Να σπάσει το Αριστερό μπαλόνι

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Σκεφτόμουν τι συνέβαινε στη χώρα πριν από ένα ακριβώς χρόνο.

Μόλις είχε αποβεί άκαρπη η διαδικασία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας εξ αιτίας της ελαχιστότητας του δήθεν σοβαρού Κουβέλη και του νοσηρού κλίματος που είχαν δημιουργήσει η ψεκασμένη ακροδεξιά με τις δήθεν εξαγορές βουλευτών για να ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα.

Μόλις είχε νικήσει κατά κράτος ο

λαϊκισμός κι η χώρα πορευόταν στις μοιραίες εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου, που άλλαξαν κυριολεκτικά τα δεδομένα εξόδου της από την κρίση και την οδήγησαν σε ακόμη μεγαλύτερη.

Σκεφτόμουν ότι υπήρχαν συμπολίτες μας που οδηγήθηκαν στην κάλπη υπερψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, με το σκεπτικό ότι χειρότερα αποκλείεται να πήγαιναν τα πράγματα.

Βρε τους κακόμοιρους.

Σκεφτόμουν ότι υπήρχαν άλλοι που έτρεξαν να ψηφίσουν τον Αλέξη Τσίπρα, επειδή θα έσκιζε το επάρατο μνημόνιο, θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, θα έδινε πίσω δώρα κι απολαβές, θα εφάρμοζε το… πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, θα έλεγε στη Μέρκελ «go home», θα έκανε τις αγορές να χορεύουν στον ρυθμό που θα έπαιζαν τα δικά μας νταούλια.

Βρε τους φουκαράδες.

Σκεφτόμουν, ότι μια ολόκληρη κοινωνία είχε αυτοκτονικές τάσεις, χωρίς να μπορεί να κρίνει ή να συναισθάνεται την ωμή πραγματικότητα.

Ένα χρόνο μετά, η ίδια αυτή κοινωνία πορεύεται μακάρια στον δρόμο που επέλεξε και δεν έχει κουράγιο καν ν’ αντισταθεί στον εμπαιγμό της.

Στέκεται ανήμπορη (;) μπροστά στα ψέματα που άκουσε, στους γελοίους ερασιτεχνισμούς με τους οποίους πορεύτηκαν οι διάφοροι «μάγοι» της Αριστεράς, στο νέο και πιο επώδυνο μνημόνιο με το οποίο καπελώθηκε.

Με τις τράπεζες ουσιαστικά κλειστές, με την ανάπτυξη από θετικό πρόσημο να έχει περιέλθει και πάλι σε καθεστώς βαθύτατης ύφεσης, με χιλιάδες ανθρώπους να έχουν χάσει τις δουλειές τους, τη χώρα να φτάνει ελάχιστα εκατοστά από την απόλυτη καταστροφή της εξόδου από το ευρωπαϊκό της κεκτημένο, αλλά και να έχει καταστεί «αποθήκη» ψυχών με τους χειρισμούς στο μεταναστευτικό ζήτημα.

Κι όχι μόνο αυτά.

Η ίδια αυτή κοινωνία, δείχνει αμέτοχη, δείχνει να ακολουθεί μακαρίως και σε πλήρη νιρβάνα τα πολιτικά κι οικονομικά αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει η πιο θλιβερή κυβέρνηση του τόπου, ίσως και στην ιστορία του.

Η οποία κυβέρνηση, παρά την ρεαλιστική της κυβίστηση, ισχυρίζεται ότι κυβερνά με μέτρα που η ίδια έφερε αλλά …  δεν τα πιστεύει και δεν θα τα εφαρμόσει … στοχεύοντας σε ένα άλλο… δικό της παράλληλο πρόγραμμα!

Ιστορίες για αγρίους;

Ίσως ναι ίσως όχι.

Σίγουρα όμως, ιστορίες για αφελείς, αγράμματους, κοινωνικά και πολιτικά αστοιχείωτους.

Ιστορίες για πελάτες.

Για συντήρηση των κεκτημένων των ολίγων εις βάρος των πολλών.

Κι η κοινωνική νιρβάνα στην πλήρη κορύφωσή της.

Τώρα βλέπετε κυβερνά η Αριστερά, η … άμεμπτη κι αγνή παράταξη που ήταν… χρόνια στο περιθώριο.

Τώρα δεν αυτοκτονούν άνθρωποι, δεν υπάρχουν κινήματα «δεν πληρώνω», δεν καίγεται κάθε λίγο και λιγάκι η Αθήνα, δεν ξεπουλιέται κανένα λιμάνι, κανένας Αστέρας, κανένα αεροδρόμιο, δεν υπάρχουν σκάνδαλα, ούτε πάμπλουτοι κι ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι υπουργοί.

Όλα είναι καλώς καμωμένα.

Κι ας έχουν πέσει οι μάσκες της ουτοπίας, της λεκτικής ασυδοσίας, της έλλειψης κάθε μέτρου.

Ξαναλέμε: Αριστερά γαρ!

Κι όμως, αυτός ο τόπος έχει υποστεί τόσα και τόσα δεινά από αυτήν, τις ιδεοληψίες της, τον σκοταδισμό της, την πολιτική ανυπαρξία της.

Κι όμως, αποδείχτηκε και πάλι περιτράνως ότι οι ίδιοι οι Αριστεροί, κορόιδεψαν και πάλι την ελληνική κοινωνία.

Όπως έκαναν χρόνια και χρόνια με την πλύση εγκεφάλου που της επέβαλλαν, με μοναδικό στόχο να αδράξουν την εξουσία και τη νομή των αγαθών της.

Κι αν κάτι μπορεί να εύχεται ένας νηφάλιος, λογικός και κυρίως νοητικά στεκούμενος Έλληνας, είναι το 2016 να είναι η χρονιά ορόσημο στην ιστορία της χώρας.

Που θα σπάσει το Αριστερό μπαλόνι…