Η έκθεση του ΟΟΣΑ για τις στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας και αγοράς, ασφαλώς αποτελεί μια επιβεβαίωση όσων ισχυρίζονται ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν ασκεί τίποτα περισσότερο, από μια απλή διαχείριση της καθημερινότητας.
Στην έκθεση αποκαλύπτονται 555 (!!!!!) νομοθετικοί περιορισμοί που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά την αντίληψη περί του σοβιετικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας.
Μέσω αυτών, εμποδίζεται η λειτουργία του ανταγωνισμού, διατηρείται η ακρίβεια παρά τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και δημιουργούνται τεράστιες ανισορροπίες.
Είναι σαφές ότι οι Έλληνες είμαστε βαθύτατα μπερδεμένοι ανάμεσα στον εξορθλολογισμό και την ουτοπία.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια τώρα –συμπεριλαμβανόμενης και της περιόδου μονοκομματικής εξουσίας από το ΠαΣοΚ- ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό του κυβερνητικού συνασπισμού που ενώ αδυνατεί να οραματιστεί και να σχεδιάσει τη νέα Ελλάδα, δεν κάνει το παραμικρό για να τελειώσει τα πάσης φύσεως καρκινώματα που σαπίζουν το σώμα της χώρας. Απλά προΐσταται της διαχείρισης της κρίσης.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια τώρα, έχουν αναδυθεί στο πολιτικό σκηνικό δυνάμεις και μορφώματα που δεν υπάρχουν σε καμιά χώρα, στην οποία η κοινή λογική κατευθύνει τις πολιτικές κινήσεις.
Οι δυνάμεις της άρνησης και της ουτοπίας, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το πάρτι έχει τελειώσει.
Το Μνημόνιο μπορεί να χώρισε τους Έλληνες σε υπέρμαχους και πολέμιούς του, αλλά έχω την βεβαιότητα ότι αποτελεί συνεκτικό κρίκο ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση.
Η πρώτη διαχειρίζεται ανεπιτυχώς την κρίση με φληναφήματα περί υποχρεώσεων της χώρας, χωρίς να προχωρά στην εξυγίανση του ασθενούς δημοσίου τομέα που προκάλεσε την χρεοκοπία.
Η δεύτερη, δεν μπορεί να κατανοήσει ότι το Μνημόνιο δεν είναι αίτιο της χρεοκοπίας, αντιθέτως μέσω αυτού μπορεί να εξορθολογιστεί η Ελλάδα και να σταματήσει η ευημερία δια των δανεικών, οι στρεβλώσεις στην οικονομία, οι ανισότητες, τα προκλητικά προνόμια και πλείστα όσα άλλα.
Είναι πάμπολλα τα ζητήματα που ήταν κι είναι δομημένα επάνω σε χιλιάδες στρεβλώσεις, με κύριο χαρακτηριστικό το συντεχνιακό όφελος κι όχι αυτό της κοινωνίας.
Ας το δούμε επί της ουσίας.
Είναι δυνατόν παρά την απελευθέρωση των μεταφορών, ένα κοντέινερ να κοστίζει χίλια ευρώ για να μεταφερθεί στην Κίνα και χίλια πεντακόσια ευρώ για να μεταφερθεί από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα;
Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι με την καθιέρωση της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, χάνουν μεν οι γιατροί και οι φαρμακευτικές εταιρείες, αλλά κερδίζουν οι καταναλωτές που πληρώνουν λιγότερους φόρους από τη μείωση της ανεξέλεγκτης δαπάνης;
Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι από την πώληση του παιδικού γάλακτος και σε άλλα σημεία πλην φαρμακείων, μπορεί να έχασαν οι φαρμακοποιοί, αλλά συνολικά η τομή μειώθηκε κατά 24%, προς όφελος των καταναλωτών;
Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι από την άρση του καμποτάζ και την απελευθέρωση της κρουαζιέρας, κέρδισε συνολικά η ελληνική κοινωνία, είτε με τη δημιουργία υποστηρικτικών επαγγελμάτων, είτε με την αποβίβαση χιλιάδων τουριστών σε ελληνικούς προορισμούς;
Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορεί να πληρώνουμε τους δικηγόρους και τους συμβολαιογράφους με βάση την αξία των κινητών ή ακινήτων που μεταβιβάζονται;
Είναι δυνατόν να πληρώνουμε τους μηχανικούς και αρχιτέκτονες με βάση την επιφάνεια του μελετώμενου χώρου ή και την αντικειμενική του αξία;
Είναι δυνατόν να πληρώνουμε φόρους υπέρ των…αχθοφόρων στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια;
Είπαμε, είναι απίστευτες οι στρεβλώσεις της οικονομίας μας.
Στηριγμένες στο δούναι και λαβείν με το πολιτικό σύστημα.
Οι περισσότερες βρίσκονται σε βαθύτατο τέλμα, ως προς τις αναγκαίες αλλαγές τους.
Οι δικηγόροι εξακολουθούν να λειτουργούν ως μια συντεχνία, οι δημοσιογράφοι το ίδιο με το κατάπτυστο αγγελιόσημο που πληρώνει τελικά όλη η κοινωνία για να έχουν καλύτερη περίθαλψη από τους άλλους, ενώ οι βουλευτές ισχυρίζονται ότι …δεν βγαίνουν αν γίνει μείωση στα επιδόματα –μισθό τους!
Οι συγκοινωνίες εξακολουθούν να βρίσκονται υπό κρατική φροντίδα, ενώ τα ΚΤΕΛ αποτελούν ένα ακόμη από τα κλειστά-προστατευόμενα επαγγέλματα.
Το ίδιο κι ο τζόγος (πρακτορεία ΠΡΟΠΟ), που πιστεύουμε ότι αν δεν είναι υπό δημόσια σκέπη δεν θα λειτουργεί αποτελεσματικά.
Στη λίστα των στρεβλώσεων, μπορεί κάποιος να προσθέσει εκατοντάδες παραδείγματα.
Από τις άδειες των ταξί, μέχρι τον τρόπο αμοιβής δικηγόρων, συμβολαιογράφων, εκτελωνιστών, μηχανικών, αρχιτεκτόνων κλπ.
Κι όχι μόνο αυτά.
Καθημερινά, καταβάλλουμε εκατοντάδες φόρους και εισφορές υπέρ τρίτων , ακόμη και μέσω της πιο ασήμαντης καταναλωτικής μας συνήθειας.
Αν σ’ όλα αυτά, προσθέσουμε και τις περίφημες συνταξιοδοτήσεις στα σαράντα, τα χιλιάδες πελατειακά μαϊμού επιδόματα, τη μη εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου και τους εκατοντάδες άχρηστους δημόσιους οργανισμούς κι υπηρεσίες, τότε αντιλαμβανόμαστε ευκολότερα, ότι δεν μας φταίει κανένα Μνημόνιο για την άτακτη χρεοκοπία μας.
Όλα αυτά, δημιουργούν το περίφημο πλαίσιο μη ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας.
Κι αντί από την πρώτη στιγμή να βάλουμε μαχαίρι σ’ αυτά, ούτως ώστε μαζί με τη συρρίκνωση του δημοσίου να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα μας έκαναν πιο ανταγωνιστικούς, εμείς διαλύσαμε την υπόλοιπη κοινωνία με οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων.
Ναι, οι αντιδράσεις των συντεχνιών ήταν κι είναι λυσσαλέες.
Βρίσκουν και τα κάνουν.
Βρίσκουν τους αδύναμους του πολιτικού συστήματος.
Τους επαγγελματίες βουλευτές, που για την καρεκλίτσα και τα προνόμια της, δεν διστάζουν, πλέον, να κάνουν εντυπωσιακά άλματα από τον ένα χώρο στον άλλο.
Τώρα, κάποιοι εξ αυτών, ανθίστανται στην απελευθέρωση των πλειστηριασμών.
Εκ πρώτης όψεως ακούγεται όμορφο, ηθικό, δίκαιο.
Στην ουσία είναι ο απόλυτος λαϊκισμός.
Κι είναι απολύτως κατατοπιστικός ο τρόπος που παρουσιάζει ο δημοσιογράφος Κώστας Στούπας το ζήτημα, σε άρθρο του στο Capital.
