Είναι θέμα άποψης (Νο12): Η ώρα της συλλογικότητας…

Γράφει

η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Κι ενώ η απόδοση ευθυνών έχει αναδειχθεί σε εθνικό σπορ με τη ‘μπάλα’ να βρίσκεται μονίμως στην κερκίδα, με τη χώρα εν τω μεταξύ να ξεπουλιέται με θράσος που μόνο η αριστερά θα μπορούσε να επιδείξει όπως αποδεικνύεται, πολιτικοί χώροι που έχουν τις λύσεις, αντί να λειτουργήσουν συλλογικά, φαντάζουν ελκυστικοί για προσωπικό καπέλωμα από κατά φαντασίαν ηγέτες…

Οι απαντήσεις σε εύλογα και βασανιστικά ερωτήματα που αφορούν στο άμεσο μέλλον της χώρας πόσο μάλλον το απώτερο, δυστυχώς, με τη δεύτερη φορά αριστερά που επιλέξαμε ως σοφός λαός με δόξα και τιμή, τρομάρα μας, δείχνει να είναι πλέον η

νέα πιο απαισιόδοξη και μαύρη έννοια της λέξης ‘ζοφερό’.

Με μια ασύνδετη, διψασμένη μόνο για εξουσία, θρασύτατη και πάντως ασυντόνιστη τελείως και μακράν των σωστών στόχων για το καλό της χώρας, κυβέρνηση, που επιμένει στο μοντέλο της αύξησης του κράτους αν κι έχει παγκοσμίως αποτύχει, η πορεία είναι κακοτράχαλη και ξεκάθαρα καταστροφική.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν καταντήσει παραπάνω από γραφικά, ειδικά εκείνα που φέρουν και το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης τόσο για το παρελθόν που οδήγησε στον όλεθρο όσο και για την παντελή απουσία αντιπολίτευσης και κριτικής, σε τόσο κρίσιμες στιγμές όπως αυτές που διερχόμαστε ως κράτος. Για κάποια μικρότερα κομματίδια που ζουν το όνειρό τους, είτε ως κυβερνητικοί εταίροι, είτε ως απλοί μετέχοντες στη βουλή, στόχο ζωής που λόγω κατάντιας επετεύχθη, τι να πει κανείς; Απλώς κατάντια… 

Κι ενώ κάπως έτσι συνεχίζουμε και λίγο λίγο συνηθίζουμε, ξεπουλάμε και χωνεύουμε μέχρι την επόμενη αγοραπωλησία εθνικού πλούτου, ωσάν να ήταν κηπευτικά ή λαχανικά, ενώ συγχρόνως τα ανύπαρκτα επί της ουσίας χρέη των πολιτών αυξάνονται στα χαρτιά, στιγματίζοντας ζωές, με τη βεβαιότητα ότι δεν είναι δυνατόν να εισπραχθούν τελικά, κάποιοι που αποδεδειγμένα ανήκουν σε πολιτικούς χώρους που διαθέτουν τις λύσεις για την άρση του αδιεξόδου, περί άλλων τυρβάζουν…

Ο πολύπαθος και πολυπαρεξηγημένος όσο και καταπληγωμένος χώρος του φιλελευθερισμού, με την εξελισσόμενη και συνεχώς διορθούμενη πορεία και τα ζώντα παραδείγματα των χωρών που έχει εφαρμοσθεί ή κάποιες παραλλαγές του εφαρμόζονται, φυσικά διαθέτει τις απαντήσεις για τη διόρθωση των κακώς κειμένων και φυσικά της υλοποίησης των αυτονόητων μεταρρυθμίσεων ώστε να επανέλθει η χώρα σε κανονικότητα όπως της πρέπει.

Ομάδες φιλελεύθερων, σε όλη τη χώρα, συζητούν, προσπαθούν, ενημερώνονται, ανταλλάσσουν απόψεις, διατηρούν επαφές με αντίστοιχες ομάδες του εξωτερικού και τελικά υπάρχουν και κινούνται. Πού είναι όμως; Γιατί δε φαίνονται; Γιατί τα μέλη αυτών των ομάδων παραμένουν τελικά απλοί αναγνώστες κάποιων αξιόλογων αρθρογράφων που αποσύρθηκαν απ’ την πολιτική σκηνή της χώρας;

Η απάντηση είναι τόσο απλή που μάλλον αυτός είναι κι ο λόγος που δε γίνεται αποδεκτή. Διότι απλούστατα, ήρθε η ώρα της συλλογικότητας, της συνένωσης ομάδων ίσων, ενημερωμένων, διατεθειμένων να συνεργαστούν και να φέρουν φρεσκάδα και κινηματική πνοή στην πληγωμένη χώρα! Η εποχή που οι φιλελεύθεροι περίμεναν τον ηγέτη που θα τους ένωνε στην Ελλάδα και θα έμπαινε μπροστά ν’ ανοίξει το δρόμο, πέρασε και δυστυχώς χωρίς ν’ αναδειχθεί αυτό το πρόσωπο!

Ίσως δεν υπήρξε ποτέ, ίσως έγιναν λάθη στην προσπάθεια ανάδειξής του, ίσως επικράτησε τελικά αυτό που στοιχειώνει τον φιλελεύθερο χώρο, η άρνηση οπαδοποίησης που χαρακτηρίζει τον κάθε φιλελεύθερο χωριστά. Όπως και να ‘χει, οι αποτυχημένες προσπάθειες, ήρθε η ώρα να σταματήσουν.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε πλέον ως πολίτες μιας ταλαιπωρημένης, κατακρεουργημένης χώρας, χωρίς παρόν και μέλλον, είναι περίπου τα ίδια, μικρές διαφορές στα μεγέθη υπάρχουν μεταξύ μας. Πέρα από πνευματικό, μορφωτικό, κοινωνικό επίπεδο, γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά τι μας συμβαίνει και τι μας περιμένει αν δεν αλλάξει κάτι. Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον ότι η εποχή των ηγετών έχει περάσει ανεπιστρεπτί για τη χώρα μας.

Φαντάζει μονόδρομος και μάλιστα έχουμε αργοπορήσει κιόλας να το αποδεχθούμε δημοσίως, ότι η ευθύνη για την ανατροπή των κακώς κειμένων, βρίσκεται σε χέρια της συλλογικότητας των φιλελευθέρων της χώρας. Υπάρχει όμως κάτι τέτοιο; Όσο εμφανίζονται ‘φωτεινά μυαλά’ που όμως η ματαιοδοξία ή η φιλοδοξία για επίτευξη προσωπικών στόχων που απλώς προβλέπεται να διαθέτουν κοινό, που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την αγνή πρόθεση των υπολοίπων να προσφέρουν στην πολιτική προσπάθεια ανατροπής της κατάντιας, μόνο να συνεχίσει να πληγώνεται ο χώρος θα παρακολουθούμε και τη χώρα να συνεχίζει να βουλιάζει.

Ζούμε στην εποχή των κινημάτων, έτσι κι αλλιώς, σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τα πιο αγνά έως τα πιο μυστικά και πονηρά σχέδια διεθνώς, χρησιμοποιούνται πλέον συλλογικότητες και ομάδες που μετεξελίσσονται σε κινήματα.  

Ένας χώρος που διαθέτει τόση γνώση κι εμπειρία καταγεγραμμένη, με τόσα παραδείγματα προς αποφυγή αλλά και προς μίμηση, με τόσο υλικό για ενημέρωση και ‘φιλελεύθερη εκπαίδευση’, είναι πράγματι εγκληματικό να αυτοδιασπάται και ν’ αναλώνεται σε προσωπικές αντιπαραθέσεις λόγω κάποιων ματαιόδοξων μελών που έχουν την αφέλεια να θεωρούν ότι θα χρηστούν αρχηγοί κομμάτων με την ελάχιστη προσπάθεια κι απλώς λόγω της έκφρασης της πολυσυζητημένης ενοποίησης του διαμελισμένου χώρου.

Η ευθύνη της διόρθωσης όλων αυτών που βιώνουμε και υποκείμεθα ως λαός, της συνεχούς υποτίμησης όχι μόνο της νοημοσύνης αλλά και της περιουσίας μας, της καθημερινότητάς μας, της ζωής μας της ίδιας, με τα παιδιά μας να επιλέγουν τη μετανάστευση αφήνοντας πίσω γηρασμένο και κουρασμένο, απαισιόδοξο και πάντως καθόλου παραγωγικό με τόσα που του φορτώνουν να χρωστάει, χωρίς προοπτική κι ελπίδα δυναμικό, βαραίνει πλέον όλους μας!

Η ευθύνη της ψήφου αποτελεί μόνο ένα μικρό ποσοστό τελικά της συνολικής ευθύνης, η κατάπτυστη κατάσταση που έχουμε περιέλθει ως κράτος, μόνο με ρεαλισμό και σχεδιασμό που με συλλογικότητα μπορεί να υλοποιηθεί, θα μπορούσε ίσως ν’ αναστραφεί και να ξανάρθει ελπίδα κι αισιοδοξία που θα λειτουργήσουν επιτέλους παραγωγικά ώστε να πάμε παρακάτω με ασφάλεια και στόχους. 
Κι οι φιλελεύθεροι έχουμε μεγαλύτερο κομμάτι της ευθύνης, το γνωρίζουμε πολύ καλά…