Η επιφυλακτικότητά μας για το εγχείρημα των 58

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Μελετώ προσεκτικά το κείμενο και τις αντιδράσεις που έχουν δημιουργηθεί από την «πρόσκληση» των 58 για την Κεντροαριστερά.

Κατ’ αρχάς να τονίσω για μια ακόμη φορά ότι θεωρώ εντελώς λανθασμένη την χρησιμοποίηση του όρου «κεντροαριστερά» σε μια προσπάθεια που υπό προϋποθέσεις μπορούν να συμμετάσχουν κι άλλες δυνάμεις πέραν αυτής.

Η χρησιμοποίηση του όρου, αφενός λειτουργεί απωθητικά σε πολλά κεντρογενή κοινωνικά στρώματα κι αφετέρου εμπεριέχει έντονες δόσεις «τοξικότητας» εξ αιτίας της αναμφισβήτητης ευθύνης της κεντροαριστεράς στις στρεβλώσεις στην οικονομία και στο πελατειακό – γραφειοκρατικό έκτρωμα που δημιουργήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια.

Αδυνατώ, επί παραδείγματι, να κατανοήσω με ποιον τρόπο θα μπορούσε να συνυπάρξει στο συγκεκριμένο εγχείρημα η «Δράση» ή άλλες κεντρογενείς ομάδες που στεγάζονται ή έχουν αποχωρήσει από την «Δημιουργία Ξανά» ή ακόμη ακόμη κι άνθρωποι που δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις των ιδεολογιών.

Επιπλέον, ανάμεσα στους υπογράφοντες διακρίνει κανείς πρόσωπα που ήταν βασικοί πυλώνες του κρατισμού στη χώρα μας.

Εξ ίσου απωθητικοί με τον όρο κεντροαριστερά.

Άνθρωποι που με μεγάλη ευκαιρία έχουν απαρνηθεί το παρελθόν τους, κυρίως αυτό της κομμουνιστικής και Ανανεωτικής Αριστεράς, με το απλό επιχείρημα ότι …τα πράγματα δεν πήγαν καλά.

Δηλαδή, ολίγον τυχοδιωκτισμός.

Είναι και κάτι ακόμη. Ίσως το πιο σημαντικό.

Η παντελής απουσία της νέας γενιάς.

Η «πρόσκληση» δείχνει ότι αφορά το μέλλον του τόπου, αλλά χωρίς τη νέα γενιά του τόπου.

Όλοι οι υπογράφοντες κι οι πέριξ αυτών, βρίσκονται σε προχωρημένη ηλικία μεσηλίκων. Ποιον νέο μπορούν να εμπνεύσουν;

Κάτι ακόμη.

Δεν αποδέχομαι, φυσικά, το επιχείρημα ότι το εγχείρημα των 58 αποτελεί «πλυντήριο» του ΠαΣοΚ και των δεινών που επέφερε στον τόπο.

Κάποιοι εκ των υπογραφόντων έχουν και ήθος και πολιτική – ακαδημαϊκή διαδρομή, που επ’ ουδενί θα διακύβευαν. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τα προηγούμενα.

Εξακολουθώ και έχω τις επιφυλάξεις μου.

Κυρίως μετά τον σαφή αποκλεισμό εμού και των ομοίων μου από τον όρο «Κεντροαριστερά».

Αλλά, επαναλαμβάνω αυτό που έχω καταθέσει σε άλλα άρθρα.

Το εγχείρημα μπορεί να εξελιχθεί σε αυτό που ευαγγελιζόμαστε όλο και πιο πολλοί.

Στον συγκερασμό του φιλελευθερισμού με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό.

Στη σύνθεση φιλελεύθερων δυνάμεων της αγοράς και της κοινωνίας, με ανθρώπους που ευαγγελίζονται τη σοσιαλδημοκρατία.

Μια σύνθεση που θα μπορούσε πολύ απλά να χαρακτηριστεί «Κέντρο» και να οριοθετείται από τον σαφή όρο «κεντρισμός».

Μέχρι τότε, ο δρόμος είναι μακρύς.

Πλήρης ακάνθων.

Και κάτι τελευταίο.

Ως πότε η έννοια «πρόοδος» θα ταυτίζεται επί της ουσίας με την «Αριστερά», όπως εξακολουθούν να τη συνδέουν οι 58, οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο συνεχίζουν να αποκλείουν δυνάμεις της κοινωνίας;

Εξ αυτών και πολλών άλλων, η επιφυλακτικότητα.