Η μεγάλη ευκαιρία της Νέας Δημοκρατίας

Γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Είναι αυτονόητο πως οι εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία δεν αφορούν μόνο τους νεοδημοκράτες.

Καταρχήν, η αυξημένη προσέλευση στη διαδικασία εκλογής αρχηγού βάζει τις βάσεις για μία δυναμική αντιπολίτευση, της οποίας ο πολιτικός λόγος, εκτός από εξωστρεφής, μπορεί να είναι ξεκάθαρα διαφοροποιημένος από το παρελθόν αλλά και, θέτοντας μία ανανεωμένη ατζέντα (ουσιαστικών) θεμάτων, δύσκολα αντιμετωπίσιμος από την συμπολίτευση.

Σε ένα γενικό πλαίσιο, αυτό σίγουρα αφορά

όλους τους Έλληνες.

Αλλά ακόμα ειδικότερα, ενδιαφέρει κυρίως το παραγωγικό, φιλοευρωπαϊκό και μεταρρυθμιστικό κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο αναζητά τον αντίλογο στην τρέχουσα κυβερνητική πολιτική.

Η Νέα Δημοκρατία έχει την ευκαιρία να πρωτοτυπήσει και να απαλλαχθεί από τις ελληνικές παλαιοκομματικές ασθένειες του κρατισμού και της πολιτικής πελατείας, αφού η αυξημένη συμμετοχή στη διαδικασία της προσφέρει  αυτοπεποίθηση για να τολμήσει την αλλαγή.

Αν δεν το κάνει, μοιραία θα συνεχίσει να πολιτεύεται σε ένα πεδίο που έχει το πλεονέκτημα ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως άλλοτε το είχε το ΠΑΣΟΚ), συμβιβαζόμενη για άλλη μια φορά με τον ρόλο του δευτεραγωνιστή (στη καλύτερη περίπτωση).

Η αλλαγή φυσικά δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Οι μετασχηματισμοί στη πολιτική γίνονται αργά κατά κανόνα, όμως ο τόπος δεν έχει τη πολυτέλεια του χρόνου.

Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου έδωσε κατά βάση μία συγκεκριμένη κατεύθυνση προς έναν μετριοπαθή πολιτικό λόγο.

Είναι σαφές πλέον πως η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αφήσει οριστικά την ακροδεξιά ρητορική για τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή.

Έπρεπε άλλωστε να το κάνει για να παραμείνει «κόμμα εξουσίας» και είναι πολύ θετικό το ότι πήρε αυτό το μήνυμα από το εκλογικό κοινό.

Όμως αυτό δεν αρκεί.

Οι συνθήκες είναι ώριμες για το επόμενο βήμα, που δεν είναι άλλο από τη πολιτική έκφραση του «φιλομεταρρυθμιστικού» μέρους της κοινωνίας.

Αυτό οφείλουν να το καταλάβουν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να αδράξουν την ευκαιρία διεύρυνσης της βάσης του, εκπροσωπώντας αυτή την τάση – αναγκαιότητα.

Σε αυτό το πλαίσιο, ίσως θα ήταν πολιτικό ορθό να αναθεωρήσουν την άποψη που (εκφράζεται και από τα «νεοδημοκρατικά» μέσα ενημέρωσης) που αναφέρει ότι «οι νεοδημοκράτες αποφασίζουν».

Κι αυτό, επειδή σημαντικό κομμάτι αυτής της δεξαμενής ψηφοφόρων, αντιτίθενται εκ πεποιθήσεως στον κομματισμό και δεν είχαν μέχρι σήμερα σχέσεις με τη Νέα Δημοκρατία. Είτε επειδή ήταν αφοσιωμένοι στην παραγωγική τους διαδικασία είτε επειδή οι λογής λογής μηχανισμοί δεν τους επέτρεψαν μέχρι τώρα να τις συνάψουν.

Στο μέτρο λοιπόν που η εκλογή αρχηγού μπορεί να αποτελέσει διαδικασία προσέλκυσης νέων ψηφοφόρων, πρέπει το κόμμα να απευθυνθεί σε όλους αυτούς, πιέζοντας τους δύο υποψηφίους να τοποθετηθούν συγκεκριμένα επί των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται ο τόπος.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το έχει ήδη κάνει- και επιπλέον έχει ήδη δείξει ότι δεν φοβάται τις αλλαγές.

Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης.

Αν δεν το κάνει, τότε η επιλογή για τον δεύτερο γύρο είναι προφανής, όχι απλά για τους νεοδημοκράτες, αλλά για όποιον θέλει να δει τη χώρα να επανέρχεται στην ευρωπαϊκή κανονικότητα.