Το ζήτημα με την πρόταση μομφής που κατέθεσε στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ και στήριξαν οι συνοδοιπόροι του Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή (το ΚΚΕ αποτελεί εντελώς διαφορετική περίπτωση), ανήκει πλέον στο παρελθόν.
Η απογύμνωση των αναιμικών ισχυρισμών τους δεν βρήκαν ανταπόκριση στο κοινοβούλιο. Κι αν αυτό ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενο, δεν ήταν αναμενόμενη η αδιαφορία του κόσμου.
Αδιαφορία που καταδείχθηκε τόσο από τις κινητοποιήσεις που επιχειρήθηκαν και δεν βρήκαν ανταπόκριση, όσο και από την γνώση της κοινωνίας πως η «άλλη» πολιτική που υπόσχεται η αντιπολίτευση, αποτελεί άδειο πουκάμισο.
Τώρα, είναι μπροστά μας τα συνεχή μεγάλα ζητήματα.
Τα ζητήματα με την τρόικα, με την φορολόγηση των ακινήτων, με τον προϋπολογισμό, ακόμη και με την προεδρία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κι αν αυτά είναι τα «καυτά» της επικαιρότητας, υπάρχουν κι εκείνα των επιλογών.
Των μεταρρυθμίσεων που πηγαίνουν με βήμα σημειωτόν, αλλά και της επιμονής του πολιτικού συστήματος να συνεχίζεται η κρατική παρέμβαση στην οικονομία.
Στην απολύτως αποτυχημένη πολιτική αντίληψη ότι η αναδιανομή των εισοδημάτων και παροχών δημοσίων πόρων…θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη και την βελτίωση των εισοδημάτων.
Τα δυο τελευταία δεδομένα, αποτελούν το καρκίνωμα της ελληνικής πολιτικής σκέψης και πραγματικότητας.
Ας μη ξεχνάμε ότι κι η κοινωνία, γαλουχημένη και κατευθυνόμενη, δεν είναι αδιάφορη από την πολιτική κουλτούρα του κρατισμού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι αυτοαποκαλούμενοι «εθνικοσοσιαλιστές» της Χρυσής Αυγής.
Μοιράζουν ελπίδες με σοσιαλιστικά οχήματα.
Υιοθετούν κρατικές παρεμβάσεις κατά της ελεύθερης αγοράς και της επιχειρηματικής δράσης.
Όπου, σε συνδυασμό με τον ακραίο αντιμεταναστευτικό λόγο, κατάφεραν να προσελκύσουν σημαντικά τμήματα της κοινωνίας.
Το ίδιο κι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το ίδιο κι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπόσχονται παντού…Κράτος!
Κι αν αυτά τα τρία κόμματα κι οι πολίτες συνοδοιπόροι τους είναι εκτός των αποφάσεων και των στρατηγικών επιλογών που λαμβάνονται για τον τόπο, τι να πει κάποιος για τα κόμματα της συγκυβέρνησης;
Κρατισμός και σ’ αυτά. Και μέσω αυτών.
Όταν, ήδη, με αυτή την επιλογή, έχουν αποτύχει παταγωδώς κι έχουν οδηγήσει την χώρα στα βράχια.
Κι όχι μόνο στον τόπο μας.
Όπου υιοθετήθηκαν παρόμοιες πρακτικές, δηλαδή μεγάλες κρατικές παρεμβάσεις και συνεχείς, ανεξέλεγκτες δημόσιες παροχές, το αποτέλεσμα ήταν παρακμή, κοινωνική και οικονομική καταστροφή.
Δεν χρειάζεται κάποιος να ψάξει στις χώρες της τ. Σοβιετικής Ένωσης, στην Αργεντινή ή στην Βενεζουέλα, για να πειστεί.
Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι εδώ.
Ελλάδα και Κύπρος.
Στην Ελλάδα «έσκασε» το Κράτος, ενώ στην Κύπρο οι αλόγιστες παροχές του κομμουνιστή Χριστόφια, οδήγησαν στην κατάρρευση μιας οικονομίας που ήταν περισσότερο από εύρωστη.
Αποτελεί φαινόμενο απίστευτης αυτοχειρίας, να έχει κάποιος καταστραφεί από μια συγκεκριμένη πολιτική και να επιμένει να πορεύεται με αυτή.
Που μοιραία, ακόμη κι αν καταφέρει να ανακάμψει, θα τον οδηγήσει και πάλι στην άβυσσο.
Αυτό δεν έγινε και με την Αργεντινή;
Όπου, σε περίοδο που η οικονομία είχε αρχίσει να παίρνει μπροστά, οι σοσιαλιστικές επιλογές και παρεμβάσεις της κυβέρνησης Κίρτσνερ, με την άκρατη φορολογία για συντήρηση του Κράτους, την οδηγούν και πάλι στην παρακμή και στα αδιέξοδα.
Προσφάτως, ανακάλυψα ένα σημαντικό βιβλίο.
Συγγραφείς του τρεις καθηγητές του Πανεπιστημίου του Σικάγο.
Οι Jagdish Bhagwati και Arvind Panagariya, Why Growth Matters.
Τίτλος του βιβλίου How Economic Growth in India Reduced Poverty and the Lessons for Other Developing Countries.
Στο βιβλίο ξεκαθαρίζεται με σοβαρά και κυρίως αδιάσειστα στοιχεία, ότι η επιτυχία της Ινδίας και ο συνεχής κατήφορος άλλων οικονομιών, προκαλείται αποκλειστικά και μόνο από την υιοθέτηση της αρχής της άρνησης παρεμβάσεων του Κράτους.
Δηλαδή, οι Ινδοί αποφάσισαν ότι θα έχουν ένα μικρό κι απολύτως ευέλικτο Κράτος, όπου θα ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με ζητήματα Πρόνοιας των πολιτών τους.
Όλα τα άλλα και δη σε μέγιστο βαθμό, τα κινεί ο ιδιωτικός τομέας κι οι απελευθερωμένες αγορές τους.
Το ίδιο συμβαίνει και στην πιο ραγδαία αναπτυσσόμενη οικονομία του πλανήτη.
Στο Αζερμπαϊτζάν.
Εκεί, αποφάσισαν να προωθήσουν τις όποιες κρατικές παρεμβάσεις και επενδύσεις, σε δυο τομείς εκτός της κύριας οικονομίας.
Στον ανθρώπινο παράγοντα και στην Παιδεία.
Ήδη, υπάρχει όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα πανεπιστήμια του Μπακού, από όλα τα σημεία της γης.
Κι όχι μόνο αυτό.
Αφού μειώθηκε κατά 500% το επίπεδο της φτώχειας –συγκριτικά με την σοβιετική εποχή- η οικονομική ευημερία λειτούργησε και ως προμαχώνας ειρήνευσης των διάσπαρτων εθνοτήτων της χώρας.
Μέχρι κι οι Αρμένιοι –παρά το τεράστιο ζήτημα εισβολής και κατοχής του Ναγκόρνο Καραμπάχ- ζουν ειρηνικά και κυρίως παραγωγικά και άκρως δημιουργικά.
Κι αν υποθέσει κάποιος ότι το Αζερμπαϊτζάν διαθέτει τεράστιους ενεργειακούς πόρους, άρα έχει την δυνατότητα να δημιουργεί όσα δημιουργεί, πλανάται πλάνην οικτράν.
Ήταν επιλογή των ανθρώπων.
Να μην φτιάξουν ένα Κράτος στα πρότυπα εκείνου (δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης) που τους κατέστρεψε.
Εμείς….ασχολούμαστε αν θα ανοίξουν οι καταληψίες δημόσιοι υπάλληλοι τα Πανεπιστήμια…
Αν θα λειτουργούν ή όχι τα καταστήματα τις Κυριακές…
Αν θα δίνουμε επίδομα θέρμανσης….
Αν θα κλείσουμε ή όχι τους δημόσιους οργανισμούς που παράγουν αέρα….
Αν, αν, αν….
Κι αν ψήφισε η Τζάκρη την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ…
Κι αν θα ψηφίσει ο Ταμήλος την φορολογία της στάνης…
Κι αν φώναζε η Κωνσταντοπούλου «βοήθεια» στο πεζοδρόμιο της Μεσογείων…
Κι αν ο Καραμυζήθρας, ο Παπαγιαούρτης κι η Ραχήλ Μακρή έχουν πολιτικό εκτόπισμα και μέλλον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου