Το ένστικτο επιβίωσης της Ν.Δ. τα υπέρ και τα κατά του Κυριάκου

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είναι σαφές ότι στις κάλπες της Νέας Δημοκρατίας, την περασμένη Κυριακή, υπερίσχυσε το ένστικτο επιβίωσης του μεγάλου κόμματος.

Υπερίσχυσε ο στυλοβάτης αυτού του κόμματος που είναι η αστική –μεσαία τάξη.

Υπερίσχυσε ο Κυριάκος που έπεισε πως μπορεί να ταράξει το κομματικό έλος.

Και δη απέναντι στις … υποδείξεις, τη λάσπη, τις διαρροές.

Απέναντι σε κύκλους και τετράγωνα που έδιναν τον  υπέρ πάντων αγώνα της προσωπικής τους επιβίωσης.

Απέναντι σ’ εκείνους που ήλεγχαν την κοινοβουλευτική ομάδα και σε πλήρη αντίθεση με την κοινωνία θεωρούσαν ότι η Νέα Δημοκρατία πρέπει

να αρκεστεί σ’ έναν πρόεδρο που σηματοδοτούσε τη στασιμότητα κι είχε ήδη χάσει από τον Τσίπρα με διαφορά 7,5 ποσοστιαίων μονάδων.

Και μάλιστα την ώρα που η κυβέρνηση είχε υπογράψει το τρίτο και πιο επώδυνο μνημόνιο, είχε γυρίσει την Ελλάδα στην ύφεση κι είχε κλείσει τις τράπεζες.

Το βέβαιο είναι ότι αυτή τη στιγμή ο Κυριάκος έχει τέσσερα μεγάλα πλεονεκτήματα.

Το πρώτο είναι το γεγονός ότι υπερψηφίστηκε χωρίς να τάξει τίποτα.

Αντιθέτως, έδωσε το σαφές στίγμα του ότι είναι υπέρμαχος των μεγάλων τομών –μεταρρυθμίσεων στην οικονομική και παραγωγική ζωή του τόπου.

Κάποιες εκ των οποίων θέτουν σε θέση «μάχης» ολόκληρες συντεχνίες.

Το δεύτερο είναι ότι αποστρέφεται τον λαϊκισμό.

Κι αυτό από μόνο του αποτελεί κορυφαίο πλεονέκτημά του σε μια κοινωνία που δεν μπορεί πια άλλο να ζει με ψέματα και ουτοπίες.

Το τρίτο είναι ότι είναι πως ως εγγράμματος και κοσμοπολίτης, αντιλαμβάνεται πλήρως την γλώσσα των Ευρωπαίων και υπό αυτή την έννοια μπορεί να μεταλλάξει την Ελλάδα από μια περιθωριοποιημένη – χρεοκοπημένη Βαλκανική χώρα, σε κανονική ευρωπαϊκή.

Το τέταρτο είναι η ικανότητα που διαθέτει να δημιουργήσει κύμα επιστροφής εκείνων των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας που απείχαν από τις προηγούμενες εκλογές ή κατέφυγαν σε άλλα κόμματα, αλλά κι η διεισδυτικότητα που διαθέτει σε άλλους πολιτικούς χώρους.

Οι πρώτες άλλωστε αντιδράσεις του ΠαΣοΚ και του Ποταμιού, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, καταδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Έχει και μειονεκτήματα.

Με βασικότερο ότι δεν ελέγχει –πλην κάποιων βουλευτών μετρημένων στα δάκτυλα του ενός χεριού- την κοινοβουλευτική του ομάδα.

Κάποιοι εκ των οποίων –το γνωρίζουμε όλοι- δεν είναι ικανοί να αθροίζουν ούτε καν τις εισπράξεις ενός συνοικιακού περιπτέρου.

Δεν ελέγχει ούτε τους μηχανισμούς του κόμματος.

Μερικοί εκ των οποίων –μετά το πάγωμα των πρώτων ωρών από το αποτέλεσμα- άρχισαν ήδη να επεξεργάζονται διάφορα…

Η ουσία είναι ότι ο Κυριάκος έχει ν’ αντιμετωπίσει τώρα τον πιο μεγάλο ανήφορο της πολιτικής του διαδρομής.

Κι οφείλει να μη δείξει ποτέ ευχαριστημένος με τίποτα!

Να μη συμβιβαστεί με ισορροπίες σ’ ένα κόμμα –φέουδο, με ροπή σε βυζαντινισμούς και ξεθωριασμένη μεγαλοπρέπεια.

Να μην υποταχθεί στο θλιβερό κομματικό κατεστημένο, τα «ιερά» τοτέμ, τους βαρόνους και τους κομματάρχες του τίποτα.

Όχι μόνο επειδή αυτό επιτάσσει η ανάγκη ανανέωσης –αν όχι απόλυτης επανίδρυσης –ανασυγκρότησης του μεγάλου αστικού –φιλελεύθερου κόμματος.

Αλλά επειδή αυτό επιτάσσει το άμεσο συμφέρον του τόπου που πρέπει άμεσα ν’ απεγκλωβιστεί από τις δαγκάνες της πιο ανίκανης κυβέρνησης που γνώρισε ποτέ.

Όλα αυτά απαιτούν δύναμη.

Κουράγιο…