Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής
Ήταν μια δύσκολη χρονιά αυτή που έφυγε, χωρίς
αμφιβολία.
Ίσως να ήταν
και η χειρότερη επί κρίσης και αυτό γιατί, ενώ φάνηκε πως η χώρα άρχισε να
κάνει μικρά βήματα προς τα εμπρός μέσα στο 2014, έκανε ένα μεγάλο άλμα προς τα
πίσω το 2015.
Αιτία ήταν ο θρίαμβος του λαϊκίστικου πολιτικού
λόγου και η αλήθεια είναι πως αυτό δεν ήταν ακριβώς έκπληξη.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια που έχει χαθεί η
αίσθηση του μέτρου στην Ελλάδα.
Η σταδιακή παρακμή που συνεπάγεται αυτή
η συνθήκη,
έγινε απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου της ελληνικής κοινωνίας.
Το δυστύχημα είναι πως οι πολιτικοί της εκπρόσωποι
δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και οι περισσότεροι , αντί να την βγάλουν
από το τέλμα, έπεσαν μέσα μαζί της. Ακόμα και όταν υπήρξαν τα πρώτα ψήγματα
ανάκαμψης, επένδυσαν στο συναίσθημα του λαού και στις αντιστάσεις του απέναντι
στην αλλαγή.
Ο λαϊκισμός σαν φαινόμενο δεν είναι φυσικά κάτι νέο
και δεν συναντάται μόνο στην Ελλάδα.
Με τους ρυθμούς όμως που κινείται πλέον ο κόσμος,
οι συνέπειές του είναι άμεσες.
Με άλλα λόγια, με τον ρυθμό που τα οικονομικά
μεγέθη της χώρας εκτροχιάζονται, αποκαλύπτεται, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα
και με τρόπο οδυνηρό, το μέγεθος της πλάνης.
Τα αντεπιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ στα βελτιωμένα
οικονομικά μεγέθη του 2014 ξεκινούσαν από το «πιάσαμε πάτο», περνούσαν στην
«οικονομική γενοκτονία» και κατέληγαν στην «ανάλγητη Ευρώπη», χωρίς καμία
λογική τεκμηρίωση.
Και η αλήθεια είναι πως το εκλογικό κοινό δεν
αξίωνε καμία τεκμηρίωση.
Ακόμη κι ένα παιδί του γυμνασίου ξέρει πως το να
έχουμε «μισθούς Βουλγαρίας» δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αν δεν το
συσχετίσουμε με το οικονομικό περιβάλλον.
Υπήρχε νοήμων πολίτης που πίστευε ότι η οικονομία
θα λειτουργήσει καλύτερα αν, αντί να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο, απλά
επαναφέραμε τους μισθούς στα 700 ευρώ;
Ή ότι αν καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ, δεν θα χρειαστούν
νέα εισπρακτικά μέτρα;
Κι όμως.. η έννοια της λογικής στην Ελλάδα έχει
χάσει τη σημασία της.
Η επικράτηση του λαϊκισμού στη χώρα σε τόσο
κρίσιμες ώρες μας έδειξε ότι όποιος καταχράται πιο πολύ τη σημασία των εννοιών,
όποιος υπερβάλλει και διαστρεβλώνει ανερυθρίαστα τη πραγματικότητα,
επιβραβεύεται.
Σίγουρα, ο κόσμος δυσκολεύεται, πολλοί
αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά- και όχι μόνο- προβλήματα, αλλά δεν έχουμε
«οικονομική γενοκτονία» ούτε «ζητάνε το αίμα μας οι δανειστές».
Αναπαράγοντας αυτές τις θέσεις, εκτός του ότι
διαπράττουμε ύβρη έναντι λαών που περνάνε πραγματικά πολύ πιο δύσκολα από εμάς,
δώσαμε το δικαίωμα σε πολιτικούς οπορτουνιστές να διαπραγματεύονται με τους
δανειστές μας με βασικό επιχείρημα ότι δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.
Όπως
αποδείχτηκε περίτρανα όμως, είχαμε να χάσουμε.
Και συνεχίζουμε να έχουμε. Το να το αρνούμαστε αυτό
μάς στοιχίζει.
Η ιστορία των μνημονίων έδειξε πως, όσο νωρίτερα
δεχόμασταν ότι μπορούμε να ζήσουμε σε ένα ανεκτό επίπεδο σαν κοινωνία και
ταυτόχρονα να γίνουν αλλαγές, τόσο λιγότερο πόνο θα βιώναμε.
Υπάρχουν άνθρωποι που δικαιούνται να αγανακτούν,
ναι.
Για πόσους από αυτούς όμως το δικαίωμα να
αγανακτούν ξεπερνά την ευθύνη που έχουν απέναντι στις μελλοντικές γενιές;
Υπάρχουν άνθρωποι που αδικήθηκαν και κάποιοι ίσως
αδικηθούν αργότερα από κάποιες μεταρρυθμίσεις.
Αν από αυτές τις μεταρρυθμίσεις ωφεληθεί
μακροπρόθεσμα ο τόπος, δεν πρέπει να τις υποστηρίξουμε;
Και τελικά, δεν είναι πολύ πιθανό σενάριο να
χειροτερέψει έτι περισσότερο η ζωή όλων μας αν δεν αλλάξουμε;
Για αυτό, είναι ευχής έργον το νέο έτος να
ενεργοποιήσει ο καθένας την αίσθηση του μέτρου που έχει μέσα του, ώστε να
βάλουμε τη κρίση στις σωστές της διαστάσεις, και κοινωνικά αλλά και
εξατομικευμένα.
Να χρησιμοποιήσουμε την λογική μας και να μην
αφηνόμαστε στα ωραία και εύκολα λόγια των επιτήδειων.
Να καταλάβουμε πως έχουμε τα περιθώρια να
βελτιωθούμε και να εμπνευστούμε από τους δραστήριους ανθρώπους που επιμένουν να
δημιουργούν, να παράγουν και να αγωνίζονται με σεμνότητα, με αξιοπρέπεια και με
σεβασμό για τους συμπολίτες τους.
Υπάρχουν και αυτοί.
Τους ευχαριστούμε και ελπίζουμε το νέο έτος να
γίνουν περισσότεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου