Ο αντιμεταρρυθμιστικός λόγος του Βαγγέλη Μεϊμαράκη

Γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τη συνέντευξη του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στον ΣΚΑΪ, τρεις μέρες μετά τον πρώτο εκλογικό γύρο για την ανάδειξη αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας.

Μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα.

Όχι επειδή ανέβηκαν οι τόνοι μεταξύ των δύο υποψηφίων.

Αυτό αφορά περισσότερο το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο δεν με απασχολεί και τόσο. Απογοητεύτηκα, ακούγοντας- εν καιρώ κρίσης- ακόμα έναν άτολμο πολιτικό.

Ο κ. Μεϊμαράκης εξέφρασε ξεκάθαρα την

αντιμεταρρυθμιστική τάση του κόμματός του και αυτό αφορά περισσότερο το μέλλον της χώρας.

Το πιο σοβαρό του επιχείρημα έναντι του συνυποψηφίου του ήταν, κατά λέξη: «Μεταρρύθμιση δεν είναι οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και η κατάργηση δημόσιων φορέων».

Κι ενώ έγειρα εαυτόν προς τον τηλεοπτικό μου δέκτη όλο ενδιαφέρον, για να ακούσω τί μεταρρυθμιστικές αντιπροτάσεις έχει ο ομιλών, άλλαξε μόνος του θέμα.

Στην υπόλοιπη συνέντευξη, ούτε λόγος για μεταρρυθμίσεις.

Μόνο επιφανειακή συζήτηση και δημιουργία εντυπώσεων:

Οι Καραμανλικοί, τα τζάκια, το παλιό και το νέο κ.α.

Ο κ. Μεϊμαράκης δεν έχρισε εαυτόν επίσημα αντιμεταρρυθμιστή επειδή δεν θέλει απολύσεις στο δημόσιο, αλλά ψέγει τον αντίπαλό του που πήρε τέτοιου είδους αποφάσεις.

Που έβαλε την υπογραφή του χωρίς μετά να παραπονιέται για το πόσο πόνεσε, που έδειξε τη διάθεση να συγκρουστεί με κοινωνικά και πολιτικά κατεστημένα δεκαετιών, που επέδειξε δηλαδή την αποφασιστικότητα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο τόπος από έναν πολιτικό.

Να ξεκαθαρίσω ότι, κατά τη γνώμη μου, οι απολύσεις των (μη επίορκων) δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι η ενδεδειγμένη επιλογή, ειδικά εν μέσω βαθιάς ύφεσης.

Το να χάνει κάποιος τη δουλειά του είναι μια πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση και όλοι ξέρουμε πως η αξιολόγηση στο δημόσιο θα χρειαστεί χρόνια για να αποδώσει καρπούς.

Πολύ αποτελεσματικότερο μέτρο θα ήταν η κινητικότητα.

Σε κάθε περίπτωσή όμως, οι απολύσεις αποτελούν μεταρρύθμιση.

Και, για να είμαστε δίκαιοι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει τοποθετηθεί επ’αυτών («Στον Ενικό», 12/10/15), λέγοντας ότι πιστεύει πως υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι για να εξυγιανθεί το δημόσιο.

Πάντως, το κατά πόσο η υπογραφή του ήταν πολιτική επιλογή ή εκτελεστικό καθήκον είναι μία συζήτηση που δεν αφορά το παρόν άρθρο.

Για την κατάργηση δημόσιων φορέων δε, αν ο κ. Μεϊμαράκης προτίθεται να αφήσει ανέγγιχτους οργανισμούς όπως (ενδεικτικά) το Ινστιτούτο Κρητικού Δικαίου, την Εταιρία Πάγιων ΕΥΔΑΠ και άλλες παρόμοιες «υπηρεσίες», δεν βλέπω ειλικρινά για ποιο λόγο να τον ψηφίσει ο οποιοσδήποτε θέλει να αλλάξει το παραμικρό σε αυτή τη χώρα.

Εν τέλει, τα συμπεράσματα από αυτή τη συνέντευξη ήταν χρήσιμα.

Οι τοποθετήσεις του υποψηφίου ήταν αρκούντως αόριστες- σε στιγμές θύμισαν και Τσίπρα- για να καταλάβουμε ότι το δίλημμα στις 10 Ιανουαρίου δεν είναι Καραμανλισμός έναντι Μητσοτακισμού, αλλά Κρατισμός έναντι Μεταρρύθμισης.

Είναι ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, και είναι ευχής έργον να το αντιληφθεί αυτό και το εκλογικό κοινό, για να δούμε τί εστί Νέα Δημοκρατία.

Γιατί, αν αυτό το κόμμα δεν αλλάξει αυτή τη κρίσιμη περίοδο, μάλλον δεν θα αλλάξει ποτέ.  Θα παραμείνει ένα κόμμα που φοβάται, που ετεροπροσδιορίζεται, που προτιμά  τη συντηρητική του ταυτότητα από την φιλελεύθερη.

Κι, εδώ που τα λέμε, που προτιμά να μην κυβερνά, γιατί είναι σαφές πως μόνο με τις εισροές των ψηφοφόρων του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί η Νέα Δημοκρατία να κερδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ.