Η φράση του υπουργού Οικονομικών, προχθές στη Βουλή, ότι «το Μνημόνιο αποτελεί το μόνο κείμενο πολιτικής στη χώρα που έθεσε στόχους και χρονοδιαγράμματα», αποτελεί τη μέγιστη ομολογία ότι η χώρα βαδίζει για να συναντήσει το μέλλον της χωρίς πυξίδα.
Αποτελεί τη μέγιστη τραγωδία του σύγχρονου ελληνισμού.
Περί τούτου ακριβώς αρθρογραφούσαμε (βλέπε άρθρο με τίτλο «Χαμένοι στη διαχείρηση», Τετάρτη 9 Οκτωβρίου) και αναφέραμε:
« Ούτε τις παραγωγικές δομές της κοινωνίας αλλάξαμε τόσα χρόνια Μνημονίου, ούτε μεταρρυθμίσεις προωθήσαμε, ούτε μας έγινε μάθημα πως οι θέσεις εργασίας που είχαν δημιουργηθεί από το παλαιό οικονομικό μοντέλο χάθηκαν μόλις φύσηξε δυνατός αέρας.
Δεν έχουμε καν εκπονήσαμε κάποιο σχέδιο Ανάπτυξης».
Άκουγα, χθες τον Παναγιώτη Γεννηματά να κάνει τους παραλληλισμούς, τις ομοιότητες, και τις διαφορές της πτώχευσης επί Χαριλάου Τρικούπη και του σήμερα.
Ομολογώ ότι ταυτίστηκα απολύτως με τις απόψεις του.
Ότι, δηλαδή, εκείνη την εποχή μια πτωχευμένη Ελλάδα κατάφερε να ανασυνταχθεί, να δημιουργήσει ισχυρότατο στράτευμα (που διπλασίασε λίγο αργότερα την Ελλάδα στους Βαλκανικούς πολέμους), αλλά και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις (υπουργός Οικονομικών ο Γούναρης που εκτελέστηκε λίγα χρόνια μετά των υπολοίπων έξι της θλιβερής αυτής δίκης) για μια ισχυρή οικονομία.
Κι όλα αυτά, οι Έλληνες τα κατάφεραν ενώ βρίσκονταν υπό συνεχή και πολύχρονη εποπτεία των δανειστών τους.
Η διαπραγμάτευση έγινε μια και μόνη φορά –κράτησε ένα έτος- μπήκαν οι στόχοι και τα χρονοδιαγράμματα κι ύστερα έφυγαν από τα πόδια μας.
Ότι έγινε, έγινε υπό τον δικό μας σχεδιασμό, υπό τη δική μας αιγίδα.
Στην αρχή από τον Θεοτόκη –που μπήκαν οι βάσεις της ανάκαμψης κι ύστερα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο που έκανε πράξη το μεγάλο μεταρρυθμιστικό του όραμα.
Σήμερα;
Σήμερα διαπραγματευόμαστε κάθε φορά που πρόκειται να λάβουμε μια δόση, χαλάει ο κόσμος και δεν δείχνουμε να διδασκόμαστε απολύτως τίποτα.
Χαμένοι στη διαχείριση της καθημερινότητας, είμαστε ανίκανοι να εκπονήσουμε ένα στοιχειωδώς αποδεκτό σχέδιο Ανάπτυξης.
Ούτε καν με την επίβλεψη των δανειστών μας.
Μοιραία, λοιπόν, το Μνημόνιο είναι πράγματι το μόνο σοβαρό πολιτικό κείμενο των τελευταίων ετών.
Κι αυτό βασισμένο σε λάθος παραδοχές, σε λάθος οικονομικές υποθέσεις, χωρίς καν να λαμβάνεται υπόψιν αν τα χρονοδιαγράμματα είναι εφικτά κι αν οι στόχοι ρεαλιστικοί.
Τις περισσότερες φορές έχουμε την αίσθηση ότι το Μνημόνιο είναι το μόνο όπλο που είχαν κι έχουν οι δανειστές μας, για να μπει μια τάξη στην πολύπαθη κι άναρχη τούτη χώρα.
Όμως, κι αυτό ακόμη είμαστε ανίκανοι να το τηρήσουμε.
Ο λαϊκισμός της πολιτικής κι η άγνοια του «σοφού» λαού, συμπορεύονται κι οδηγούν τη χώρα στο πουθενά.
Οι δε κυβερνώντες, επαναλαμβάνουμε, ασχολούνται με την διαχείριση.
Οι δε αντιπολιτευόμενοι δείχνουν απολύτως ταυτισμένοι με την ελληνικοί παροιμία που αναφέρει για τους τρεις που λαλούν και τους δυο που χορεύουν.
Πόσα λεφτά θα μαζέψουμε από τον δείνα και πόσα από τον τάδε, για να είμαστε μέσα στους στόχους.
Αποτέλεσμα;
Δεν είναι ορατή καμιά προοπτική για έξοδο από την κρίση, ενώ ήδη είναι διαλυμένος ο ιδιωτικός τομέας, ο πλέον παραγωγικός της οικονομίας.
Το κακό γίνεται μεγαλύτερο αφού -πλέον της αδυναμίας της ελληνικής κοινωνίας να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα για το οποίο οι πολιτικοί δεν είχαν διαπραγματευθεί ούτε ρεαλιστικούς στόχους ούτε ρεαλιστικά χρονοδιαγράμματα – αν αναλογιστούμε ότι κυβέρνηση κι αντιπολίτευση περί άλλων τυρβάζουν.
Η κοινωνία υποτάχθηκε άθελά της σε οικονομικά μπακαλοτέφτερα κι όχι σε πολιτικά οράματα προοπτικής και διαφυγής από την κρίση.
Το πληρώνουμε όλοι. Θα τα πληρώνουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Ελπίζουμε μέχρι να εμφανιστούν απελευθερωμένα τα δισέγγονά μας, κάποια πολιτική δύναμη να μπορέσει να πει αλήθειες στην κοινωνία, να την οραματίσει, να της χαρίσει ελπίδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου