Κεντροαριστερά: Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους

Η κινητικότητα πέριξ της Κεντροαριστεράς καλά κρατεί, πολύ περισσότερο μετά τις τελευταίες εξελίξεις με την «πλατφόρμα» των 58.

Άλλοι την εκλαμβάνουν ως αναγκαιότητα, άλλοι ως «επιχείρηση» παραγόντων του χώρου για επιβίωσή τους, οι δε συμμετέχοντες και πολλοί άλλοι ως μέγιστη αναγκαιότητα.

Η υπόθεση, όμως, της «Ελιάς» δεν είναι καθόλου εύκολη, όπως εύκολη δεν είναι η επιβίωση της ίδιας της Κεντροαριστεράς.

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το έχουμε άλλωστε πει επανειλημμένως.

Η Κεντροαριστερά είναι σημαντικότατο γρανάζι τόσο για την δημοκρατία, όσο και για το ίδιο το κοινοβουλευτικό σύστημα.

Το έπραξε σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας για ολόκληρες δεκαετίες.

Ειδικά μετά τον μεγάλο πόλεμο, όπου ήταν νωπές οι θλιβερές μνήμες του ναζισμού αλλά κι αργότερα όταν ο ψυχρός πόλεμος κι οι φόβοι ανόδου του κομμουνισμού κυριαρχούσαν.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η Κεντροαριστερά ήταν εκείνη που συνέβαλλε τα μέγιστα να ανοίξουν οι ομπρέλες του κοινωνικού κράτους στην δυτική Ευρώπη.

Σήμερα, όμως, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά.

Ο λαϊκισμός που βρίσκει ευεπίφορο έδαφος στις κοινωνικές τάξεις που άλλοτε κυριαρχούσε η Κεντροαριστερά, οι δογματισμοί που παραμένουν ζωντανοί σε μεγάλο μέρος της και το γεγονός ότι πλέον την εξουσία παγκοσμίως την ασκούν οι αγορές κι όχι οι πολιτικοί, καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο οποιοδήποτε εγχείρημα για την αναδημιουργία της.

Αν σ’ αυτά προσθέσει κάποιος την «τοξικότητα» με την οποία έχει «χρεωθεί» το ΠαΣοΚ και την πολιτική «ελαχιστότητα» του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, είναι εύκολο να αντιληφθεί πόσο πιο δύσκολο είναι το εγχείρημα.

Η «τοξικότητα» του ΠαΣοκ αφορά τις δίκαιες κατάρες για την περίοδο που άσκησε εξουσία, για το κρατικοδίαιτο μοντέλο που εφάρμοσε στην οικονομία, αλλά και την χωρίς καμιά διαπραγμάτευση προσφυγή στους μηχανισμούς στήριξης.

Η δε πολιτική «ελαχιστότητα» του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, αποτελεί βαρίδι περιωπής σε οιονδήποτε εκσυγχρονισμό.

Να πούμε και κάτι ακόμη που καθιστά το εγχείρημα, περίπου, ως σύγχρονο άθλο.

Ανάμεσα στους 58, η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει ποτέ κερδίσει ένα ευρώ (παλαιότερα δραχμές) εκτός του κρατικοδίαιτου οικονομικού μοντέλου.

Ως γεγονός το βρίσκουμε αποκρουστικό.

Μη πειστικό, κυρίως προς το νέο αίμα της κοινωνίας.

Όταν μεγάλο μέρος της Κεντροαριστεράς, απεχθάνεται οποιαδήποτε αλλαγή στις παρωχημένες κρατικές δομές, όταν δείχνει να φοβάται έννοιες όπως η αξιολόγηση, η παραγωγικότητα και δεν αντιλαμβάνεται ότι η γραφειοκρατία είναι ο βασικός αντιπαραγωγικός μοχλός του Κράτους, όταν έχει ακόμη εστιασμένη την προσοχή της στις πελατειακές σχέσεις μεγαλοσχημόνων, όταν δεν μιλάει ανοιχτά για τον χωρισμό εκκλησίας και Κράτους, δύσκολα θα μπορέσει να καταστεί ελκυστική στις γενιές που ακολουθούν, στις οποίες προσδοκά να γράψει υποθήκες μέλλοντος.

Όμως, όπως και να έχουν τα πράγματα, η πρωτοβουλία για τη σύσταση της «Ελιάς» είναι και σοβαρή και επαινετή.