Ο τσογλανισμός ως πολιτική

Γράφει

ο Γιώργος Φλωρίδης

 Την ώρα που ο Τούρκος Πρωθυπουργός έφευγε νικητής και τροπαιούχος από τη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το προσφυγικό, ο κ. Τσίπρας έγραφε στο twitter τις γνωστές επαρχιώτες ανοησίες του περί της έλλειψης εκνευρισμού των Ελλήνων πιλότων στις εμπλοκές τους με τους Τούρκους πιλότους. 

Ήταν αρκετή μια ειρωνική και ταυτόχρονα αυστηρή αντίδραση των

Τούρκων για να διαγράψει τα όσα έγραψε και να τα φορτώσει –κατά τη γνωστή συνήθεια της «πρώτη φορά»- σε κάποιον ανώνυμο συνεργάτη. Όμως η ζημιά για μία ακόμη φορά είχε γίνει.

Λίγες μέρες πριν, κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ, θεώρησε καλό να υπογράψει σε βιβλίο επισκεπτών για την Ιερουσαλήμ ως «Ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ». Η ζημιά με τους Παλαιστίνιους έγινε. Από κοντά και ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς, εκ των παλαιών παρατρεχάμενων και στενών συνεργατών του κ. Γ. Παπανδρέου, φέρεται να δήλωσε ότι «οι εχθροί του Ισραήλ είναι και εχθροί της Ελλάδας», εννοώντας προφανώς και πρωτίστως τους Παλαιστίνιους και τους Ιρανούς! Την επομένη, κατά την επίσκεψή του στην Παλαιστινιακή ηγεσία δήλωσε για την ανάγκη «ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης». Ακολούθησε η επίσκεψη του κ. Κοτζιά στην Τεχεράνη. Φαντάζομαι μετά τις δηλώσεις του στο Ισραήλ και αυτή θα στέφθηκε με επιτυχία.

Είχε προηγηθεί η επίσκεψη στην Τουρκία, όπου ο κ. Τσίπρας έδωσε στο πιάτο την συνέχιση της ενταξιακής διαδικασία της Τουρκίας που είχε μπλοκαριστεί και παρά λίγο να καταστήσει το Κυπριακό ζήτημα, από ζήτημα εισβολής και κατοχής σε διμερές ζήτημα. Άρπαξε την ευκαιρία ο Γιούνκερ, έχοντας τη πανηγυρική συγκατάθεση του Έλληνα Πρωθυπουργού, έφερε το ζήτημα στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ και εγκρίθηκε.

Η Τουρκία, με μερικές αόριστες υποσχέσεις, κατάφερε να πάρει από την Ευρώπη μερικά δισεκατομμύρια και το ξεπάγωμα της ενταξιακής της διαδικασίας και η Ελλάδα την υποχρέωση να πληρώσει τη δική της οικονομική συμμετοχή στην Τουρκία και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες εγκλωβισμένους στο έδαφός της. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα απειλείται με την έξοδο από τη συνθήκη Σένγκεν.

Στην πραγματικότητα, όλα αυτά δεν είναι παρά η συνέχιση της ίδιας πολιτικής που ακολούθησε η κυβέρνηση Τσίπρα τους μήνες πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου που εξευτέλισαν την Ελλάδα και την φόρτωσαν με τα capital controls, τον αφανισμό πολλών υγιών επιχειρήσεων, το ξεπούλημα και τον αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών με ταυτόχρονη αύξηση του χρέους των Ελλήνων, την καταιγίδα νέων φόρων, τη διάλυση της Παιδείας, της Υγείας, της Δημόσιας Διοίκησης. Την φόρτωσαν με το πιο σκληρό τρίτο μνημόνιο.

Η όποια θεσμική λειτουργία της χώρας έχει κλονιστεί συθέμελα, το κομματικό κράτος των κολλητών, των φίλων και των συγγενών επελαύνει, ενώ οι εκφοβιστικές τακτικές προς τα μέσα ενημέρωσης είναι στην ημερήσια διάταξη.
Τελευταία επίδειξη αυτής της πολιτικά ανήθικης συμπεριφοράς ήταν η κλήση των Πολιτικών Αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο προς αναζήτηση « πολιτικής συναίνεσης». Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δυστυχώς συνέπραξε σε αυτό.
Η αναμενόμενη αποτυχία της συνάντησης οδήγησε τον κ. Τσίπρα να ονομάσει τους Πολιτικούς Αρχηγούς ως «σκυλιά που ουρλιάζουν», αλλά το «καραβάνι» δηλ. ο κ. Τσίπρας και ο κυβερνητικός του συρφετός «περνάει».

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η συμπεριφορά του κ. Τσίπρα και προς το εσωτερικό και προς το εξωτερικό είναι ταυτόσημη: ψέμματα, εξυπνακισμοί, τσογλανισμοί, εξαπάτηση και κοροϊδία. Η πιο πρόσφατη πιστοποίηση αυτής της συμπεριφοράς ήταν η πρωτοφανής δήλωση του Υπουργού Γεωργίας από του βήματος της Βουλής ότι εισηγείται προς ψήφιση μία διάταξη να πληρώσουν κάποια πρόστιμα οι αγρότες, αλλά όσο είναι αυτός Υπουργός δεν θα την εφαρμόσει! Αν αυτό δεν είναι πολιτική εξαχρείωση, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

Όμως αυτό σημαίνει ότι η κυβερνηση αυτή είναι μια επικίνδυνη για το λαό, τη δημοκρατία, την οικονομία και τη χώρα κυβέρνηση.

Η ανυποληψία των άλλων πολιτικων δυνάμεων μπορεί να δίνει κάποιες χρονικές ανάσες στον κ. Τσίπρα, αλλά αυτό δημιουργεί μεγαλύτερους κινδύνους. Αν συνεχιστεί η ελλειματική πολιτική εκπροσώπηση του πλέον δημιουργικού και
παραγωγικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και άρα η αύξηση της εκλογικής αποχής, τότε τα χαρακτηριστικά ενός συρρικνωμένου εκλογικού σώματος θα οδηγήσουν σε πολιτικές τερατογενέσεις.

Αυτός, όμως, ο κόσμος της εργασίας και της παραγωγής μπορεί να εκπροσωπηθεί μόνο από κάτι καινούργιο, σοβαρό και αξιόπιστο που θα προτάξει ως κυρίαρχα ζητήματα αυτά της δημοκρατίας, της παραγωγής και της ανάπτυξης. Και δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο.