Είναι θέμα άποψης (Νο14): Ποια ατομικά δικαιώματα…;

Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Και μέσα στον γενικό χαμό με τις υποχρεώσεις μας συνεχώς ν’ αυξάνονται και τους στόχους συνεχώς να μην επιτυγχάνονται, δεν καταλάβαμε ή δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι εξανεμίζονται ένα ένα, όλα τα ατομικά μας δικαιώματα…

Σε λάστιχο έχουν μετατραπεί λέξεις σημαντικές για τη ζωή σύγχρονου πολιτισμένου ανθρώπου όπως θέλουμε να θεωρούμαστε, ακόμη τουλάχιστον, οι Έλληνες. Δημοκρατία, ελευθερία, οικονομική διαχείριση ατομικών εσόδων, κατά βούληση, αξιολόγηση κόστους εργασίας, κίνητρα για

αύξηση της παραγωγικότητας, επιλογή εργασίας, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας κι οικονομικών συνθηκών εργασίας, επιλογή τρόπου μόρφωσης τέκνων, επιλογή απόκτησης αγαθών από σπίτι κι αυτοκίνητο έως το μικρότερο υλικό αγαθό.

Όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια, όσο κι αν, για κάποιον περίεργο τρόπο, που μόνο οι ψεκασμοί που επικαλούνται κάποιοι σεναριολάγνοι, τελικά μπορούν να εξηγήσουν, οι παραπάνω στοιχειώδεις ελευθερίες, στη σύγχρονη Ελλάδα έχουν καταλυθεί. Αρχής γενομένης απ’ την εντελώς ψευδή ενημέρωση για την διάθεση των φορολογικών εσόδων του κράτους που ακόμη κι ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει πλέον ότι έχει απολεσθεί τελείως ο ανταποδοτικός τους ρόλος αφού μαζεύονται για να καλυφθούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του δημοσίου που θεωρητικά έπρεπε να καλύπτονται από άλλα έσοδα που όμως διατίθενται πλέον για την κάλυψη των δανείων και των τόκων που είναι υπέρογκα σε σχέση με τα έσοδα!

Κι αν συνεχίσουμε αναλύοντας ένα ένα, όλα τα δικαιώματά μας ως πολίτες αυτού του κουρελιασμένου πλέον, χωρίς ιδεολογική βάση και αξιόλογη προς διδαχή, νεώτερη ιστορία, κράτους, του διάτρητου από πλευράς νόμων και καταρρακωμένου από πλευράς διακυβέρνησης και διαχείρισης, κράτους, το μόνο που θα διαπιστώσουμε ή καλύτερα, θα συνειδητοποιήσουμε, είναι ότι έχουμε απολέσει το μεγαλύτερο μέρος των ατομικών μας δικαιωμάτων.

Γιατί, ατομικό δικαίωμα δεν είναι μόνο η αυτοδιάθεση κι η απόφαση τι επάγγελμα θ’ ακολουθήσει κανείς ή πού θα εγκατασταθεί να ζήσει. Ατομικό δικαίωμα, σύμφωνα με τις εξελιγμένες επιταγές πλέον του ελεύθερου κόσμου, που ανθίζει στην ελεύθερη οικονομία, σε δημοκρατικά κυβερνημένες χώρες που προοδεύουν, είναι η αξιολόγηση της προσφερόμενης εργασίας, η διασφάλιση του καλύτερου εργασιακού περιβάλλοντος, η διάθεση κατά την προσωπική κρίση των εσόδων, η συναπόφαση για τη διαχείρισης των κοινών εσόδων της πολιτείας μέσω της φορολογίας, η απαίτηση διαμόρφωσης ενός σταθερού οικονομικού κλίματος ώστε η απόφαση για έναρξη μιας επιχείρησης ν’ αποτελεί δελεαστική πρόταση για όποιον το επιθυμεί, η επιλογή τρόπου και σχολείου, δημοσίου ή ιδιωτικού για τα παιδιά μιας οικογένειας και πολλά άλλα που λίγο λίγο ξεχνάμε.

Δεν είναι εύκολο να διαπιστωθεί αλλά είναι βέβαιο ότι η μειοψηφία όσων επέλεξαν αριστερή κυβέρνηση για να καταλήξουμε στο περίεργο μόρφωμα δεξιοαστοαριστερής διακυβέρνησης που ‘απολαμβάνουμε’, γνώριζαν κι επιθυμούσαν ακριβώς αυτά που σε δεύτερη ανάγνωση διαπιστώνουμε ότι περνούν και νομοθετούνται και φυσικά θα τα βρούμε μπροστά μας.

Άλλωστε είμαστε τόσο απασχολημένοι με τους φόρους που συνεχώς, αμέσως ή εμμέσως μας φορτώνουν, άδικα και χωρίς λογική κι εξήγηση, που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι έχουμε απολέσει σχεδόν τελείως όλα τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, πλην των εντελώς βασικών που όμως είναι κι απολύτως διαχειρίσιμα πλέον απ΄τις κυβερνήσεις, ώστε να γυρνούν προς όφελός τους, ασχέτως κοινής βούλησης της πλειοψηφίας.

Τα δικαστήρια προσπαθούν να αμβλύνουν το παράλογο του νομοθέτη που λειτουργεί πλέον μόνο προς όφελος των εισπράξεων και καθόλου των πολιτών που εκλέγουν εκείνους που επικυρώνουν νομοθετήματα. Κανείς όμως δεν υλοποιεί τις αποφάσεις εκτός αν αφορούν σκληρές ποινές έναντι μεμονωμένων πολιτών ή κοινωνικών ομάδων, ειδικά όσων δεν είναι προσκείμενες στην κυβέρνηση… όπως οι καθαρίστριες κι οι υπάλληλοι της κρατικής τηλεόρασης…

Κανείς άλλος δεν υπάρχει όμως πλέον να βοηθήσει έναν λαό που χάνει καθημερινά όσα σε άλλα κράτη θεωρούνται δεδομένα κι αδιαμφισβήτητα. Κι αν θεωρήσουμε ότι οι ενοχές μας για όσα ανεχτήκαμε και κάποιοι εξ ημών καρπώθηκαν, τα προηγούμενα χρόνια, δεν επιτρέπουν ν’ αντιδράσουμε, μάλλον πέρασε η περίοδος αυτοτιμωρίας κι αυτολύπησης πλέον.

Έφτασε ο καιρός να δούμε τι έχουμε χάσει και ν’ αναλογιστούμε τι απέμεινε ώστε να θεωρούμαστε ακόμη ελεύθεροι άνθρωποι που θα έχουν κάτι αξιακό να κληροδοτήσουν στους νεολαίους που μεταναστεύουν με κανονικούς ρυθμούς πλέον καθιστώντας την εξεύρεση εργασίας στο εξωτερικό, τη φυσική συνέχεια της ολοκλήρωσης των σπουδών.

Μόνο που αυτό δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί με γελοίες επαναστασούλες και βίαιες διεκδικήσεις. Ο πολιτισμός κι η δύναμη των επιχειρημάτων, σε συνδυασμό με τη γνώση και τη μαζικότητα, κινημάτων πολιτών με κοινή αφετηρία που εστιάζουν και χρησιμοποιούν μόνο όσα τους ενώνουν κι αφήνοντας στην άκρη αυτά που τους χωρίζουν, χωρίς γελοίους ματαιόδοξους ηγετίσκους της πλάκας που ψάχνουν απεγνωσμένα ακροατήριο του τίποτα που θεωρούν πολύ ώστε να το μοιραστούν, αποτελούν πλέον μονόδρομο για την επανάκτηση όσων απωλέσαμε.

Αξιοπρέπεια, πολιτισμός, υπερηφάνεια, φιλότιμο, ανθρωπιά, αλτρουισμός, χαρακτηριστικά του λαού μας που είναι δομικά υλικά του πιο γερού οικοδομήματος όπως η ιστορία έχει αποδείξει, αποτελούν και τα προσόντα που κανείς δε μπορεί να τα στερήσει απ’ τον καθένα μας αλλά μόνο να τα διαθέσουμε με τη θέλησή μας.

Κι αυτά όμως αποτελούν ατομικά δικαιώματα που κάποιοι παλεύουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, για να τα κερδίσουν ή να μην τα χάσουν. Ας πάρουμε το παράδειγμά τους, να το εντάξουμε στη δική μας κουλτούρα και τον ελληνικό πολιτισμό, χωρίς τα ξενόφερτα ηλίθια ήθη κι αποσπώντας τα απ’ όλους εκείνους που τα χρησιμοποιούν εις βάρος μας κι ας χτίσουμε συλλογικότητες που θα μπορέσουν τελικά να φέρουν το πολυπόθητο κίνημα της διεκδίκησης των αυτονόητων στην αρχή και στη συνέχεια εκείνων που αξίζουμε ως λαός.

Η λύση αυτή φαντάζει μονόδρομος πλέον, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την απώλεια των ατομικών μας δικαιωμάτων και τη συνεχιζόμενη κατρακύλα και καταπίεση που υποκείμεθα στον δρόμο χωρίς τέλος και χωρίς φως στον ορίζοντα…