Ιδού γιατί μας ψεκάζουν

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Γιατί τέσσερα χρόνια οι Έλληνες έχουμε υποστεί τα πάνδεινα;

Γιατί τέσσερα χρόνια οι Έλληνες εξακολουθούμε να παράγουμε ελλείμματα, πλην ίσως της φετινής χρονιάς, που είναι αποτέλεσμα της υπερφορολόγησης;

Γιατί οι περισσότεροι Έλληνες δεν γνωρίζουν πολλά πράγματα αναφορικά με την πορεία των ελλειμμάτων και του χρέους;

Γιατί οι αντιμνημονιακές κορώνες ξεπέρασαν σε ισχύ τις φωνές της λογικής και της μετριοπάθειας;

Γιατί οι Έλληνες θεωρούν ότι τέσσερα χρόνια επιβλήθηκε σκληρή – εξοντωτική λιτότητα για να αντιμετωπιστεί το ελληνικό χρέος;

Γιατί οι Έλληνες δεν γνωρίζουν ότι τα επιτόκια δανεισμού μας μέσω των μνημονίων είναι απειροελάχιστα και τα θεωρούν τοκογλυφία των πιστωτών μας, όταν οι αγορές για να μας δανείσουν ήθελαν 15-20% κι όταν ακόμη κι αν βγούμε στις αγορές την άνοιξη θα απαιτούνται επιτόκια της τάξης του 7%;

Γιατί οι Έλληνες δεν γνωρίζουν ότι τέσσερα χρόνια τώρα, δεν έχουμε καταβάλλει ούτε ένα ευρώ για το χρέος κι αντιθέτως το αυξάνουμε μέσω των ελλειμμάτων του κράτους;

Νομίζω ότι τα ανωτέρω ερωτήματα οφείλουν πρώτα απ’ όλα να απασχολήσουν το κυβερνητικό πολιτικό κι επικοινωνιακό επιτελείο.

Και να δοθούν οι απλές απαντήσεις.

Με μια περιγραφή της κατάστασης.

Μια περιγραφή που με απλές αλήθειες θα κωδικοποιήσει την πραγματικότητα που αντιμετώπισε και συνεχίζει ν’ αντιμετωπίζει η χώρα.

Να πούνε, δηλαδή, ότι πριν τέσσερα χρόνια η Ελλάδα ήταν ένα Κράτος που ξόδευε μηνιαίως 2 δισεκατομμύρια περισσότερα απ’ όσα μπορούσε να εισπράττει.

Αυτά τα 2 δισεκατομμύρια τα ξόδευε αποκλειστικά και μόνο για να συντηρεί το πολυδαίδαλο και διεφθαρμένο κράτος όλων των πελατειακών κυβερνήσεων τα τελευταία 30 χρόνια.

Όταν κανένας δεν δεχόταν να μας δανείζει, δεδομένης της εκτόξευσης του χρέους, βρέθηκε ο μηχανισμός στήριξης που ονομάστηκε μνημόνιο κι είπε:

Για να φτάσετε να ζείτε με δικές σας δυνάμεις, παγώνουμε τις καταβολές για το χρέος σας και επιπλέον σας δίνουμε χαμηλότοκα δάνεια για να συντηρηθείτε και να αναδιοργανώσετε το κράτος σας.

Επιπλέον, ανακεφαλαιοποιούμε τις τράπεζές σας, με το ποσό να πηγαίνει στο χρέος, για να σωθούν οι καταθέσεις σας και να μην πάθετε ότι οι Κύπριοι.

Έπρεπε, συνεπώς, να βρεθεί τρόπος να ζούμε με δικές μας δυνάμεις.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, λοιπόν, αντί να επιχειρήσουν να μαζέψουν τα 2 δισεκατομμύρια μηνιαίως που χαλούσε υπεράνω των δυνατοτήτων της η χώρα μας, επιχειρώντας να θεραπεύσουν τον ασθενή που ήταν και εξακολουθεί να είναι ο δημόσιος τομέας, μετακύλησαν την κρίση σε όλη την κοινωνία.

Με οριζόντια μέτρα διέλυσαν τον ιδιωτικό τομέα, μείωσαν συντάξεις και μισθούς, φορολόγησαν τα πάντα πλην των σωματικών αναγκών των Ελλήνων.

Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, δημιούργησαν μια στρατιά 1,5 εκατομμυρίων ανέργων, χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις και χιλιάδες νεόπτωχους.

Ταυτοχρόνως, ουδείς αντιμετώπισε την ασθένεια.

Εξακολουθούμε να παράγουμε συνταξιούχους 50 ετών, εξακολουθούμε να συντηρούμε χρεωμένες κι αντιπαραγωγικές δημόσιες εταιρείες, εξακολουθούμε να πληρώνουμε…επιδόματα υπολογιστή στο δημόσιο, εξακολουθούμε να κρατάμε κλειστά επαγγέλματα, εξακολουθούμε να μη μπορούμε να καταθέσουμε τα φορολογικά μας στοιχεία επειδή το taxis μια δουλεύει και δεκαπέντε κάθεται, εξακολουθούμε να πληρώνουμε επιδόματα μαϊμού, να πλακώνουμε στο ξύλο τους ελεγκτές του κράτους, ενώ κάποιοι συνδικαλιστές ζητούν χρήματα για να μη κάνουν απεργία.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο – συντελούντος και του πρωθυπουργού ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης- αλλά κι οι δυνάμεις της ακινησίας εντός των κομμάτων, κατάφεραν αντί για δίκαιη λιτότητα προς την κατεύθυνση του ασθενούς, να εξοντώσουν όλη την κοινωνία.

Οι πελάτες νίκησαν.

Κι όχι μόνο νίκησαν, αλλά κλαίνε κι οδύρονται για τους υπέρογκους φόρους.

Όμως, κανένας δεν βγαίνει να πει δυνατά, βροντόφωνα, υπεύθυνα, ότι αυτοί οι υπέρογκοι φόροι για τους οποίους διαμαρτύρεται όλη η κοινωνία, μπαίνουν για να συντηρηθεί ο άρρωστος ως έχει.

Μπαίνουν για να εξακολουθήσουν να βγαίνουν στη σύνταξη 50ρηδες, για να εξακολουθήσουν να πληρώνονται επιδόματα άγαμων θυγατέρων, για να εξακολουθήσουν να λαμβάνουν υπέρογκους μισθούς στις ΔΕΚΟ και στις κρατικές επιχειρήσεις που δεν έχουν καν αντικείμενο ή παραγγελίες, όπως η πολεμική βιομηχανία.

Μπαίνουν επειδή όλο το πολιτικό σύστημα κι οι συντεχνίες αρνούνται να καταργηθούν άχρηστοι οργανισμοί ή να μειωθεί το δημόσιο.

Μπαίνουν επειδή το πολιτικό –πελατειακό – πελατοκρατικό -γραφειοκρατικό σύστημα, υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια το παρασιτικό μοντέλο που παρήγαγε 2 δισεκατομμύρια ευρώ έλλειμμα μηνιαίως.

Εν κατακλείδι.

Το μεγάλο δράμα της χώρας, ήταν κι είναι ότι έχει ένα λαό ανενημέρωτο.

Το μεγάλο δράμα της χώρας, ήταν ότι τα κυβερνητικά κόμματα δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να κάνουν το παραμικρό για ν’ αλλάξουν τον λαβύρινθο που τα ίδια έφτιαξαν, ενώ κι όλα τα αντιπολιτευόμενα κάνουν ότι μπορούν για να συντηρήσουν το φθαρμένο σύστημα, που ήδη είχε χρεοκοπήσει πριν την εφαρμογή οποιουδήποτε μνημονίου.

Τέσσερα χρόνια μετά την επιβολή των μνημονίων, μια χώρα 11 εκατομμυρίων ψυχών, συντηρείται επειδή δουλεύουν τα 3!

Πόσο μπορεί να συνεχίζεται αυτό;

Τέσσερα χρόνια μετά την επιβολή των μνημονίων, έχω εξαιρετικές αμφιβολίες αν οι Έλληνες έχουν κατανοήσει τι σήμαιναν οι σκληρές μάχες κάποιων για τα «κεκτημένα» τους. Έχω εξαιρετικές αμφιβολίες αν όσοι λαϊκιστές ομιλούν περί «τοκογλύφων» και ψεκασμών, αντιλαμβάνονται τι λένε. Και πολύ περισσότερο αν αντιλαμβάνονται τι γίνεται όσοι τους ακούνε…

Η ουσία είναι ότι κάποιοι, οι πολλοί, έχουν χάσει ότι είχαν και δεν είχαν, για να σωθούν…. οι πλασματικές υπερωρίες….τα επιδόματα θέσης… τα αφορολόγητα….τα συντεχνιακά κεκτημένα κρατικών (κυρίως) συντεχνιών…οι μαϊμού συντάξεις….κλπ κλπ κλπ

Αν όλα αυτά δεν είναι ξεκάθαρες αποδείξεις ότι μας ψεκάζουν για να μην αντιδράμε, τότε τι στο διάβολο είναι;