Είναι θέμα άποψης (Νο11): Άλλος πληρώνει, άλλος πίνει…

Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Όλο και πικραίνει η γεύση της αριστεράς που οδήγησε το αδιέξοδο κι η ανικανότητα όλων των προηγούμενων ν’ αποφασίσουν να δοκιμάσουν οι Έλληνες… 

Τι θα γίνει όμως όταν σταματήσουν να πληρώνουν αυτοί που επιβαρύνονται ώστε να… κερνιούνται οι συνήθεις "ύποπτοι"…;

Και προφανώς, γρήγορα όπως περιμέναμε, φτάσαμε στο σημείο να πλειοψηφούν εκείνοι που μετάνιωσαν για την ευκαιρία διακυβέρνησης που έδωσαν στην

αριστερά, εκείνων που ακόμη τη στηρίζουν.

Και φυσικά έμειναν να τη στηρίζουν εκείνοι που ευνοούνται εμμέσως ή αμέσως, εκείνοι που είχαν περιθωριοποιηθεί για διάφορους λόγους απ’ το σύστημα, τα προηγούμενα χρόνια κι ελάχιστοι εγωιστές που, αν και χωρίς επιχειρήματα, συνεχίζουν ν’ αναφέρονται στο τραγικό παρελθόν για να δικαιολογήσουν, όπως νομίζουν τουλάχιστον, το τραγικότερο παρόν…

Μέσα στη γενική παράνοια που καλούμαστε πλέον ν’ ανταπεξέλθουμε, παρακολουθούμε το κυβερνητικό έργο, ενώ ‘πατώνει’ στα θέματα διεκδίκησης και διαπραγμάτευσης για το σύνολο, να διαπρέπει στις προβλέψεις για τα ‘δικά της παιδιά’. Όπως π.χ. η αύξηση που προβλέπει για τους δημόσιους υπάλληλους κι οι προσλήψεις που διαπραγματεύεται με την τρόικα ενώ ταυτόχρονα επιβάλλει έμμεσους φόρους κι επιβαρύνσεις επιπλέον δια του προϋπολογισμού, στους καταναλωτές κι ελεύθερους επαγγελματίες και φυσικά στους συνταξιούχους που συνεχίζει να μειώνεται η σύνταξή τους.

Τετριμμένα πλέον και κουραστική η επανάληψη των ίδιων και ίδιων απόψεων περί του ποιος φταίει και πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε καθώς κι η αποδοχή του τεράστιου λάθους εκλογής των αριστεροανίκανων που απλώς ζουν τ’ όνειρό τους, διαλύοντας ό,τι απέμεινε.

Το δυστύχημα όμως που σκοτώνει κάθε ελπίδα, δεν είναι καν το ότι η όποια αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη, ούτε καν το γεγονός ότι πλέον μάθαμε να ζούμε χωρίς προσδοκίες για κάτι καλύτερο. Το δυστύχημα είναι ότι όλοι εκείνοι που γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει για να πάει παρακάτω η χώρα και να επέλθει μια στοιχειώδης ισορροπία που θα μπορούσε να οδηγήσει κάποια στιγμή και στην ανάκαμψη, δε μπορούν ούτε καν να βρεθούν και να συνεννοηθούν.

Σοβαροί, μορφωμένοι, με κοινωνική εμπειρία και πολιτικές θέσεις εκτός κομματικών γραμμών και πεπαλαιωμένων αντιλήψεων για την πολιτική σκηνή μιας χώρας, απογοητευμένοι μένουν στην άκρη, σπίτι τους, μόνοι τους, προσπαθώντας να κρατηθούν και να ενημερωθούν, γνωρίζοντας όμως ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο δυσκολεύει κι η εξεύρεση λύσης από έναν απογοητευμένο, απαισιόδοξο, απολύτως παραδομένο λαό.

Η νέα γενιά που θα μπορούσε να δώσει τα στελέχη για την πλήρη ανανέωση της πολιτικής σκηνής της χώρας αλλά και την επόμενη μέρα στην πολιτική ζωή της χώρας, αποφασίζει και μάλιστα με τις ευχές των μεγαλύτερων, να επανδρώσει εταιρίες του εξωτερικού και να στήσει τη ζωή της σε άλλες χώρες κι άλλες ηπείρους.

Ποιος μένει λοιπόν να οδηγήσει αυτή τη χώρα και πού; Πού έμεινε να πάει αυτή χώρα έτσι τραυματισμένη και διαλυμένη; Ποιος σοβαρός κι αξιόλογος μπορεί να φέρει στην επιφάνεια κι άλλους σοβαρούς κι αξιόλογους που θα συνεννοηθούν ώστε να δοθεί μια ελπίδα, μια εναλλακτική στους απορημένους και πλήρως απογοητευμένους πολίτες; Τρόποι λειτουργίας άλλων χωρών που έχουν αποδώσει κι έχουν φέρει στην πρώτη θέση της κοινωνικής επιτυχίας, ευρωπαϊκές χώρες που σήμερα μας δανείζουν, μπορούν κάλλιστα να είναι η απάντηση στα προβλήματά μας και να δώσουν λύση στ’ αδιέξοδά μας.

Εκείνο που σίγουρα χρειάζεται είναι λιγότερα λόγια και περισσότερη συνεννόηση, λιγότερος εγωισμός και περισσότερη ομαδικότητα, λιγότερη ονειροπόληση και περισσότερο ρεαλισμό και πάντως διάθεση για δουλειά και πραγματικές μεταρρυθμίσεις που όμως θα επιφέρουν θετικά για όλους κι όχι αποσπασματικά με κάποιες ομάδες να συνεχίζουν να είναι ωφελημένες σκανδαλωδώς περισσότερο από άλλες που μονίμως στοχοποιούνται πληρώνοντας παλιές αμαρτίες άλλων γενιών.

Η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί, θέλει ανθρώπους με γνώσεις, διάθεση, σοβαρότητα κι όχι εξαρτημένους από δεσμεύσεις του παρελθόντος ή συνεχιστές εκείνων των τακτικών που μας οδήγησαν στον όλεθρο.

Πάνω απ’ όλα όμως, η κατάσταση απαιτεί έναν λαό έτοιμο ν’ αγωνισθεί και να βάλει στην άκρη τις κακές νοοτροπίες που τον οδήγησαν στο αδιέξοδο, έναν λαό που επιτέλους θα δείξει ότι έμαθε τι σημαίνει ‘εμείς’ και το τοποθετεί πολύ ψηλότερα απ’ το άσκοπο ‘εγώ’.

Και φυσικά η συνταγή της επιτυχίας απαιτεί έναν λαό ενωμένο που οι διχαστικές προσπάθειες της όποιας εξουσίας, θα πέφτουν στο κενό.