Έπαιξε κι έχασε

Αν δούμε νηφάλια όλα όσα συνέβησαν στη Βουλή –και τα πέριξ- το τριήμερο που συζητήθηκε η πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησης που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας έπαιξε κι έχασε.

Επιχειρώντας εναγωνίως να καταδείξει ότι είναι καταλληλότερος κυβερνήτης της χώρας από τους κυβερνητικούς εταίρους, βρέθηκε στα σκοινιά.

Είναι σαφές ότι είχε δυο βασικούς στόχους.

1. Να δημιουργήσει την εντύπωση ότι το κόμμα του αποτελεί εναλλακτική λύση και ηγέτιδα δύναμη της Αριστεράς. Ούτε τώρα, όμως, υπέδειξε συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση.
2. Να κινητοποιήσει μεγάλες λαϊκές δυνάμεις, που μέσω της περιβόητης πλατείας Συντάγματος θα ασκούσαν πιέσεις προς την κυβέρνηση.

Και στους δυο απέτυχε παταγωδώς.

Ο Αλέξης Τσίπρας, για μια ακόμη φορά, έμοιαζε με έναν αμελή καταληψία πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου.

Χωρίς σαφή και πειστική πρόταση, χωρίς σύγχρονο πολιτικό λόγο, μπλεγμένος ανάμεσα στις θέσεις που προβάλλει στο εξωτερικό και τις θέσεις που προβάλλει στο εσωτερικό.

Στριμωγμένος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ του Δραγασάκη και του Σταθάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ του Λαφαζάνη, της Κωντσαντοπούλου και του Παναγούλη.

Όσοι είχαν την διαστροφή να παρακολουθήσουν, αντί του ποδοσφαιρικού αγώνα, λεπτό προς λεπτό τα τεκταινόμενα στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής, δεν μπορεί παρά να έμειναν έκπληκτοι από πολλά πράγματα.

Κατ’ αρχάς με την πολιτική φτώχεια του Κοινοβουλίου, που επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά.

Ακούστηκαν απίστευτα πράγματα.

Ομιλίες κασέτες!

Αγορεύσεις που επ’ ουδενί θα μπορούσε να κάνει ακόμη κι ένας μαθητής της Α’ Γυμνασίου.

Φληναφήματα του αισχίστου είδους.

Ασημαντότητες! Με τις απαραίτητες θεωρίες συνωμοσίας των γνωστών συνωμοσιολόγων.

Κατά δεύτερον, από την απίθανη συμπόρευση των ακροδεξιών –και όχι μόνο της Χρυσής Αυγής- με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εκείνο, όμως, που δημιούργησε κι εξακολουθεί να δημιουργεί απορίες, είναι η άρνηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να πει έστω και μια κουβέντα, μετά τις βαρύτατες καταγγελίες Βενιζέλου, ότι εξυπηρετεί επιχειρηματικά συμφέροντα!

Κι ενώ θα περίμενε κάποιος από έναν νέο πολιτικό που υποτίθεται ότι ευαγγελίζεται άλλη πολιτική θεώρηση, να ζητήσει από τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ να αναφέρει εδώ και τώρα και εντός του κοινοβουλίου, ποια είναι τα συμφέροντα που ισχυρίζεται ότι εξυπηρετεί, ο Αλέξης Τσίπρας,  το έριξε στην πλακίτσα…

Κάνοντας αναφορές για το…Τέξας!

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό.

Καταδείχτηκε για μια ακόμη φορά πώς όλη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και των ακροδεξιών συνιστωσών του, στηρίζεται σε ένα και μόνο γεγονός. Στο Μνημόνιο.

Όταν αυτό εκλείψει, τι λόγο ύπαρξης θα έχουν;

Είναι και κάτι ακόμη.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε και στην επιχείρησή του να τορπιλίσει το κλίμα στους δρόμους της Αθήνας.

Έτσι, αφού η τηλεοπτική κάμερα έδειξε σαφέστατα ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου φώναζε….. «βοήθεια – βοήθεια» στον περιβάλλοντα χώρο της ΕΡΤ, χωρίς κανέναν λόγο και μοιραία απέτυχε το σόου που είχε στηθεί για τα δελτία ειδήσεων του Σαββάτου, τα ίδια συνέβησαν και με την περιβόητη συγκέντρωση του Συντάγματος.

Για την οποία είχε γίνει σχεδόν πανελλαδική κινητοποίηση.

Κι όμως, η συγκέντρωση είχε σαφή οικογενειακό χαρακτήρα, με λιγότερους παρευρισκόμενους, ακόμη κι από εποχές που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκλογική βάση του 4%!

Η κυβέρνηση, προς το παρόν βγήκε ενισχυμένη.

Βεβαίως, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η κυβερνητική πλειοψηφία είναι πλέον ιδιαιτέρως εύθραυστη, ειδικά μετά την διαγραφή από το ΠαΣοΚ, του ογκολίθου της πολιτικής διανόσης, Θεοδώρας Τζάκρη.

Αλλά και την πιθανότατη ύπαρξη κι άλλων βουλευτών, που όλοι γνωρίζουν πως είναι πρόθυμοι να την ακολουθήσουν.

Αν όμως ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος κάνουν το λάθος να πιστέψουν ότι έλαβαν λευκή επιταγή, θα πλανηθούν πλάνην οικτρά.

Ας μη νομίζουν ότι επειδή η αντιπολίτευση του τόπου είναι αφερέγγυα κι ασήμαντου πολιτικού διαμετρήματος, οι ίδιοι θα εξακολουθήσουν να κυβερνούν απρόσκοπτα.

Ας μη ξεχνούν ότι:

Η χθεσινή ψηφοφορία, δεν λύνει το ζήτημα της υπέρμετρης φορολογίας.

Δεν λύνει το ζήτημα της επιβολής φόρου ακινήτων.

Δεν λύνει το πρόβλημα της απουσίας ισχυρής προθυμίας για ταχύτατες μεταρρυθμίσεις που θα αποβούν προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων.

Δεν λύνει το πρόβλημα των διαθέσεων των δανειστών μας για επιβολή νέων μέτρων.

Κι ο δρόμος είναι μακρύς.

Το προσεχές διάστημα είναι κρισιμότατο.

Δεν είναι μόνο τα μέτρα που θα ληφθούν ή δεν θα ληφθούν.

Το σημαντικότερο είναι οι προϋποθέσεις που θα διαμορφωθούν για τη συνέχιση της ελληνικής προσπάθειας και την ενίσχυση των προοπτικών εξόδου από την κρίση.

Οι πρωτοφανείς θυσίες της κοινωνίας δεν πρέπει να απεμποληθούν.

Ας το έχουν υπόψη τους οι πάντες.