Μικρομάγαζο ή πολυκατάστημα;

Ο Φώτης Κουβέλης, τελικά αποδεικνύεται καθημερινά ότι είναι πολύ «μικρότερος» από το μέγεθος που του είχε αποδοθεί.

Η άρνησή του να συμμετάσχει η ΔΗΜΑΡ στις ζυμώσεις για την συνένωση των Κεντροαριστερών δυνάμεων, το καταδεικνύει για μια ακόμη φορά.

Ο επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ, το έχουμε γράψει επανειλημμένως, έκανε μια τεράστια προσωπική και κομματική υπέρβαση, με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση συνεργασίας που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του 2012.

Από εκεί και μετά, αυτή η υπέρβαση έμεινε μετέωρη.

Με άνευ προηγουμένου αγκυλώσεις, με πρόσωπα που πλην της «μούχλας» που ανέδυαν ήταν και ανασταλτικοί παράγοντες όποιας κυβερνητικής επιχείρησης για μεταρρυθμίσεις, με τακτικές «εντός εκτός και επί τα αυτά», η Φώτης Κουβέλης κι η ΔΗΜΑΡ δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν το μέγιστο γεγονός της συμμετοχής της Αριστεράς σε κυβερνητικό σχήμα.

Η αποχώρηση από την κυβέρνηση, με το γνωστό «αστείο» επιχείρημα της παύσης λειτουργίας της ΕΡΤ, δημιούργησε μεγαλύτερες εντάσεις στο εσωτερικό του κόμματος, ενώ ο Φώτης Κουβέλης με τις τακτικές του απομάκρυνε από κοντά του ακόμη και τους πλέον συνεπείς και έμπιστους συνεργάτες του, όπως ο Σπ. Λυκούδης.

Ταυτοχρόνως, ενώ χαρακτήριζε «τοξικό» ότι είχε σχέση με το ΠαΣοΚ, δεν δίσταζε ο ίδιος να συνδιαλέγεται και να κάνει συμφωνίες με ότι πιο τοξικό από το ΠαΣοΚ, όπως ο Χάρης Καστανίδης και πολλοί άλλοι.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, δεν είναι περίεργη ούτε μη αναμενόμενη η άρνησή του να απορρίψει το «κείμενο» των 58 για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.

Είναι σαφές ότι ο Φώτης Κουβέλης προτιμά το μικρομάγαζο της Αγίου Κωνσταντίνου, παρά ένα πολυκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας, με ευρωπαϊκό αέρα και προοπτικές.

Είναι σαφές ότι προτιμά να είναι πρώτος στο χωριό, παρά να οσμιστεί τον κοσμοπολίτικο αέρα των ευρωπαϊκών σαλονιών.

Είναι σαφές ότι είναι δέσμιος παλαιών δογματισμών κι αντιλήψεων, που δεν συνάδουν με την σύγχρονη πραγματικότητα.

Κι όλα αυτά, τη στιγμή που ο εξ αριστερών του λαϊκισμός σαρώνει τα πάντα, ενώ ο εκ δεξιών εθνικισμός απειλεί τους δημοκρατικούς ιστούς της χώρας.

Μοιραία, λοιπόν, η όλη η στάση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, όλη η πολιτεία του τα τελευταία δυο χρόνια, είναι μοιραίο να προκαλεί κραδασμούς στο κόμμα του.

Όπως χθες στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής, όπου αντιμετώπισε υψηλούς τόνους από σημαντική μερίδα συμμετεχόντων, αλλά άκουσε και σκληρές κουβέντες.

Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι μεγάλο μέρος της συνεδρίασης επικεντρώθηκε στα πρόσωπα των Στ. Λιβαδά και Γερ. Γεωργάτου, δηλαδή στους δύο που συμμετέχουν στην ΕΕ από τα συνολικά επτά στελέχη της ΔΗΜΑΡ που υπογράφουν το κείμενο-πρόσκληση για την Κεντροαριστερά.

Η κριτική που δέχθηκαν οι Λιβαδάς και Γεωργάτος αφορούσε την…υπονόμευση του κόμματος, επειδή υπέγραψαν το κείμενο.

Μόνο που δεν κατηγορήθηκαν για φραξιονισμό.

Κι όμως, την ώρα των κατηγοριών προς τους δυο, ουδείς φαίνεται να σκέφτηκε το πιο απλό.
 Ότι, δηλαδή, μέχρι πριν δέκα ημέρες –ίσως και λιγότερο- πέντε κορυφαία στελέχη της ΔΗΜΑΡ και άλλα τόσα του ΠαΣοΚ, συσκέπτονταν σε συνεχή βάση αναφορικά με την πιθανότητα συμπόρευσης των δυο κομμάτων, που θα στηριζόταν σε ένα αντίστοιχο κείμενο.

Ουδείς σκέφτηκε ότι συμπόρευση με το ΠαΣοΚ κι άλλες δυνάμεις του πνευματικού χώρου, είναι προτιμότερη, ασφαλέστερη και κυρίως οραματική, από άλλες συμπορεύσεις, όπως με τον Καστανίδη, τον Λοβέρδο και τον Αηδόνη.

Ουδείς σκέφτηκε ότι το κείμενο των 58, το υπογράφουν εκτός από τα επτά μέλη της ΔΗΜΑΡ και προσωπικότητες που συνομιλούν ανοικτά μαζί της, όπως οι Νίκος Χριστοδουλάκης και Νίκος Αλιβιζάτος

Ο δε Θ. Μαργαρίτης, εξωτερικεύοντας για μια ακόμη φορά τις δογματικές αγκυλώσεις του, θυμήθηκε τον…νεοφιλελευθερισμό, ισχυριζόμενος ότι η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να είναι δύναμη παράπλευρη με αυτόν!

Ουδείς τον κατέβασε από το ουτοπικό συννεφάκι του.

Ουδείς σκέφτηκε την απλή φράση του Τάσου Γιαννίτση (παρότι δεν υπέγραψε το κείμενο), που ανέφερε ότι «για να έρθει το νέο είναι αναγκαία η πατροκτονία των δογμάτων και αντιλήψεων του παρελθόντος».

Ουδείς σκέφτηκε ότι η εστίαση στις στρατηγικές και πολιτικές θεωρίες δεν μπορεί να υπερβαίνουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων.

Ουδείς σκέφτηκε την θλιβερή πραγματικότητα –παγκόσμια πρωτοτυπία που «λέει» ότι ενώ υπάρχει ένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης που είναι απαξιωμένος πριν καν κυβερνήσει, ένας ολόκληρος χώρος αναζητά εναγωνίως έκφραση, την οποία φθαρμένα κι αγκυλωμένα πρόσωπα του τη στερούν.

Αλλά, τα φθαρμένα, πολυλογούντα κι αγκυλωμένα πρόσωπα…ήταν παρόντα.

Όμως, οι κραδασμοί προκαλούνται και από την προσεκτική –διακριτική διαφοροποίηση του γραμματέα της ΔΗΜΑΡ, Σπ. Λυκούδη, από τις αποφάσεις του Φώτη Κουβέλη.

Ο Σπ. Λυκούδης, αφού έψεξε τα μέλη του κόμματος που υπέγραψαν το κείμενο, εν συνεχεία τάχθηκε υπέρ αυτού, καλώντας τον πρόεδρο να «σώσει το κόμμα απ’ αυτό το λάθος (Σ.Σ. την άρνηση της πρόσκλησης των 58), δεδομένου ότι ο πολιτικός χρόνος είναι ασφυκτικός»

Οι γνωστές ισορροπίες της Αριστεράς, όπου για ν’ αποφασιστεί πόσο κάνει ένα κι ένα, μπορεί να χρειαστούν άπειρες συζητήσεις και συγκλίσεις οργάνων.

Η διύλιση του κώνωπα για άλλη μια φορά επί θύραις. 

Μετά απ’ αυτά και πολλά άλλα, ο Φώτης Κουβέλης νίκησε.

1. Προσωπικά - μικροκομματικά κριτήρια αγκυλώσεις
2. Εθνικά – κοινωνικά -  κριτήρια

Σημειώσατε ένα!

Το μικρομάγαζο θα συνεχίσει να υπάρχει.

Βγήκε κι ανακοίνωση:

 «Κάθε πρωτοβουλία διαλόγου έχει τη χρησιμότητά της. Βεβαίως ο χαρακτήρας μιας κίνησης δεν κρίνεται από την αξία και την καλή προαίρεση των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτήν και την οποία δεν αμφισβητούμε. Μια τέτοια πρωτοβουλία όμως δεν μπορεί να παραβλέπει και να προσπερνάει κρίσιμα ζητήματα για τη συγκρότηση ενός νέου προοδευτικού πόλου, όπως η κατάσταση της κοινωνίας, η ουσιαστική κριτική στην ασκούμενη πολιτική από τη Νέα Δημοκρατία, που αναπαράγει την κρίση. Η αναγκαία πολιτική σταθερότητα ουδόλως ισοδυναμεί με την διατήρηση της ίδιας πολιτικής.

Η εθνική ανασυγκρότηση αποτελεί πράγματι την πρόκληση της επόμενης περιόδου. Αυτή, όμως, επηρεάζεται και σημαντικά καθορίζεται από την ασκούμενη πολιτική, η οποία και διαμορφώνει αρνητικούς συσχετισμούς και σχέσεις της μεταμνημονιακής Ελλάδας».

«Το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης», πρόσθεσε, «που προβάλλουμε εμείς είναι διακριτό, έχει προοδευτικό χαρακτήρα, περιλαμβάνει μια πραγματική επαναδιαπραγμάτευση για την αποδέσμευση από τους επαχθείς όρους του μνημονίου και έχει ως απαράβατο όρο την αντιμετώπιση όλων των πρακτικών που οδήγησαν στην κρίση.

Ο προοδευτικός τρίτος πόλος θα συγκροτηθεί με τη συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων. Όμως δεν υπάρχει αντικειμενικά ένα πολιτικό πλαίσιο που να επιτρέπει τη συζήτηση για εκλογική συνεργασία, όταν αυτό ταυτίζεται με σημερινές συντηρητικές κυβερνητικές επιλογές, επιλογές με τη σύμπραξη του ΠαΣοΚ. Η ΔΗΜΑΡ έχει τη δική της πρόταση για τη συγκρότηση του προοδευτικού πόλου-του πόλου του δημοκρατικού σοσιαλισμού- και είναι ανοικτή στο δημιουργικό διάλογο για την εκπόνηση ενός εναλλακτικού σχεδίου. Αυτό το εναλλακτικό σχέδιο έχει σαφές μέτωπο όχι μόνο με τον αριστερό λαϊκισμό, αλλά και με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές. Στόχος μας είναι να υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συσπείρωση όχι μόνο από τον πολιτικό χώρο, αλλά και από την κοινωνία. Εργαζόμαστε σε αυτή την κατεύθυνση και πιστεύουμε ότι θα έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα».

Καληνύχτα Κεντροαριστερά!