Κρίση, λαϊκισμός και κυβέρνηση Φρανκενστάϊν

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ας θυμηθούμε:

Μέσα του 2009.

Ο Καραμανλής μετά από μια διακυβέρνηση συμβιβασμένη με το πελατειακό σύστημα και προ των φανερών αδιεξόδων που έρχονται, βγαίνει και ζητά συναίνεση.

Προτείνει τριετές «πάγωμα» μισθών και συντάξεων και μείωση κρατικών δαπανών κατά 25%.

Ο Γιώργος Παπανδρέου αρνείται.

Αφού δακρύζει από

τα δακρυγόνα στο πλευρό των διαδηλωτών που ζητούσαν τον ουρανό με τ’ άστρα, απαντά  «λεφτά υπάρχουν» κι ουσιαστικά σπρώχνει τη χώρα σε εκλογές.

Κι εν μέσω της επερχόμενης κρίσης, λαϊκίζει φτηνά και πρόστυχα, καταλαμβάνει την εξουσία κι αρχίζει να μοιράζει χρήματα, φυσικά δανεικά.

Κι όταν κτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, τρέχει στο Καστελόριζο κι ανακοινώνει Μνημόνιο.

Την ίδια περίοδο ο Σαμαράς, πρόεδρος πλέον της Νέας Δημοκρατίας, τρέχει κάθε λίγο και λιγάκι στο Ζάππειο κι εξαγγέλλει σχέδια επί χάρτου.

Βασισμένα, λίγο πολύ, σε φτηνή δημαγωγία, αρεστή σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Κι ύστερα, συναντά τη Μέρκελ.

Ο Παπανδρέου, υπό το βάρος της πολιτικής του ελαχιστότητας τα κάνει μαντάρα κι εξωπετάγεται ουσιαστικά από το ίδιο το κόμμα του.

Κι ο Σαμαράς γίνεται πρωθυπουργός.

Στην υπεύθυνη καρέκλα της εξουσίας, εγκαταλείπει τα Ζάππεια και τον λαϊκισμό που χρησιμοποίησε για να εκλεγεί και μεταμορφώνεται σε πρωθυπουργό που κάνει σημαντική προσπάθεια να αλλάξει τη ρότα της χώρας προς τα βράχια.

Υπογράφει νέο μνημόνιο, σώζει τη χώρα από τον γκρεμό, τη βάζει σε ράγες, αλλά εξακολουθεί ν’ αφήνει αλώβητη τη γενεσιουργό αιτία της κρίσης, το κράτος και τα πελατειακά πατροπαράδοτα.

Όσο για μεταρρυθμίσεις;

Με το σταγονόμερο και σε μεγάλο βαθμό ανούσιες κι αναποτελεσματικές.

Την ίδια περίοδο, ο Τσίπρας ενισχυμένος από το κρατικίστικο και φαύλο κομμάτι του ΠαΣοΚ και του πελατειακού συστήματος, εξαπολύει σε δρόμους και πλατείες ανεύθυνες ουτοπίες, ακραίες και τελικά χυδαίες ιδεοληψίες, φωνάζει εδώ κι εκεί  «Go back Mrs Merkel», υπόσχεται στους πάντες τα πάντα, εκτρέφει φρούδες ελπίδες, καλλιεργεί οργή εναντίον της κυβέρνησης του τόπου και με τις ανερμάτιστες προτάσεις τύπου Θεσσαλονίκης

ξεπερνά σε λαϊκισμό ακόμη και τους πρωταθλητές της ελληνικής ιστορίας Θεόδωρο Δηλιγιάννη και Ανδρέα Παπανδρέου.

Επιμένει σ’ ένα παρακρουσιακό και συγκρουσιακό αδιέξοδο, παρασύρει μεγάλα τμήματα της κρατικοδίαιτης και μη κοινωνίας και χωρίς τα ελαφρυντικά των προηγουμένων –αφού σε γενικές γραμμές είχε μπει το νερό στ’ αυλάκι- τα εκτροχιάζει όλα.

Και μέσα σ’ ένα χρόνο:

-          Δημιουργείται περισσότερο χρέος κατά –τουλάχιστον- 30 δις ευρώ.

-          Εξαντλεί τα αποθέματα του δημοσίου.

-          Χρεοκοπεί τις τράπεζες.

-          Επιβάλλει τα capital coxtrols.

-          Επιβάλλει νέο ορυμαγδό φόρων.

-          Μεγαλώνει την ανεργία

-          Δημιουργεί ύφεση

-          Κλείνει περισσότερες επιχειρήσεις

-          Διαλύει ότι είχε δημιουργηθεί για την αναμόρφωση της Παιδείας.

-          Δημιουργεί ακόμη κι ελλείψεις φαρμάκων.

Δεν είναι και λίγα, έτσι;

Η ουσία είναι ότι τώρα τόσο ο Τσίπρας, όσο κι όλοι μας μα κυρίως η χώρα, είμαστε αντιμέτωποι των ανέμων που σκόρπισε ο λαϊκισμός.

Κι είναι απορίας άξιο, πώς μαζεύτηκαν χθες κάποιες χιλιάδες άνθρωποι και …γιόρτασαν τον ένα χρόνο από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Ή όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι διορισμένοι της κυβέρνησης ή ζουν σε άλλον κόσμο.

Ή δεν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχουν εύκολες και δήθεν επαναστατικές λύσεις στα προβλήματά τους ή είναι απλώς ανεγκέφαλοι.

Ή είναι εθισμένοι στην ανοησία ή είναι οι ίδιοι ανόητοι.

Ή πίνουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε ή ζουν με επικίνδυνες ψευδαισθήσεις.

Όμως, όσα πανηγύρια και γιορτές να κάνουν, η σκεπτόμενη κοινωνία γνωρίζει πλέον ότι πρόκειται περί ενός άλλου κόσμου που δεν έχει καμιά προοπτική.

Η δε κυβέρνηση των Φρανκεστάιν της Αριστεροακροδεξιάς κουταμάρας έχει αρχίσει ήδη να ξεθωριάζει.

Κι ο αρχηγός της έχει ήδη κλειστεί στη γυάλα του Μαξίμου, απολαμβάνοντας την εξουσία του κι αδιαφορώντας για όσα αυτή προκαλεί στον τόπο…