το θεωρούμε αμάρτημα, αλλά θέλουμε να έρθουν οι ξένοι να επενδύσουν στη χώρα μας.

Στην Ελλάδα, θέλουμε την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπειά μας, αλλά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι αυτές τις κατακτάς μόνο αν δεν απλώνεις το χέρι για δανεικά.

Στην Ελλάδα, δεν θέλουμε την τρόικα και τα Μνημόνια, αλλά δεν απαντάμε ποιος θα μας δανείσει όσα μας λείπουν για να μην αλλάξει τίποτα.

Στην Ελλάδα, μιλάμε συνεχώς για στήριξη των ελληνικών προϊόντων, αλλά στα σούπερ μάρκετ βρίσουμε… λεμόνια…Αργεντινής, ελληνικό λάδι Ιταλίας, ενώ όσα φοράμε παράγονται –κατά βάση- στις χώρες της Άπω Ανατολής.

Μπορεί κάποιος να καταγράψει ένα σωρό από όσα ασυνάρτητα ακούμε καθημερινά γύρω μας, από λογής επαΐοντες, δημαγωγούς και πολιτικούς καιροσκόπους.

Κι έχουμε πει και γράψει επανειλημμένως, ότι η δήθεν «αυτόνομη κι ανεξάρτητη» πολιτική, μας οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα.

Η «αυτόνομη κι ανεξάρτητη» πολιτική μας οδήγησε στον υπέρμετρο δανεισμό του επί δεκαετίες λαϊκισμού των πολιτικών.

Το «πάρε –δώσε», ανάμεσα στους πολιτικούς και τον «σοφό» λαό.

Που ποτέ δεν κάθισε να σκεφτεί νηφάλια ότι ουδείς μας εξανάγκασε να καταφεύγουμε σε συνεχή δανεισμό για να τα βγάζουμε πέρα.

Κι όταν λέμε δανεισμό, εννοούμε τόσο τον κρατικό όσο και τον ατομικό.

Αυτά και πολλά άλλα, τα αφήνουμε στο περιθώριο, είτε ως σκέψεις είτε ως προβληματισμούς.

Το ελληνικό χρέος, με τις σημερινές συνθήκες είναι χαμένη υπόθεση για τους ξένους.

Έχω την αίσθηση ότι όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι δεν θα πάρουν ποτέ πίσω τα χρήματά τους.

Όμως, φοβάμαι ότι το μεγάλο πρόβλημα του τόπου δεν είναι το χρέος.

Είναι η έλλειψη απασχόλησης. Η έλλειψη θέσεων εργασίας.

Για ν’ αλλάξουμε ή να γιατρέψουμε αυτή την θλιβερή κατάσταση δεν κάνουμε τίποτα.

Ούτε τις παραγωγικές δομές της κοινωνίας αλλάξαμε τόσα χρόνια Μνημονίου, ούτε μεταρρυθμίσεις προωθήσαμε, ούτε μας έγινε μάθημα πως οι θέσεις εργασίας που είχαν δημιουργηθεί από το παλαιό οικονομικό μοντέλο χάθηκαν μόλις φύσηξε δυνατός αέρας.

Δεν έχουμε καν εκπονήσαμε κάποιο σχέδιο Ανάπτυξης.

Ξέρετε εσείς κάτι που αγνοώ;

Απολύτως τίποτα.

Όλα στη διαχείριση.

Να μαζέψουμε φόρους, να κλείσουμε τρύπες, να κάνουμε τη μια ή την άλλη οικονομική αλχημεία για το σήμερα.

Να βολέψουμε εδώ κι εκεί κάποιους υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους, εν μέσω μάλιστα αντεγκλήσεων, αντιδράσεων, πεζοδρομίου και φαυλοκρατίας.

Έχουμε καταστήσει μέγα εχθρό για τα πάντα το Μνημόνιο, αλλά δεν καταθέτουμε λύσεις εκτός αυτού.

Το έχουμε ξαναπεί.

Τι θα γίνει αν αύριο τελειώσει το Μνημόνιο (που τελειώνει) κι εμείς θα χρειαζόμαστε δανεικά για να συντηρήσουμε αυτό το Κράτος;

Ποιος θα μας δανείσει με επιτόκια που ξεκινούν από 0,75% και φτάνουν στο 2,5%, όταν ακόμη κι αν έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα, στις αγορές δεν θα βρίσκουμε δανεικά με λιγότερο επιτόκιο από 7%;

Ξαναλέμε, ξαναφωνάζουμε.

Επειγόντως πρέπει να δημιουργήσουμε σχέδιο εθνικής Ανάπτυξης, με στήριξη του ιδιωτικού τομέα.

Καλές οι συζητήσεις κι η ζητιανιά για επενδύσεις στα πέρατα της υφηλίου, αλλά έχουν μακροχρόνιους ορίζοντες, δεν λύνουν το ζήτημα που σήμερα είναι καυτό.

Κι όπως αναφέρει σε άρθρο του ο Χρήστος Κώνστας, κάθε μήνα, η Ελλάδα πληρώνει 2,3 δις Ευρώ για συντάξεις. Κάθε μήνα καταβάλλονται 4.4 εκατομμύρια συντάξεις σε 2,7 εκατομμύρια συνταξιούχους.

Οι συντάξεις αυτές καταβάλλονται από τις κρατήσεις μισθού των 3,6 εκατομμυρίων εργαζομένων στην Ελλάδα.

Αν στους συνταξιούχους προσθέσουμε και τους ανέργους που κι αυτοί στηρίζονται από τα χρήματα που παρακρατούνται από τους μισθούς όσων εργάζονται, το αποτέλεσμα είναι θλιβερό: Τρία εκατομμύρια εξακόσιοι χιλιάδες εργαζόμενοι στηρίζουν το εισόδημα 4 εκατομμυρίων ανέργων και συνταξιούχων.

Αυτά τα σκέπτεται κάποιος;

Ή όλοι είναι χαμένοι στη διαχείριση;