Όποιος σκαλίζει τα κιτάπια της ιστορίας και δη τα κατακίτρινα, ξεθωριασμένα και σκονισμένα φύλλα της, θυμάται και μαθαίνει ότι από τα χρόνια της μετακατοχικής περιόδου, υπήρχαν αναφορές των Αγγλικών μυστικών υπηρεσιών προς τις εγχώριες Δεξιές αντάρτικες μονάδες (ΕΔΕΣ) κι ακροδεξιές (οργάνωση «Χ» του Γρίβα), που ζητούσαν να μη πειραχτεί ούτε τρίχα από τα μαλλιά της κεφαλής του Χαρίλαου Φλωράκη. Γνωστού, τότε, ως καπετάν Γιώτη.
Συμπτωματικά, ο Χαρίλαος Φλωράκης, καταδικασμένος σε θάνατο, σώθηκε από το εκτελεστικό απόσπασμα, με παρέμβαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1955, λίγες μόλις ημέρες μετά την άνοδό του στην εξουσία.
Το πώς έγινε αυτή η παρέμβαση αναφέρεται αναλυτικά στο βιβλίο «Ο γέρος του Βοριά», που αποτελεί την λαϊκή βιογραφία του Καραμανλή.
Συμπτωματικά πάλι, ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ο ηγέτης του παράνομου ΚΚΕ, όταν στη μεταπολίτευση το νομιμοποίησε ο Καραμανλής.
Κι όχι μόνο αυτό.
Ο άνθρωπος που οι μυστικές αγγλικές υπηρεσίες είχαν ζητήσει την προστασία του, έγινε ο αρχηγός του τρίτου πόλου, ανάμεσα στον δικομματισμό που κυριάρχησε από το 1974 κι ύστερα.
Ο «ρωσόφιλος» Φλωράκης, ήταν το συμπλήρωμα στην εξουσία του «Ευρωπαίου» Καραμανλή και του «αμερικανόφιλου», «αμερικανοσπουδασμένου» και «αμερικανοαναθρεμμένου» Ανδρέα Παπανδρέου.
Στην ουσία της αρχιτεκτονικής του Συντάγματος του 1975, ο Φλωράκης και το ΚΚΕ κατείχαν σημαντικό ρόλο.
Αυτόν του τρίτου πόλου του συστήματος εξουσίας, που δεν προσφέρεται για εκτροπές, ούτε για αναδιατάξεις, αλλά μόνο για πολιτική σταθερότητα.
Μεταπολιτευτικά, αυτή η σταθερότητα βασίστηκε σε μια άλλη τρόικα.
Αυτή της Νέας Δημοκρατίας, του ΠαΣοΚ και του ΚΚΕ.
Ο Καραμανλής κι η Νέα Δημοκρατία της μεταπολίτευσης, αφού έβαλαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την πλήρη πολιτικών εγκλημάτων βασιλική οικογένεια, αφού αποκατέστησαν τον Μητσοτάκη με την συμπόρευση της παράδοσης του Λαϊκού Κόμματος –ΕΡΕ – Νέας Δημοκρατίας με αυτή των Βενιζελικών – Φιλελεύθερων, κατάφεραν κι έκλεισαν ταυτοχρόνως δυο πληγές δεκαετιών.
Εκείνες της περιόδου που προηγήθηκε κι ακολούθησε την μικρασιατική καταστροφή (λαϊκό κόμμα και βενιζελικοί) κι εκείνες του διχασμού των δεκαετιών που ακολούθησαν τον πόλεμο και τον εμφύλιο (νομιμοποίηση ΚΚΕ).
Ο Παπανδρέου, έλαμψε στη συνέχεια, δια του «ελέγχου» του ΚΚΕ, ακόμη και των συνθημάτων του.
Δημιούργησε το «κράτος του ΠαΣοΚ», μεγέθυνε την διαπλοκή κι έδωσε χαλινάρια διακυβέρνησης στο λεγόμενο συνδικαλιστικό κίνημα.
Συμπτωματικά, ο Φλωράκης κι οι λοιπές δυνάμεις του κόμματος, άργησαν να το κατανοήσουν.
Αλλά, η αρχιτεκτονική του Συντάγματος του 1975, εξακολουθούσε και λειτουργούσε άριστα.
Ακόμη κι όταν ο Παπανδρέου ως γνήσιος πολιτικός καιροσκόπος, κορόιδεψε τον Καραμανλή, το 1985, στην υπόθεση της Προεδρίας της Δημοκρατίας και με πρόφαση αναγκαιότητες για αλλαγές, άλλαξε Σύνταγμα.
Η ιστορία οφείλει να καταγράψει ότι τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια και μέχρι την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το ΚΚΕ ήταν περίπου τριφασικό.
Εντός του, υπήρχαν ερείσματα της Σοβιετικής Ένωσης, της Ανατολικής Γερμανίας, αλλά και της ενωμένης τότε Τσεχοσλοβακίας.
Πάντα, όμως, η στάση του Φλωράκη ήταν καταλυτική για τον ομογενή λόγο του.
Ήταν κατά κάποιο τρόπο ο εγγυητής.
Εγγυητής ύπαρξης του νομιμόφρονος ΚΚΕ.
Αλλά και της διατήρησης της περιουσίας του κόμματος.
Υλικής και πνευματικής.
Μιας περιουσίας που περιελάμβανε κορυφαίες επιχειρήσεις, ακίνητα, δωρεές μελών και πολλά άλλα.
Μιας περιουσίας που είχε τεράστιες επενδύσεις στο ανθρώπινο δυναμικό και δη στο πνεύμα.
Μιας περιουσίας που κατέστησε τους ηττημένους του εμφυλίου, νικητές στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο και μπόλιασε με τις ιδέες τους μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας.
Σημερινοί μεγαλοδημοσιογράφοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη –και το έπρατταν επί δεκαετίες- υπήρξαν επί μακρόν συντάκτες του «Ριζοσπάστη», κάποιοι εξ αυτών, μάλιστα, και πωλητές του πέριξ της Ομόνοιας.
Σημερινοί σημαντικοί συγγραφείς, βάσισαν τις συγγραφικές τους αναζητήσεις στην κομματική πελατεία του ΚΚΕ.
Σημερινοί σημαντικοί άνθρωποι του θεάτρου και της μουσικής, «σπρώχθηκαν» με «σκανδαλώδη» τρόπο από το «σύστημα» του Περισσού και των δυνάμεών του σε Δήμους, Νομαρχίες και ΜΜΕ.
Σημερινοί μεγαλοεπιχειρηματίες, εκδότες και κυνικοί λομπίστες, ήταν από τα πλέον δραστήρια μέλη του κόμματος. Ακόμη κι εντός μυστικών υπηρεσιών ανατολικών κρατών, όπως συνέβη με την περίπτωση ανθρώπου που για πολλά χρόνια διαφέντευσε την διαπλοκή στη χώρα μας.
Πάντα, το ΚΚΕ ήταν μια σημαντική εταιρεία.
Με την απόλυτη ανοχή του αστικού Κράτους.
Το οποίο ουδέποτε άσκησε έλεγχο στα οικονομικά του.
Ούτε στο πόθεν ούτε στο έσχες.
Με την απόλυτη μεγαθυμία της Δημοκρατίας.
Η οποία έμεινε και μένει σταθερά αδιάφορη απέναντί του, ακόμη κι όταν βασικός στόχος του ήταν κι είναι η ανατροπή της.
Με την απόλυτη ανοχή στις παραβιάσεις του νόμου που συστηματικά ασκούν τα μέλη των συνδικαλιστικών του οργανώσεων, είτε στους δρόμους, είτε στους χώρους δουλειάς.
Με τον απόλυτο εκμαυλισμό της σκέψης, της κοινωνίας.
Όπου αυτό το έκτρωμα συντήρησης και μούχλας, κατάφερε και δημιούργησε πεποίθηση για την προοδευτικότητά του!
Σήμερα, αυτή η εταιρεία βρίσκεται σε εποχές κατάρρευσης.
Όχι μόνο επειδή ο πολιτικός του λόγος είναι απαρχαιωμένος.
Όχι μόνο επειδή όσα πρεσβεύει εφαρμόζονται μόνο σε μια μικρή απομονωμένη γωνιά του πλανήτη κι από οπουδήποτε αλλού έχουν εξοβελιστεί.
Όχι μόνο επειδή υφίσταται συνεχή εκλογική και δημοσκοπική συρρίκνωση.
Αλλά κι επειδή άλλα λέει η πεθερά στη νύφη εκτός σπιτιού κι άλλα εντός.
Η αδιαφανής περίπτωση πώλησης του «902» σε offshore εταιρείες το καταδεικνύει.
Η περίπτωση απαίτησης ατομικών συμβάσεων εργασίας από τους δικούς του εργαζόμενους το αποδεικνύει.
Κι ο Χαρίλαος δεν μένει πια εδώ!
Μένει ν’ ανοίξουν κι όλα τα καλώς κρυμμένα κιτρινισμένα κιτάπια της ιστορίας, για να καταδειχθούν και αποδειχθούν κι άλλα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου