ο Στέφανος Κασιμάτης
Η ασύλληπτη γραφικότητα της σκηνής.
Παρασκευή 25 Οκτωβρίου και μερικές δεκάδες κάτοικοι της Σκύρου (ετεροδημότες, ως επί το πλείστον...) είναι συγκεντρωμένοι έξω από το υπουργείο Περιβάλλοντος.
Εκτός από τρεις ντουντούκες, έχουν μαζί τους και τρία καλάθια.
Είναι φορτωμένα με μέλι, μυζήθρα, φασκόμηλο, ρίγανη και κρασί.
Ο συμβολισμός είναι σπαραξικάρδιος: πρόκειται για τα προϊόντα του νότιου μέρους της Σκύρου. Αυτά στα οποία βασίζεται η τοπική οικονομία του νησιού και υποτίθεται ότι θα χαθούν, αν η επένδυση εναντίον της οποίας διαμαρτύρονται οι κάτοικοι εγκριθεί από τον υπουργό Γ. Μανιάτη.
Την ίδια ώρα, ο ανώτατος υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος στους τομείς του Περιβάλλοντος, της Ενέργειας και της Κλιματικής Αλλαγής δέχεται στο γραφείο του τους εκπροσώπους των εμπλεκομένων πλευρών για τη δημιουργία αιολικού πάρκου στη νότιο Σκύρο: τοπική κοινωνία, βουλευτές, επενδυτές.
Βρίσκονται όλοι εκεί, επειδή ο Γ. Μανιάτης τους έχει προσκαλέσει «προκειμένου να υπάρξει ένας γόνιμος διάλογος-αλληλοενημέρωση με στόχο την επίτευξη κοινού τόπου», σύμφωνα με το δελτίο Τύπου.
Από την πρώτη στιγμή, όμως, αποδεικνύεται ότι πρόκειται για φάρσα.
Διότι εξαρχής ο υπουργός είχε δηλώσει ―και μάλιστα κατ’ επανάληψη― ότι δεν θα εγκρίνει την επένδυση εφόσον δεν συμφωνήσουν και οι αντιδρώντες.
Κατόπιν αυτού, οι εκπρόσωποι των αντιδρώντων αποχωρούν αμέσως.
Γιατί να χάνουν τον χρόνο τους, όταν έξω τους περιμένουν μέλι, μυζήθρα και φασκόμηλο;
Τόσο απλά, όσοι από την τοπική κοινωνία είχαν τη δυνατότητα να κραυγάζουν πιο δυνατά από τους άλλους έκλεισαν τον δρόμο σε μία επένδυση 650 εκατομμυρίων ευρώ στο νησί τους, η οποία σχεδιάζεται από το 2005 και, έπειτα από οκτώ χρόνια, έχει πάρει όλες τις θετικές γνωμοδοτήσεις και εγκρίσεις που απαιτεί η εθνική, αλλά και η κοινοτική νομοθεσία.
Μία επένδυση, εγκεκριμένη από τη Γενική Διεύθυνση Περιβάλλοντος της Ε.Ε., η οποία θα απέφερε κατ’ έτος στον δήμο Σκύρου 3,6 εκατομμύρια ευρώ (δηλαδή, το 85% του ετήσιου ανταποδοτικού τέλους που ορίζει η νομοθεσία).
Ποσόν, εκ του οποίου 1,4 εκατ. ευρώ θα πιστωνόταν απευθείας στους λογαριασμούς οικιακής κατανάλωσης της ΔΕΗ, ώστε πρακτικά οι Σκυριανοί να έχουν δωρεάν ρεύμα όλο τον χρόνο, πέραν των εσόδων του δήμου, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε κοινωφελείς σκοπούς.
Το ταγάρι των φοιτητριών της Μεταπολίτευσης στις μέρες μας έχει αντικατασταθεί από τις Λουί Βιτόν, παραμένει όμως σύμβολο μιας «αξίας» που εμπέδωσε στην κοινωνία η ιδεολογία της Μεταπολίτευσης: της εχθρότητας προς τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα.
Και, ιδού, πώς εν τέλει το αόρατο πια, πλην πανίσχυρο, ταγάρι νικάει τις επενδύσεις.
Με άλλα λόγια, πώς βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας.
Οτι η αντίδραση προς τη συγκεκριμένη επένδυση έχει ρίζες ιδεολογικές, το υποδηλώνει η άρνηση των αντιδρώντων να σταθμίσουν τις οικονομοτεχνικές παραμέτρους της επένδυσης.
Από τις δηλώσεις τους, προκύπτει ότι δεν θα ήσαν αντίθετοι στην εγκατάσταση δέκα ανεμογεννητριών, ώστε να εξασφαλίζεται η επάρκεια του νησιού σε ηλεκτρική ενέργεια.
Τους ενοχλεί όμως το μέγεθος της επένδυσης: οι 111 γεννήτριες που περιλαμβάνονται στον σχεδιασμό του έργου, ώστε η επένδυση να έχει προοπτικές κερδοφορίας.
Όταν όμως το 35% της επένδυσης των 650 εκατ. θα δοθεί για τις υπόγειες και υποθαλάσσιες καλωδιώσεις που θα μεταφέρουν το παραγόμενο ρεύμα στον σταθμό της ΔΕΗ στη Λάρυμνα της Βοιωτίας, ο συγκεκριμένος αριθμός ανεμογεννητριών είναι απαραίτητος για να εξασφαλίζεται το κρίσιμο μίνιμουμ παραγωγής, ώστε η επένδυση να είναι οικονομικά βιώσιμη.
Διότι κατά πόσον μπορεί να είναι βιώσιμη μια επένδυση για δέκα ανεμογεννήτριες, των οποίων η παραγωγή θα προορίζεται μόνον για την αγορά της Σκύρου;
Και ποιος είναι ο καλός Σαμαρείτης που θα ανελάμβανε να πραγματοποιήσει ένα έργο με τόσο στενές προοπτικές ανταποδοτικότητας;
Μα, προφανώς, το κράτος.
Το κράτος, που θεωρούμε υποχρέωση μας, κατά τα άλλα, να το κλέβουμε διά της φοροδιαφυγής, αλλά απαιτούμε από αυτό να έχει πόρους για αμφίβολης κερδοφορίας επενδύσεις. (Θυμίζω, παρεμπιπτόντως, ότι από τους δειγματοληπτικούς ελέγχους του ΣΔΟΕ για τη φοροδιαφυγή στα νησιά του Αιγαίου το περασμένο καλοκαίρι, η Σκύρος είχε καταλάβει την πρώτη θέση, βάσει σχετικής ανακοίνωσης του υπουργείου Οικονομικών...).
Η βιωσιμότητα όμως δεν απασχολεί τους αντιδρώντες.
Δεν τους απασχολεί, επίσης, ότι οι ανεμογεννήτριες θα τοποθετούντο στις κορυφογραμμές του νοτίου (και αραιοκατοικημένου) τμήματος του νησιού, στα απρόσιτα κατσάβραχα, κατά τρόπο ώστε μόνον είκοσι από αυτές να είναι ορατές στο βάθος του ορίζοντα από την παραλία των Μαγαζιών. Ούτε τους ενδιαφέρει ότι το δίκτυο των χωματόδρομων, που θα διανοιγόταν βάσει του σχεδιασμού, μάλλον θα συνέβαλε στην αύξηση της παραγωγικότητας της τοπικής κτηνοτροφίας και μελισσοκομίας παρά θα την εμπόδιζε. (Δηλαδή, περισσότερο μέλι, μυζήθρα, αλλά και μαλλί για ταγάρια...).
Ολα αυτά, καθώς και τα ετήσια έσοδα των 3,6 εκατ. για τον δήμο, υποκύπτουν στον μπαμπούλα μιας δήθεν οικολογικής καταστροφής και στην προκατάληψη εις βάρος της επιχειρηματικότητας.
Το αξιοπερίεργο, ωστόσο, είναι πως όλα αυτά δεν φαίνεται να προβληματίζουν ιδιαίτερα ούτε τον υπουργό Γ. Μανιάτη, όταν μάλιστα ανεβάζει στο γραφείο του τη φάρσα «Ένας γόνιμος διάλογος», μόλις μία ημέρα μετά τη σύναψη της προγραμματικής συμφωνίας Σαμαρά - Βενιζέλου, μεγάλο μέρος της οποίας είναι αφιερωμένο στην προώθηση των επενδύσεων.
Όταν, επίσης, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης στηλιτεύουν επανειλημμένως τον ΣΥΡΙΖΑ για τη συστηματική προσπάθεια εκφοβισμού των επενδυτών την οποία καταβάλει.
Ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Σκουριές και τα τοιαύτα έχουν τρομάξει κάποιους υπουργούς όσο και τους επίδοξους επενδυτές.
Ίσως ακόμη η στάση του κ. Μανιάτη να οφείλεται στον συγκεκριμένο υπουργικό θώκο, που φέρει την κατάρα της αλησμόνητης Τίνας from outer space...
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου