Ο Βαγγέλης κι ο Κυριάκος

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η εκλογή προέδρου στη Νέα Δημοκρατία, τείνει να λάβει μορφή εμφυλίου.

Κάποιοι –δυστυχώς αρκετοί- έχουν ξεθάψει τα τσεκούρια του πολέμου των «ισμών» της Νέας Δημοκρατίας.

Μη αντιλαμβανόμενοι ότι ζούμε στο 2016, μη αντιλαμβανόμενοι την απίστευτη κρίση του τόπου, μιλάνε για «Καραμανλισμό» και «Μητσοτακισμό», προσκολλημένοι στο παρελθόν.

Κρίνοντες είτε με βαθειά συναισθηματικά δεδομένα ή και με τη σκέψη τους στη

ν προάσπιση των δικών τους προσωπικών επιδιώξεων.

Μια ματιά στα social media, θα επιβεβαιώσει αυτόν τον πόλεμο.

Οι χαρακτηρισμοί που εκτοξεύονται είναι απίστευτοι και δυστυχώς ξεκίνησαν από την εμφάνιση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στον Skai.

Όπου ο Βαγγέλης, όλο δεν ήθελε να πει τίποτα για τον Κυριάκο, αλλά όλο κι έλεγε….

Η αλήθεια είναι ότι δεν τιμά τη Νέα Δημοκρατία ν’ αναγάγεται η διαδικασία εκλογής προέδρου σε διαδικασία πλήρους ποδοσφαιροποίησης.

Κι από την άλλη είναι απογοητευτικό να δίνεται αγώνας από κάποιους κύκλους και τετράγωνα, προς εξασφάλιση της προσωπικής τους επιβίωσης.

Εις βάρος του κόμματος και κυρίως του τόπου.

Προσωπικά εκτιμώ ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης βρίσκεται στη δύση του πολιτικού του βίου και δεν μπορεί πλέον να εμπνεύσει τις κρίσιμες μάζες που απαιτούνται για να δυναμώσει το κόμμα του και να φτάσει σε επίπεδα εξουσίας.

Κι αν ακόμη φτάσει, κι αν ακόμη την κατακτήσει, ποιος πιστεύει ότι έχει ή θα έχει αλλάξει κάτι σημαντικό εξ εκείνων που έφεραν τη Νέα Δημοκρατία σε συρρίκνωση;

Ποιος πιστεύει ότι θα απαρνηθεί τον κρατισμό;

Ποιος πιστεύει ότι με ασπασμένη την πολιτική θεωρία της «κεϊνσιανής ορθοδοξίας», θ’ απαρνηθεί τον κρατικό παρεμβατισμό στον οποίο υπερθεμάτισε για χρόνια;

Συμπορευόμενη – και δεν εννοώ κυβερνητικά- με το ΠαΣοΚ;

Ποιος πιστεύει ότι θα ανοίξει επαγγέλματα, θ’ αφήσει την αγορά και την οικονομία χωρίς κρατικές παρεμβάσεις ή δεν θα ενδιαφέρεται πρωτίστως για το μεγάλο δημόσιο, δεν θα διατηρήσει την καταστροφική κι αντιαναπτυξιακή υψηλή φορολογία;

Ποιος πιστεύει ότι αυτό το σύστημα εξουσίας θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης πέραν του κράτους;

Κι αν όντως κάποιοι είχαν ή έχουν αυτή την πρόθεση, γιατί δεν το έκαναν τόσα χρόνια;

Κι από την άλλη ο Κυριάκος.

Για τον οποίο, η αλήθεια είναι ότι όλα ήταν εύκολα στην αρχή της πολιτικής του διαδρομής.

Γιος πρώην πρωθυπουργού, με στρωμένο εκλογικό μηχανισμό, με διαφορετική θέση στην αφετηρία έναντι άλλων, πράγματι εξελέγη εύκολα.

Τα δύσκολα άρχισαν τότε.

Που αφενός έπρεπε να υπερασπίσει την εύκολη πρωτιά του στη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της Ευρώπης κι αφετέρου ν’ αρπάξει την ευκαιρία.

Την οποία σε όλη τη διάρκεια της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, δεν την έλαβε, επειδή προηγείτο η Ντόρα.

Δεν την έλαβε ούτε καν στην πρώτη κυβέρνηση Σαμαρά, στην οποία υπουργοποιήθηκε ο κάθε πικραμένος, πλην του πρώτου βουλευτή της Β’ Αθηνών!

Κι ας είχε φύγει η Ντόρα.

Όταν τελικά έγινε υπουργός, ήταν ο μόνος της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας –ΠαΣοΚ που άσκησε εξουσία συμφώνως με τον ευρωπαϊκό ή δυτικό τρόπο διοίκησης.

Συγκρούστηκε με κατεστημένα, με συντεχνίες, με συμφέροντα, έκανε λάθη αλλά η ματιά του ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Μακριά από τον καταστροφικό κρατισμό.

Κι ακόμη κι έτσι, ακόμη και με εσωτερικό «πόλεμο», ακόμη και χωρίς πελατειακές πρακτικές, κατάφερε να παραμείνει στην κορυφή της περιφέρειάς του.

Η αλήθεια είναι ότι η έναρξη της προεκλογικής του εκστρατείας για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ήταν χλιαρή κι άχρωμη.

Ίσως από το πατατράκ της μη στήριξης του στενού του οικογενειακού περιβάλλοντος.

Κι από το φιάσκο της 22ας Νοεμβρίου κι ύστερα, άνοιξε την περπατησιά του.

Ίσως επειδή συντάχθηκαν δίπλα του σκεπτόμενοι ψηφοφόροι, που τον είδαν με διαφορετικό πρίσμα εξ αιτίας της εμφανούς κομματικής γύμνιας.

Στην προκειμένη περίπτωση, φτάνουν οι σκεπτόμενοι για να τον αναδείξουν πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας;

Φρονώ πως όχι.

Πολύ περισσότερο αφού τα κομματικά συμφέροντα κάποιων, είναι απείρως περισσότερα από τη λογική.

Όμως, είναι και κάτι ακόμη.

Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής διαδικασίας της Νέας Δημοκρατίας, η σύγκριση ανάμεσα στον Βαγγέλη και στον Κυριάκο ήταν καταλυτική.

Ο Βαγγέλης εμφανίστηκε ελάχιστα.

Ο Κυριάκος κατέθεσε συγκεκριμένες κι αναλυτικές προτάσεις.

Ο Βαγγέλης ταυτίστηκε με τις βαρωνίες.

Ο Κυριάκος αρνήθηκε να το κάνει και ταυτοχρόνως παραδέχθηκε τα μεγάλα λάθη του κόμματος, όπως την θλιβερή παράδοση της Αθήνας στον όχλο του 2008.

Ο Βαγγέλης είχε στο πλευρό του μεγάλα ονόματα του κόμματος, που όργωσαν τις εκλογικές τους περιφέρειες υπέρ του.

Ο Κυριάκος δεν είχε κανέναν βουλευτή. Μόνο πολίτες.

Ο Βαγγέλης είχε κι έχει την εικόνα πολιτικού περασμένων εποχών.

Ο Κυριάκος είχε κι έχει την εικόνα του πολιτικού - τεχνοκράτη.

Ο Βαγγέλης είναι επιθυμητός αντίπαλος για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε μαρτυρούν οι κατά καιρούς υπέρ του παρεμβάσεις.

Ο Κυριάκος έχει κάνει το Μαξίμου ν’ ανησυχεί.

Όμως, όπως και νάναι, οι 400 χιλιάδες άνθρωποι που θα προσέλθουν στις κάλπες στις 10 Ιανουαρίου, θα κρίνουν τις τύχες του κόμματος.

Θα δούμε αν κρίνουν κοντόφθαλμα ή με κριτήριο το μέλλον.

Στη βάση πολιτικών κι όχι στη βάση του απαρχαιωμένου … καραμανλισμού ή… μητσοτακισμού.

Στον 21^ο  αιώνα βρισκόμαστε…