Για μια ακόμη εβδομάδα κλειστά τα Πανεπιστήμια κι οι συνέπειες της εξαλλοσύνης και αφροσύνης Πρυτάνεων και διοικητικού προσωπικού αγγίζουν πλέον όλο και περισσότερους φοιτητές και τις οικογένειές τους.
Πιθανότατα χάνεται ένα εξάμηνο από τις σπουδές και την πρόοδο των φοιτητών, ενώ τα έξοδα των οικογενειών που κάνουν «το σκατό τους παξιμάδι» για να σπουδάσουν τα παιδιά τους, τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ακόμη και στα πιο υπανάπτυκτα κράτη.
Πουθενά η Παιδεία δεν είναι έρμαιο των διαθέσεων του κάθε σαλταρισμένου αριστεροφοιτητοπατέρα, του κάθε ανεπρόκοπου καθηγητή ή του διορισμένου απ’ αυτόν διοικητικού υπαλλήλου που βάζει σφραγίδες στα πτυχία.
Πουθενά στον κόσμο τα πανεπιστήμια δεν έχουν ρόλο επώασης κομματικών στρατών ή επιδιώξεων.
Πουθενά στον κόσμο το Κράτος είναι ανίκανο ή ανήμπορο να προασπίσει τα συμφέροντα των ανθρώπων που επιθυμούν να σπουδάσουν.
Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει το φαινόμενο των συνεχών καταλήψεων από μια φούχτα κοινωνικά κι οργανικά αναλφάβητων τριτοκοσμικής πολιτικής αντίληψης.
Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν τόσο αναχρονιστικά προγράμματα σπουδών.
Κι όμως, ουδείς νοιάζεται.
Το μόνο που ενδιαφέρει τους λειτουργούς (sic) της Παιδείας, είναι η συντεχνία τους.
Και τα κομματικά οφέλη εκείνων στους οποίους λογοδοτούν.
Κι αν αυτά συμβαίνουν στα Πανεπιστήμια, ουδόλως είναι διαφορετικά στα Γυμνάσια και τα Λύκεια.
Ο καταληψίας Τσίπρας άφησε γερά το στίγμα του σε επίπεδο συμπεριφορών, ενώ το εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά στο Λύκειο, σπουδάζει παπαγάλους με στόχο τη μια εβδομάδα των Πανελλαδικών εξετάσεων.
Κι έτσι, όμως, όλη η δουλειά γίνεται στα πανάκριβα φροντιστήρια, για να επιβεβαιώνεται ο μύθος της δωρεάν Παιδείας.
Πού αλλού, άραγε, στον κόσμο, οι μαθητές δεν μπορούν να διδαχθούν στα σχολεία Φυσικομαθηματικά, Έκθεση ή και μια ξένη γλώσσα κι αναγκάζονται να καταφεύγουν στους φροντιστές για να ετοιμαστούν για τις εξετάσεις;
Πού αλλού στον κόσμο, πληθυσμιακά στα επίπεδα της δικής μας χώρας, αμείβονται από το δημόσιο, απολαμβάνοντες μονιμότητα αλλά όχι αξιολόγηση, 151.400 εκπαιδευτικοί Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης; Και παρ’ όλα αυτά, χωρίς φροντιστήριο, οι μαθητές να μη μπορούν να λάβουν γνώσεις;
Πού αλλού στον κόσμο λειτουργεί ανελλιπώς ένα αποτυχημένο σύστημα εξετάσεων, το οποίο οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους σε σπουδές που δεν θέλουν κι τις κάνουν αναγκαστικά;
Πού αλλού στην υφήλιο, ένας μαθητής που ονειρεύεται να γίνει αρχιτέκτονας γίνεται κάτι άλλο, αναλόγως των μορίων που θα συγκεντρώσει και μιας πιθανόν λάθος απάντησης;
Πού αλλού ένας νέος άνθρωπος που φιλοδοξεί να ασχοληθεί με τα Νομικά μπορεί να καταλήξει να σπουδάζει αρχαιολογία, αν ξεχάσει ένα κόμμα στην έκθεση ιδεών;
Πού αλλού στην υφήλιο ένας μαθητής γίνεται φοιτητής ακόμη και με βαθμούς κάτω της βάσης του δέκα;
Να το πάρουμε κι αλλιώς;
Ακόμη κι αν όλα αυτά ως δια μαγείας αλλάξουν.
Ακόμη κι αν γίνει μια σημαντική εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση που θα οδηγεί την Παιδεία έξω από το τέλμα της.
Ποιος εγγυάται ότι οι κομματικοί στρατοί και οι πρυτάνεις –συνδικαλιστές, θα της επιτρέψουν να προχωρήσει και να παγιωθεί;
Δεν είδαμε αυτό το φαινόμενο να ανθεί απέναντι στον νόμο Διαμαντοπούλου, που έβαζε πολλά πράγματα σε σωστή κατεύθυνση;
Άρα, τι κάνουμε;
Πώς θα αποτρέψουμε την φυγή νέων στο εξωτερικό για σπουδές;
Πώς θα καταφέρουμε να κάνουμε την αποκρουστική Παιδεία μας ελκυστική και κυρίως ουσιαστική;
Φοβάμαι ότι γίνομαι μονότονος, αλλά φρονώ ότι και σ’ αυτό το κορυφαίο ζήτημα, ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που θα δώσει τη λύση.
Αφού το Κράτος κι οι λειτουργοί του αδυνατούν ν’ αποφασίσουν για το μέλλον της Παιδείας, οφείλουν να το πράξουν οι υπόλοιποι Έλληνες.
Εκείνοι που ζουν με τις αγωνίες της μάθησης και της επιβίωσης κι όχι με την κομματική ή συνδικαλιστική αγιαστούρα.
Η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων είναι μονόδρομος.
Κι όχι όπως τώρα με ημίμετρα και ημιδιατάξεις.
Κι αν αυτό νομοτελειακά γίνει σε 5-10 χρόνια, εμείς πρέπει να αποφασίσουμε να το κάνουμε σήμερα.
Ένας νόμος χρειάζεται. Ένα άρθρο. Να αναθεωρηθεί το αναχρονιστικό άρθρο 16 του Συντάγματος.
Κι όλα μπορούν ν’ αλλάξουν.
Ακόμη και δημόσια νοσοκομεία θα έχουν την δυνατότητα να ιδρύουν πανεπιστήμια ιατρικών σχολών.
Ακόμη και Τράπεζες ή Επιμελητήρια ή Ιδρύματα.
Πανεπιστήμια που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, να σπουδάσουν φοιτητές που νοιάζονται πραγματικά.
Πανεπιστήμια που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ερευνητικά κέντρα, ως άσυλα καινοτομίας, ακόμη και ως προσβάσεις στην εργασία.
Πανεπιστήμια που θα αφορίζουν τον κομματισμό και την αναρχία, θα εξοβελίζουν το φαινόμενο των αιώνιων φοιτητών.
Πανεπιστήμια που θ’ αναγκάσουν και τα δημόσια να επιχειρήσουν την αποτελμάτωσή τους.
Πανεπιστήμια που θα οδηγήσουν αναγκαστικά και στην αναμόρφωση της Μέσης εκπαίδευσης, με κύριο βάρος στην επαναφορά του παιδευτικού της χαρακτήρα.
Πανεπιστήμια στα οποία οι καταλήψεις και οι λογής λογής καθυστερήσεις θα αποτελούν όνειδος εκείνων που θα σκεφτούν και να τις επιχειρήσουν.
Πανεπιστήμια τα οποία λόγω του ιδρυματικού τους χαρακτήρα, θα μπορούν να προσφέρουν μόρφωση και σ’ εκείνους που οικονομικά είναι ασθενείς, μέσω των υποτροφιών.
Πανεπιστήμια τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα, ακόμη και «μονοπωλιακού» χαρακτήρα. Είναι δυνατόν, επί παραδείγματι, να μην είναι η Ελλάδα η κορυφαία χώρα παγκοσμίως χώρα αρχαιολογικών σπουδών;
Σε ποιο Πανεπιστήμιο όμως;
Όλα όσα αναφέρω, θα γίνουν.
Είτε το θέλουν οι πρυτάνεις κι η αναξιολόγητη εκπαιδευτική κοινότητα είτε δεν το θέλουν.
Είτε το θέλει η αριστεροδέξια πολιτική τάξη είτε όχι.
Την εξέλιξη ουδείς μπόρεσε ποτέ να την ανακόψει.
Προσωρινά μπορεί, εσαεί όχι.
Κι επειδή θα γίνουν, καλό θα ήταν να το αποφασίσουμε χθες….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου