ΕΥΑερα: Πρωτοχρονιά στης Πολυάννας... μια μικρή, προσωπική ιστορία!

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Για μια στιγμή, να μετρήσω...

Η οικογένειά μου φέτος δεν μεγάλωσε. Κανένα καινούργιο μέλος δεν ήρθε να προστεθεί. Είμαι ευχαριστημένη όμως, διότι δεν μίκρυνε κιόλας. Είναι όλοι ακόμα μαζί μου, έχουμε μια ευκαιρία και τούτη τη χρονιά.

Έχω κάνει πολύ δρόμο από το μικρό ημιυπόγειο διαμέρισμα στην οδό Φολεγάνδρου, στον αριθμό 20, όπου πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, μέχρι τον τρίτο όροφο της οδού Θήρας, όπου ζω σήμερα. Βέβαια, αν το καλοσκεφτείς, μόνο καμιά δεκαριά στενά μας χωρίζουν, μαζί με μερικά χρόνια και κάτι κύκλους ζωής. Στην τεράστια αυλή εκείνου του υπογείου, που δεν θύμιζε σε τίποτα τον

αριθμό 17 του δρόμου με τις Κερασιές, δεν ήρθε ποτέ η Μαίρη Πόππινς. Δεν την έφερε ο άνεμος, βλέπεις.

Όσοι πέρασαν από κει όμως, θυμούνται πολλή αγάπη και τρελά πάρτυ, με τη συμμετοχή ολόκληρης της οικογένειας, με μικρά 45άρια δισκάκια που έπαιζαν σε ένα φορητό πικάπ, ό,τι σέικ, γιάνγκα ή μπλουζ ήταν της μόδας την εποχή της νιότης της μάνας μου.

Μπορεί να μην ήρθε ποτέ η Μαίρη Πόππινς από κει, αλλά είμαι ευχαριστημένη διότι είχα μια μεγάλη οικογένεια, γεμάτη αδέλφια, ξαδέλφια, γιαγιαδοπαππούδια και νυφογάμπρια, που ήταν ολόκληρη μια αγκαλιά να γιατρεύει τις πληγές ο ένας του άλλου. Έλα και πες μου τώρα εσύ, τι χαρτωσιά να πιάσει μπροστά της μία τύπισσα που κατεβαίνει απ’ τον ουρανό, κρατώντας μια ομπρέλα κάθε φορά που αλλάζει ο άνεμος;

Στη ζωή μου δεν κατάφερα να κάνω επενδύσεις, το ομολογώ. Καμία...εκτός από μία!

Είμαι ευχαριστημένη όμως, διότι αυτή η μία καστανή επένδυση, με τα αμυγδαλωτά μάτια και τις υπέροχες μακριές μπούκλες, η μετοχή-κόρη μου, έχει καταρρίψει τους δείκτες σε όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου και μου γυρίζει πίσω πάντα τετραπλή την επένδυσή μου.

Δεν ξέρω τι θα αποφασίσει να κάνει στη ζωή της, ούτε πώς θα της τα φέρει ο Γιαραμπής, καλά να είναι. Ξέρω πως εμένα μου μετράει μόνο για κέρδος στη δική μου και δικαίωσε 18 ώρες γέννας και 17 χρόνια ανατροφής μέχρι στιγμής, στο εκατό τα εκατό!

Και τούτο το απόλυτο κέρδος με κάνει να νιώθω ελλειμματική, γιατί ξέρω πως η δική μου προσφορά δεν εμπεριέχει καμία σχετική αμοιβαιότητα. 

Πάντα χρεωστική θα είμαι απέναντί της...αλλά είμαι ευχαριστημένη γιατί έτσι θα έχω μόνιμα ένα λόγο να προφασίζομαι δήθεν πως κάτι ξεπληρώνω, για να κλέβω απ’ τη μυρωδιά της.  

Δεν έχω χρήματα στην άκρη, δεν επέζησαν της λαίλαπας που έζησα τα τελευταία τρία χρόνια. Είμαι ευχαριστημένη όμως, διότι έχω δουλειά. Δεν μετριούνται οι δουλειές που άλλαξα τόσα χρόνια, γιατί διαόλι ήμουνα πάντα κι όργωνα την Αθήνα, παρέα με ένα βιογραφικό, το μεγάλο μου θράσος και την ανάγκη να πάω ένα βήμα παραπέρα τη ζωή μου. Δεν τα κατάφερα καλά, πολλές φορές ήμουν κακή, άλλες πάλι ήμουν πολύ καλύτερη απ' ότι άξιζε, αλλά είμαι ευχαριστημένη που δεν το έβαλα κάτω ποτέ. Πιότερες πίκρες μου έδωσε η δουλειά, παρά χαρές. Αμφίβολη και κουραστική, σίγουρα όχι αποδοτική ανάλογα με αυτά που της έχω προσφέρει, τα τελευταία τρία χρόνια, μου έδωσε πολλές μαχαιριές και στην αξιοπρέπειά μου εκτός από την τσέπη μου, αλλά το γεγονός παραμένει: Είμαι ευχαριστημένη που την έχω, όταν πολλοί άνθρωποι που ξέρω κι άλλοι περισσότεροι που δεν ξέρω, δεν την έχουν.

 Το σπίτι μου δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε. Τότε που κοίταζα να ταιριάζει το τραπεζομάνδηλο στο τραπέζι της βεράντας με τα χρώματα απ’ τις κεραμικές μου γλάστρες κι άλλαζα τη διακόσμηση ανάλογα με την εποχή. Τότε που “άνοιγα” κι εγώ το σπίτι μου στον κόσμο, δοκιμάζοντας -ως άλλη Βέφα- όποια καινούργια και περίεργη συνταγή έπεφτε στη ματιά μου. Τότε που η έγνοια μου ήταν να είναι λευκά τα λουλούδια που θα στόλιζαν το γαλάζιο μου βάζο. Δεν βαριέσαι! Δεν αγοράζω πια λουλούδια, εδώ τρόμαξα να σώσω και το βάζο κι είναι αμφίβολο ακόμα αν το έχω σώσει και στα σίγουρα! Δεν είναι πια το σπίτι μου αυτό που ήταν κάποτε, αλλά εγώ είμαι ευχαριστημένη, διότι εξακολουθώ να το έχω. Είναι κι αυτή μία καθημερινή μικρομέγαλη νίκη κι όσο διαρκεί, σημαίνει μόνο ότι εγώ κερδίζω…

Δεν είμαι στην πρώτη μου νεότητα κι αν το προσδόκιμο δεν ανέβει, μοιάζει να μου τελειώνει και η δεύτερη. Είμαι ευχαριστημένη όμως, διότι είμαι υγιής και έχω αντοχές κι όρεξη να κάνω τη σβούρα κάθε μέρα, κάνοντας δεκάδες πράγματα, που πολλές γυναίκες, πολύ μικρότερες από μένα, δεν τα αποφασίζουν καν. Δεν έχω βάλει σε περίγραμμα τη ζωή κι αν εκείνη έχει αποφασίσει ότι έχει όρια, εγώ από εκεί που στέκομαι, δεν τα βλέπω πάντως. Δεν υπάρχουν πια, για μένα, πράγματα που γίνονται σε μία ηλικία και δεν μπορούν να γίνουν σε καμία άλλη, εκτός από εκείνα που τα έχω ήδη κάνει και δεν ενδιαφέρομαι να τα κυνηγήσω πια. Αρκεί, πιστεύω, να έχω τη δύναμη, να στέκομαι στα δυο μου πόδια, αρκεί το μυαλό μου να δουλεύει, αρκεί οι αντοχές μου να είναι ενισχυμένες. Κι ας μην είμαι στην πρώτη μου νεότητα, είμαι ευχαριστημένη γιατί σε κάθε μία περίοδο της ζωής μου υπάρχει πάντα κάτι για να πειραματίζομαι, κάτι να μου διατηρεί το κεφάλι μου σε κίνηση, κάτι να κυνηγάω...

Έχω τα κιλάκια μου, συλφίδα δεν θα με πεις με τίποτα. Είμαι ευχαριστημένη όμως, διότι έχω υπάρξει με πολλά περισσότερα από δαύτα! Έχω προσπαθήσει πολύ για να φτάσω ως εδώ και για μένα -που με ήξερα κι από παλιά- η διαφορά είναι τέτοια, ώστε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Ξέρω, η εμφάνιση είναι το πρώτο που κοιτάζει ο απέναντι και πολλές φορές έχω κριθεί από δαύτην. Δεν πα να καλλιεργείς εσύ το νου, από το μπούτι θα κριθείς, δυστυχώς κι από άντρες κι από γυναίκες. 
Αλλά και τι να κάνουμε τώρα; 
Αγχώνομαι για εκείνα που μπορώ να φτιάξω, για εκείνα που δεν μπορώ, τι νόημα έχει να αγχωθώ....

Και να σου πω, έχω μάθει πια πως δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και το έχω αποδεχτεί. 
Αλλά είμαι και λίγο τυχερή, δεν λέω. 
Ε, κάτι που βοήθησαν οι πρόγονοι με τα καλά γονίδια, κάτι που “είχα να μοιάσω”, μπορεί να μην είμαι το γενικώς αποδεκτό target group, αυτής τουλάχιστον της εποχής, αλλά είμαι ευχαριστημένη που έχω πολύ γαλάζιο ακόμη στα μάτια μου για να “χαθεί” κανείς μέσα σ’ αυτό και που εξακολουθούν να γεννιούνται γενναίοι “καπεταναίοι”, πρόθυμοι να φέρουν το καράβι τους στα ασυνήθιστα κι αχαρτογράφητα νερά μου.
Όλοι μπορούμε να είμαστε "το ιδανικό", για τουλάχιστον έναν άλλον άνθρωπο σε τούτη τη γη. Το πρόβλημα βέβαια είναι πως η γη είναι μεγάλη, για να τον συναντήσω, αλλά ποιος σκάει για τέτοια; Είμαι ευχαριστημένη γιατί έχω πολύ κόσμο ακόμα να γνωρίσω, περιδιαβαίνοντάς την!

Δεν έχω πάρει πτυχίο. Ακόμα. 
Δεν πρόκαμα, δεν το ήθελα στα σοβαρά, έκανα άλλα πράγματα, αμέλησα, τεμπέλιασα και τα ξεκίνησα αργά έστω, όλα απ’ την αρχή. Μπορεί να μην τα καταφέρω τελικά, δεν ξέρω κι όρκο δεν παίρνω. Είμαι ευχαριστημένη όμως, διότι η κόρη μου έχει ένα παράδειγμα διά βίου μάθησης μέσα στο ίδιο της το σπίτι κι όσο κι αν αυτό αποτελεί το εσωτερικό μας “αστείο”, ξέρω ότι κατά βάθος, της αρέσει που έχει μια μητέρα που δεν σταματάει να μαθαίνει, δεν σταματάει να αναρωτιέται, δεν παίρνει τίποτα ως δεδομένο. Η Γνώση είναι κάτι που κινείται κι είμαι ευχαριστημένη, γιατί εγώ παίζω κυνηγητό μαζί της κι ακόμα δεν έχω βαρεθεί...

Οι φίλοι μου είναι πια λίγοι και δεν δυσκολεύομαι να τους κάνω και λιγότερους, όταν νομίζω πως έτσι θα είναι καλύτερα, είτε για μένα είτε γι’ αυτούς. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει δεκάδες άνθρωποι στη ζωή μου, γιατί έτσι συμβαίνει όταν καταγίνεσαι με πολλά πράγματα, έτσι συμβαίνει όταν είσαι παντού! Είναι μαζί σου κι άλλοι! Αλλά εσύ βάζεις κάθε φορά τον πήχη εκεί που ταιριάζει στο αξιακό σου σύστημα, δίνεις τις ευκαιρίες σου, παίρνεις τις δικές τους και μετά απ’ αυτό το “αλισβερίσι” προκύπτει το αν μπορείς να είσαι μαζί τους σ’ αυτό το δύσκολο “για πάντα” που λέμε.

Έτσι άλλοι ήρθαν, άλλοι έκατσαν, άλλοι έφυγαν, άλλους τους έδιωξα. Όλοι πήραν. Κι εγώ μαζί μ’ αυτούς. Πήρα απ’ αυτούς. Είμαι ευχαριστημένη όμως, διότι αυτοί που μείνανε τελικώς, είναι αυτοί που με διάλεξαν -με τις δυσκολίες μου- αντί για την ευκολία μιας πιο ελαφριάς παρέας ή το συμφέρον μιας άλλης πιο αποδοτικής. Το να είσαι η συνειδητή επιλογή κάποιου, το να εγκαταλείπει για σένα την ουδετερότητά του, τη ζώνη ασφαλείας του, είναι πάντα πολύ σοβαρή υπόθεση!

Οι αγάπες δεν με προτίμησαν, δεν ήμουν εγώ γι’ αυτές η ιδανική απ’ ότι φάνηκε. Από παιδί το είχα αυτό, έμοιαζε να με αγαπάνε όλοι, αλλά ξεγελούσα. Πέρναγα και δεν ακούμπαγα! Κι όταν η πρώτη μου μεγάλη αγάπη τελείωσε, πολλά χρόνια μετά που ξεκίνησε και με άφησε χίλια κομμάτια, ήρθε η δεύτερη και μου τα ξανακόλλησε, σφίγγοντάς με πολύ πολύ δυνατά! Κι ήταν σαν να ήταν η πρώτη, γιατί αυτό το αγκάλιασμα εγώ δεν το είχα ξαναματαζήσει. Αλλά είπαμε, το “για πάντα” είναι πολύ ανόητη φράση και πάντως, αν υπάρχει, δεν ισχύει για τα αγκαλιάσματα. Κι όταν αυτά χάσουν τη δύναμή τους, μένεις πιο λίγος, λιγότερος ακόμα απ’ όσο ήσουν πριν, τότε που δεν το ήξερες αυτό που σήμερα χάνεις...

