Συντηρητικοί, φιλελεύθεροι και Κυριάκος

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Με δεδομένο ότι η Νέα Δημοκρατία ουδέποτε στην ουσία ήταν φιλελεύθερο κόμμα –πλην κάποιων μικρών χρονικών διαστημάτων-  ουδένα πρέπει να ξενίζει η διασπορά φιλελεύθερων πολιτών σε διάφορα άλλα κόμματα.

Ούτε πρέπει να ξενίζει ότι υπάρχουν μεγάλες κοινωνικές δυνάμεις που αισθάνονται πολιτικά άστεγες  ή έστω φιλοξενούμενες περιστασιακά στη Νέα Δημοκρατία.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και επί των ημερών του Κωνσταντίνου Καραμανλή της μεταπολίτευσης, το κράτος ήταν το κύριο συστατικό πέριξ του οποίου κινείτο

μεγάλη μερίδα του πολιτικού της προσωπικού και των ψηφοφόρων της .

Η μεγάλη πλειοψηφία δε βουλευτών και στελεχών, ακόμη και σήμερα παρά τις συνέπειες της κρίσης εξ αιτίας του κρατισμού και το πελατειακού συστήματος, εξακολουθούν τύποις να δηλώνουν φιλελεύθεροι.

Στην ουσία είναι βαθύτατα συντηρητικοί, εν πολλοίς στερούμενοι διανοητικής επεξεργασίας και κριτήριο τους είναι η συντήρηση εκείνου που κατά τη γνώμη τους διαφυλάσσει τα «ιερά και τα όσια» της εκλογικής πελατείας τους.

Δηλαδή, χωρίς ουσιαστική ιδεολογία, δεδομένου ότι ο συντηρητισμός είναι στάση απέναντι στα πράγματα κι όχι ιδεολογικό αφήγημα.

Έτσι, σε μεγάλο βαθμό –σε συνδυασμό με τον εθνολαϊκισμό της Αριστεράς- μπορούμε να ερμηνεύουμε και τον ακμάζοντα λαϊκισμό στη χώρα. Συγκοινωνούντα δοχεία γαρ.

Μοιραία, μεγάλο τμήμα της βάσης και των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, είναι εγκλωβισμένα σ’ έναν συντηρητισμό με ασαφή πολιτική και κοινωνική ατζέντα και προτεραιότητες που δεν υπάρχουν πλέον.

Σε πολλά ζητήματα, ακόμη και της καθημερινότητας, η Νέα Δημοκρατία μοιάζει με φωνόγραφο στην εποχή των πιο σύγχρονων ακουστικών συστημάτων.

Όμως, το κυριότερο είναι ότι οι περισσότεροι εξακολουθούν ν’ αναπολούν τις χρυσές εποχές (κυρίως 2004 -2009) και διαφέρουν από την Αριστερά μόνο στο ότι εκείνοι υπόσχονται έναν… νοικοκυρεμένο κρατισμό.

Τον οποίο, σε τελική ανάλυση, ούτε αυτόν κατάφεραν να υπηρετήσουν.

Να το δούμε και από άλλη οπτική γωνία.

Πόσοι και ποιοι –πλην ελαχίστων περιπτώσεων- υπερασπίστηκαν στην πράξη τις απαιτούμενες κι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο κράτος;

Πόσοι και πόσοι ψήφιζαν εφαρμοστικούς νόμους υπό την απειλή διαγραφής;

Κι όσοι νόμοι ψηφίζονταν έμεναν στα χαρτιά;

Μόνο και μόνο για να μη γίνουν δυσάρεστοι στους παραλογισμούς των συντεχνιών –πελατών;

Το ίδιο δεν γίνεται και τώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να προσγειωθεί στην πραγματικότητα;

Η Νέα Δημοκρατία δεν επιχειρεί –ανεξαρτήτως αν δεν πείθει-  να εκφράσει την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια;

Κι όμως.

Ο Φιλελευθερισμός που εξακολουθεί ουσιαστικά να είναι ορφανός σ’ αυτόν τον τόπο, είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να δημιουργήσει νέο αφήγημα για τη Νέα Δημοκρατία.

Ο πραγματικός φιλελευθερισμός κι όχι εφευρήματα τύπου «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού», που ουσιαστικά δεν υπάρχει πουθενά.

Η φυγή του κόμματος από τα στενά όρια του συντηρητισμού προς τον εκσυγχρονισμό του –άρα και της κοινωνίας- αποτελεί μονόδρομο.

Το αγκάλιασμα των υγιών παραγωγικών δυνάμεων που αναζητούν μια κοινωνία χωρίς περιορισμούς στις ιδέες, τη θρησκεία, την Παιδεία, την επιχειρηματικότητα, δεν μπορεί να προσφέρεται ελαφρά τη καρδία σε άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Ν’ αφήσει και να επιτρέψει στην κοινωνία να είναι η ίδια υπεύθυνη για την υγεία της, την εκπαίδευσή της, την υλοποίηση των επιχειρηματικών της ιδεών χωρίς προσκόμματα που ουσιαστικά στοχεύουν στη συντήρηση ενός κράτους –τέρατος.

Ούτε αυτές οι δυνάμεις μπορούν εσαεί –και με τη συμπαράσταση ή ανοχή της Νέας Δημοκρατίας- να βρίσκονται έρμαια του κάθε γραφειοκράτη –νομοθέτη και των καταστροφικών συντεχνιών του τόπου που συστηματικά θωπεύει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση.

Αυτά μπορεί και πρέπει να κάνει η Νέα Δημοκρατία.

Να εγγυηθεί στην κοινωνία ένα λιτό κράτος που θα υπερασπίζεται τα σύνορα και τους πολίτες του από την εγκληματικότητα και να αφήσει ελεύθερη την κοινωνία ν’ αποφασίζει και να ρυθμίζει την καινοτομία, την επιτυχία ή την αποτυχία και δη μακριά από κρατικές ρυθμίσεις, προνόμια ή λογής λογής επιδοτήσεις.

Αυτό και μόνο μπορεί να είναι το αφήγημα που θα επιτρέψει στη Νέα Δημοκρατία να επιζήσει και να δημιουργήσει για τον τόπο.

Αφήγημα για μια «Ηθική Κοινωνία», με κανόνες κι ελευθερία.

Κι όχι μια «Κοινωνία Κράτος», στο οποίο ουδείς είναι υπεύθυνος.

Φυσικά, αυτή τη στιγμή κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο.

Όχι μόνο επειδή είναι ανεπιθύμητο από μεγάλο μέρος της συντηρητικής Νέας Δημοκρατίας αλλά κι επειδή δεν φαίνονται ορατές οι προϋποθέσεις να μεταμορφωθεί αυτό το κόμμα σε σύγχρονο κι ουσιαστικά φιλελεύθερο.

Η μόνη διαφαινόμενη ελπίδα για τη Νέα Δημοκρατία αυτή τη στιγμή, είναι η δημιουργική εξισορρόπηση των συντηρητικών με τις εκσυγχρονιστικές –φιλελεύθερες δυνάμεις.

Κι αυτό έχει ένα και μόνο δρόμο.

Να προτιμήσουν οι ψηφοφόροι της Κυριακής τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Για χιλιάδες λόγους που όλοι γνωρίζουμε…