Όμηροι της ασυδοσίας και της ανομίας

Γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Πολλοί άνθρωποι που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στην επαρχία αποφάσισαν να αναβάλλουν δουλειές, κανονισμένες από καιρό. Άλλοι τις ματαιώνουν. Και οι περισσότεροι επιμένουν να ταλαιπωρούνται, για να μπορούν απλά να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.

Και αυτό συμβαίνει εξ αιτίας των αγροτών.

 Όχι εξ αιτίας των πολιτικών, ούτε εξ αιτίας των ξένων. 

Δεν υπάρχει λόγος να εξετάσουμε τα αιτήματα των αγροτών για να το υποστηρίξουμε αυτό.

Εδώ και δεκαετίες, στην Ελλάδα το

ιδιωτικό έχει γίνει δημόσιο και το δημόσιο, ιδιωτικό.

Και για αυτό, υπάρχουν ένα σωρό αιτίες.

Μία από τις εκφάνσεις αυτού του φαινομένου είναι και το κλείσιμο των δρόμων από τον προαναφερόμενο κλάδο. Πρόκειται δηλαδή για ένα σύμπτωμα.

 Για το σύμπτωμα καθεαυτό λοιπόν, αιτία είναι οι ίδιοι οι αγρότες.

Όσο κι αν το κράτος έχει τις δικές του ευθύνες που τους το επιτρέπει, δεν είναι το ίδιο ο αυτουργός.

Και ο αγροτικός κλάδος κλείνει τους δρόμους απλά επειδή μπορεί.

Για κανέναν άλλο λόγο. Και πρέπει να τονισθεί αυτό, γιατί ο δημόσιος διάλογος φαίνεται να κινείται σε λάθος επίπεδο. Το κατά πόσο έχουν δίκαιο οι αγρότες δεν θα έπρεπε να αφορά την κοινωνία περισσότερο από τη νομιμότητα των κινητοποιήσεών τους.

Τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί, έχοντας συνηθίσει από τα προηγούμενα χρόνια σε μία συγκεκριμένη προσέγγιση, ασχολούνται με το δέντρο και όχι με το δάσος.

Γιατί, μπορεί η πολιτική επιχειρηματολογία επί ενός νόμου να έχει βαρύνουσα σημασία, αλλά αν ο Νόμος (με κεφαλαίο «Ν» αυτή τη φορά) εφαρμόζεται α λα καρτ, τότε καμία διαδικασία και καμία επιχειρηματολογία δεν έχουν σημασία.

Και, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τη κρίση ορθολογικά, πρέπει να θέσουμε κάποιες  προτεραιότητες.

Η κυριότερη είναι η καθολική εφαρμογή του Νόμου, χωρίς καμία εξαίρεση.

Και, ακόμα κι αν υπήρχε κάποιο νομικό κενό στην αντιμετώπιση των αγροτικών μπλόκων (που δεν υπάρχει), πρέπει να τεθεί στο δημόσιο διάλογο το προφανές.

Ότι δεν είναι θεμιτό να ταλαιπωρούνται ή να ζημειώνονται οι πολίτες για ένα αδικαιολόγητα μεγάλο χρονικό διάστημα, επειδή ένας επαγγελματικός κλάδος διαμαρτύρεται.

Με αυτή τη λογική, θα ήταν πιο δίκαιο να μπορούμε όλοι να παρεμποδίζουμε ενεργά τους άλλους να λειτουργήσουν επαγγελματικά και κοινωνικά, όποτε αισθανόμασταν ότι αδικούμαστε.

«Και τί άλλο θα μπορούσαν να κάνουν οι αγρότες προκειμένου να ανοίξει ο διάλογος για τα προβλήματά τους;», θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος.

Απεργία. Τί άλλο;

Οι αγρότες, όπως και οποιοσδήποτε άλλος επαγγελματίας ή υπάλληλος, έχει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα απλά να μην δουλέψει.

Και, σε σύγκριση με άλλους κλάδους, ο αντίκτυπος στη κοινωνία μετά από μία διακοπή των αγροτικών εργασιών θα ήταν σημαντικός.

Πρώτον, λόγω της σχέσης των Ελλήνων με τα αγροτικά προϊόντα και, δεύτερον, λόγω του συντονισμού που φαίνεται να έχει το αγροτικό κίνημα.

Οι συνέπειες μίας ενδεχόμενης αγροτικής αποχής θα είχαν τουλάχιστον μεσοπρόθεσμο χαρακτήρα και θα επηρέαζαν σε υπολογίσιμο βαθμό την ποιότητα και το κόστος των προϊόντων που θα έφταναν στον καταναλωτή.

Αλλά μία τέτοια στάση διαμαρτυρίας προϋποθέτει ότι θα ζημιωθούν και οι ίδιοι οι αγρότες. Ότι δεν θα βγαίνουν στους δρόμους όταν τα χωράφια είναι παγωμένα από τον καιρό και ότι θα ανταλλάξουν μία συνηθισμένη επαγγελματικά χρονιά με μία χρονιά ανυποχώρητου, τίμιου, κανονικού αγώνα.

Με άλλα λόγια, ότι θα ρισκάρουν ό,τι ρισκάρει ο οποιοσδήποτε απεργός, σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος.

Αλλά, δεν το κάνουν.