Ναι, δεν προτιμήθηκα απ’ την αγάπη, είμαι ευχαριστημένη όμως, διότι τουλάχιστον όσες φορές την προτίμησα εγώ, ήταν μεγάλες, σημαντικές κι άξιζαν τον κόπο για κάθε σκέψη ή προσπάθεια, για κάθε χαμόγελο ή δάκρυ που τους διέθεσα. Κι είμαι ευχαριστημένη που τελείωσε η πρώτη και μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω μια δεύτερη κι είμαι ευχαριστημένη που έζησα τη δεύτερη, για να μπορώ να ξέρω τι ακριβώς θέλω απ’ την αγάπη αυτήν καθ’ αυτήν. Τίποτα λιγότερο απ’ την απίστευτη ζέστα που σου δίνει η αίσθηση ότι βρίσκεσαι απολύτως στο “σπίτι σου”.  Κι όσο κι αν λυπάσαι για κάτι που χάνεις, μπορείς να είσαι πάντα ευχαριστημένος γιατί το έζησες, θα ήταν κρίμα να περάσεις τη ζωή σου, χωρίς αυτή τη γνώση...

Μια καινούργια χρονιά ξεκινάει σήμερα και μετρώντας τις ευλογίες μου, μετρώντας τις απώλειές μου, ανακαλύπτω πως χαρά και λύπη πάνε πάντα μαζί.

Η γνωστή χαρμολύπη, αυτή που δημιουργεί τις προσωπικές μας ισορροπίες. Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κάνουμε ένα λάθος: Ισορροπία δεν είναι όταν έχω ίση ποσότητα απ’ το ένα και ίση απ’ το άλλο, αλλά όταν έχω ακριβώς εκείνες τις ποσότητες που μου χρειάζονται από το καθένα, ώστε να είμαι εγώ καλά μέσα στην όποια κατάσταση. Ποιες ακριβώς θα είναι αυτές οι ποσότητες, καθορίζεται απ’ το ποιος ακριβώς είμαι εγώ κάθε φορά, γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολο συνήθως να ταιριάξουμε τις δικές μας ισορροπίες με εκείνες κάποιου άλλου και μάλιστα “την κάθε φορά”!

Μια καινούργια χρονιά ξεκινάει σήμερα και είναι γεγονός πως έχω απώλειες να μετρήσω: Χρόνια που χάραξαν στο μέτωπό μου ρυτίδες, φίλους που δεν με μέτρησαν σωστά, έρωτες μονόπλευρους, νιότη, επιτυχία, το ραδιόφωνό μου...

Αλλά, ως άλλη Πολυάννα, είμαι ευχαριστημένη, γιατί μαζί με τούτες, έχω κι ευλογίες να μετρήσω κι αυτές μοιάζει να είναι περισσότερες…

Το παιδί μου, η οικογένειά μου, η δουλειά μου, η αναζήτηση της γνώσης, η επιδίωξη του να είμαι συνειδητή επιλογή λίγων, αλλά εκλεκτών, η δυνατότητά μου να αγαπώ δυνατά, έστω κι από μακριά, το ότι δεν τα παρατάω, η ελευθερία, η μουσική, οι λέξεις που σπρώχνονται γύρω γύρω και περιμένουν να τις βάλω στο χαρτί…

Μια σειρά από απώλειες που γεννά μια σειρά από ευλογίες, μέχρι να μετρήσουν κι εκείνες ανάποδα…

Είμαι ευχαριστημένη, γιατί είμαι αρκετά έξυπνη, ώστε να μην βαρυγκομώ για τις πρώτες, αρκετά υπομονετική, ώστε να τις περιμένω να γίνουν οι δεύτερες, αρκετά σοφή για να αντέχω και το αναποδογύρισμα…πολύ τυχερή γιατί μπορώ να βλέπω κι ας μην προβλέπω, μπορώ να ξέρω το σωστό κι ας μην το κάνω κι αυτό επιλογή είναι... Κι είμαι ευχαριστημένη που την έχω...

Στης Πολυάννας, βλέπεις, πάντα θα υπάρχει κάτι για να είμαστε ευχαριστημένοι… όχι απλώς για να το λέμε, αλλά για να το κάνουμε και να δουλεύει…365+1 μέρες το χρόνο κι όχι μόνο την Πρωτοχρονιά...

Οι ΑΒΒΑ τραγουδάνε “Happy New Year”...

https://www.youtube.com/watch?v=3Uo0JAUWijM