Δανείζομαι ένα απόσπασμα των γραφομένων του:
«Αν δεν υπήρχε μνημόνιο και τρόικα και είχαμε 30% των στεγαστικών δανείων να μην εξυπηρετούνται θα τα χάριζαν χωρίς να «κουρέψουν» τις καταθέσεις; Αν χάριζαν τα δάνεια, τα μη εξυπηρετούμενα δεν θα έφταναν το 100%, άρα δεν θα χρειαζόταν να δημευτούν οι καταθέσεις…Κάποιοι «προοδευτικοί» και δημαγωγοί υποστηρίζουν πως υπάρχει τρόπος να χαριστούν τα δάνεια χωρίς να κουρευτούν οι καταθέσεις. Αν ανοίξει κάποιος έναν ισολογισμό μιας τράπεζας θα διαβάσει πως τα δάνεια που έχει δώσει η τράπεζα είναι Καταθέσεις + ίδια Κεφάλαια + δανεικά από άλλες τράπεζες ή την ΕΚΤ. Τα ίδια κεφάλαια είναι στο περίπου 10% του ενεργητικού και άλλο τόσο τα δάνεια από τη διατραπεζική και την ΕΚΤ. Άρα, το 70-80% είναι οι καταθέσεις…Όταν κάποιος δεν πληρώνει γιατί δεν μπορεί η τράπεζα, διαγράφει το ποσό από τα ίδια κεφάλαια. Αν οι διαγραφές ξεπεράσουν τα ίδια κεφάλαια είτε θα πρέπει να γίνει αύξηση κεφαλαίου είτε να διαγράψει ανάλογες καταθέσεις bail-in είτε…
Το περασμένο καλοκαίρι οι τράπεζες ανακεφαλαιώθηκαν με τα 50 δισ. ευρώ που διέθεσε ο EFSF και τα οποία αθροίστηκαν στο δημόσιο χρέος.
Με απλά λόγια το σύνολο των Ελλήνων πλήρωσε 50 δισ. ευρώ για να μην καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα. Αν το χρέος αυτό επιμηκυνθεί σε 50 ή 100 χρόνια το κόστος αυτό το μεταφέρουμε στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Αν αυτό γίνει με αρνητικά επιτόκια τότε μέρος του το μεταφέρουμε σε αυτούς που μας δάνεισαν, δηλ. τους Ευρωπαίους κυρίως φορολογούμενους.
Άρα, ποια είναι η κόκκινη γραμμή;
Αν δεν χάσει το σπίτι αυτός που δεν έχει να πληρώσει, θα χάσει την κατάθεση αυτός που δεν αγόρασε σπίτι. Αν δεν χάσει την κατάθεση το κόστος της ανακεφαλαίωσης θα το πληρώσουν είτε όλοι οι Έλληνες μέσω του δημοσίου χρέους ή τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Οι τράπεζες έχουν ήδη κρατικοποιηθεί. Η διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι αφού κρατικοποιήθηκαν θα πρέπει να τις διοικούν αυτοί που έχουν βάλει ένα μειοψηφικό κεφάλαιο ή το κράτος που έχει τη μερίδα του λέοντος.
Η διαφορά είναι δηλαδή ποιος θα έχει τη διοίκηση που για πολλούς μοιάζει με «κουτάλα» μέσα σε καζάνι με χρήματα…
Η αντιπολίτευση διατείνεται πως αν την «κουτάλα» την πάρουν στα χέρια τους αυτοί που θα διορίσει η ίδια, τα κεφάλαια θα κατευθυνθούν βάσει κεντρικού σχεδίου σε επενδύσεις και θα προκύψουν θέσεις εργασίας και ανάπτυξη.
Την δεκαετία του ’80 και ’90, το 80% του τραπεζικού συστήματος ήταν υπό κρατικό έλεγχο και τραπεζίτες συνήθως ήταν διάφορα στελέχη του κόμματος με αριστερές περγαμηνές.
Ήταν οι δύο δεκαετίες που διαλύθηκε ο παραγωγικός ιστός που είχε δημιουργηθεί στη χώρα μετά το 1950. Όλα τα σχέδια όπως η Αλουμίνα με τους Ρώσους αποδείχτηκαν «μαύρες» τρύπες και μέσω πλουτισμού των κομματικών παρατρεχάμενων και ημετέρων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.
Τα πράγματα είναι περισσότερο περίπλοκα απ’ όσο φαίνονται και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κρύβονται πίσω από το μνημόνιο γιατί αδυνατούν να πουν προς πολλές κατευθύνσεις πως το πάρτι τελείωσε…».
Είπαμε: Είμαστε βαθύτατα μπερδεμένοι ανάμεσα στον εξορθλολογισμό και την ουτοπία. Ανάμεσα στο δήθεν δίκαιο και στον λαϊκισμό. Ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει». Ανάμεσα στα συμφέροντα των λίγων και σ’ εκείνα των πολλών…Ανάμεσα στην απλή διαχείριση της κυβέρνησης και στην ουτοπία της αντιπολίτευσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου