EYAEΡΑ...Τα μικροΜέγαλα!

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Το πράγμα είχε φανεί απ' την αρχή: ο γάμος δεν θα γινόταν όπως τον ονειρευόμουν. Και για όλα έφταιγε εκείνο το καταραμένο μανίκι! Ένα μανίκι, χοντροκομμένο, καθόλου όπως το είχα φανταστεί. Ήταν φουσκωτό, με μια κορδέλα στη μέση, έμοιαζα με θηλυκό Σβαρτζενέγκερ, απλώς με πιο μακριά μπούκλα!

Από την ώρα που είδα το μανίκι, είχα χάσει πλέον κάθε διάθεση γι αυτήν την τελετή, λες κι όλη η επένδυση που είχα κάνει σε αυτό το γάμο κρεμόταν απ'την κορδέλα του!

Δικαιώθηκα άλλωστε, διότι όλη η

τελετή ήταν καταστροφική. Τι λαμπάδες με τσαλακωμένο, λερωμένο ταφτά, τι μαράθηκαν τα υπέροχα ολλανδικά τριανταφυλλάκια που τις στόλιζαν κι έμειναν να κρέμονται κάτι κοτσανάρες, τι έπεσαν τα στέφανα την ώρα του Ησαΐα, τι που έπεσε η μία βέρα στο τραπέζι και 250 άνθρωποι ήταν γονατισμένοι να ψάχνουν, τι τούρτα λάθος έκοψαν, που ήταν άλλη από την παραγγελία που έκανα, γενικώς όλα πήγαν εντελώς διαφορετικά από το προβλεπόμενο.

Η ουσία δεν είναι ότι δικαιώθηκα, δεν το ήθελα εξάλλου! Η ουσία ήταν ότι μία πολύ μικρή λεπτομέρεια είχε την ικανότητα να δυναμιτίσει ένα ολόκληρο και καλοσχεδιασμένο γεγονός, είχε γίνει σημαντικότερη απ´αυτό το ίδιο το γεγονός και πάντως είχε καταφέρει να μου χαλάσει τελείως τη διάθεση για κάτι που περίμενα με χαρά χρόνια-άγνωστο γιατί....

Παραδέξου, αν σε βάλει κανείς να απαριθμήσεις με σειρά προτεραιότητας τα σημαντικά σε έναν γάμο, το μανίκι του νυφικού δεν ξέρω εάν θα προλάβαινε ποτέ να μπει στη λίστα σου...

Αυτό ακριβώς επαναλαμβάνεται σαν κακοπαιγμένη ταινία κάθε μέρα στη ζωή μας, αφού έχουμε μεν πλήρη συναίσθηση των σημαντικών που αξίζουν να μας δημιουργήσουν χαρά ή να μας ρίξουν σε κατάθλιψη, αλλά τελικώς εκείνα που το πετυχαίνουν είναι τα μικρά, ασήμαντα πράγματα, εκείνα που τα φωνάζουμε περιφρονητικά "λεπτομέρειες" κι εκείνα μας εκδικούνται κανονικά γι'αυτό.

Από εκείνη τη χρονιά με το μανίκι, φέτος -μετά από μια σειρά αλλεπάλληλες καταστροφές- κατάφερα επιτέλους να πέσω σε κατάθλιψη. Επειδή όμως γενικώς είμαι ένα αισιόδοξο άτομο ή -όπως με λέει η αδελφή μου- χαζό παιδί χαρά γεμάτο, αποφάσισα να επιδείξω άγνοια κινδύνου και εγκαταλείποντας όλα τα επείγοντα που περίμεναν να επιλυθούν από μένα, πήγα να βάψω τη ρίζα στο μαλλί μου.

Και τότε συνειδητοποίησα πως η άβαφτη ρίζα μου ήταν η όλη αιτία της κατάθλιψής μου, η οποία με εγκατέλειψε αυτόματα, προφανώς για κάποιο άλλο κεφάλι, που ακόμα επέμενε να αφήνει τη ρίζα του άβαφτη!

Ξαφνικά τα προβλήματά μου έμοιαζαν βατά και πάντως σίγουρα με λύση στην άκρη του τούνελ, εγώ ήμουν πιο ευδιάθετη-πάντα γίνεσαι πιο ευδιάθετη όταν ακούς κι ένα "γεια σου, τσολιά μου"- και η Πολυάννα είχε ξαναπάρει τη θέση της μέσα μου και μάλιστα ατσαλάκωτη και με όμορφα μαλλιά! 

Κι αν μέχρι εδώ νομίζεις πώς η συζήτηση έχει να κάνει μόνο με τρίχες... μπορεί και να έχεις δίκιο, αλλά να είσαι εντάξει και να πεις πως κι εσύ το έχεις πάθει αυτό...

Ένα κακό όνειρο μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση μια ολόκληρη μέρα, ένα χρωματιστό λουλούδι στο βάζο μπορεί να χρωματίσει ένα βροχερό πρωϊνό, ένα τηλεφώνημα που σε ξυπνάει βίαια στη μέση της νύχτας σου δημιουργεί ταραχή, που σε ακολουθεί μέχρι το βράδυ της επομένης.

Ένας γείτονας που σου κάνει φασαρία για τα σκουπίδια...

Ένα φαγητό που σου καίγεται τη μέρα που έχεις καλεσμένους...

Μία γραμμή τηλεφώνου που δεν δουλεύει...

Ένα τζιν που χάλασε στο πλύσιμο...

Ένα δώρο που δεν το περίμενες...

Μια κούπα ζεστή σοκολάτα ένα κρύο μεσημέρι....

Ένα χουζούρι στον καναπέ, βλέποντας ολόκληρο τον κύκλο από μία αγαπημένη σειρά....

Ένας μεσημεριανός ύπνος μετά το φαγητό, χωρίς να σε διακόπτει καμία βιαστική δουλειά...

Το ξεκούρδισμα που σου προκαλεί ένα ηλίθιο κουτσομπολιό που έκανες με την κολλητή σου...

Το να έχεις κοιμηθεί κουταλάκι με αυτόν που αγαπάς και να ξυπνάτε με μπλεγμένα μαλλιά και σάλια, αλλά με εκείνο το ικανοποιημένο χαμόγελο της καλημέρας που σου ζεσταίνει όντως τη μέρα...

Οι μικρές καταστροφές που μας τυραννάνε βαδίζουν χέρι χέρι με τις μικρές πολυτέλειες που μας φτιάχνουν τη ζωή και πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε στ' αλήθεια γι' αυτό!

Ασχήμιες κι ομορφιές που έρχονται και φεύγουν απρόσεκτες, αλλά προλαβαίνουν να μας κάνουν κάποιους άλλους, πριν εμείς προλάβουμε να μετρήσουμε το μέγεθός τους.

Όλα τούτα ίσως μας δίνουν μια μικρή ιδέα για το πόσο λάθος είμαστε τοποθετημένοι στη ζωή. 

Κυνηγάμε αυτά που νομίζουμε για σημαντικά, θεωρώντας ότι η σημασία τους είναι τόσο καθοριστική για το μέλλον μας. 

Και την πατάμε σαν βλάκες, αφού τελικά τα χειρότερα και τα καλύτερα είναι πολύ πιο κοντά μας και δεν χρειαζόταν ποτέ να τρέχουμε σαν παλαβοί σε άλλους μαχαλάδες...

Αλλά βέβαια είναι πολύ αργά να το συνειδητοποιήσουμε και συνήθως συμβαίνει σε κάποια ανάπαυλα από το κυνήγι...αν είμαστε αρκετά τυχεροί και προλάβουμε να λαχανιάσουμε....

Και τώρα δηλαδή τι; Θα αφήνουμε το γάμο να τρεχαλάμε για πουρνάρια;

Είμαι η τελευταία που θα σου πει να σταματήσεις να κυνηγάς τα όνειρά σου κι όλα αυτά που εσύ θεωρείς σημαντικά.

Θα σου προτείνω απλώς να εντάξεις μέσα στο σχέδιο της ζωής σου, όλα εκείνα τα "μικρομέγαλα", που είναι το αλάτι και το πιπέρι της, το θέλεις δεν το θέλεις, οπότε καλύτερα να το θέλεις, τι λες κι εσύ;

Άφησε χώρο για τις νοστιμάδες και για τις ξινίλες και μάθε να τις υπολογίζεις ως σημαντικές. 

Εξάλλου, αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνουν αυτές, όπως προείπα...

Η ζωή δεν είναι μεγάλη, ούτε καν μικρομέγαλη. Είναι απλώς μικρή, τοσοδούτσικη.

Και να ξέρεις...όλα μετράνε! 

Sam Smith-Writing's On the Wall

https://www.youtube.com/watch?v=8jzDnsjYv9A