Ο ρεαλισμός κι η ουτοπία

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η πρώτη εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή ως προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, ήταν αναμφισβήτητα περισσότερο από ικανοποιητική.

Μπορεί σε κάποιες στιγμές να εμφανίστηκε λίγο άνευρος, αλλά αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι χορτάσαμε από διάφορους τύπους που κραυγάζουν, μόνο και μόνο απευθυνόμενοι στο κομματικό τους ακροατήριο.

Η εμφάνιση του Κυριάκου ήταν άκρως πολιτική.

Δεν θύμιζε σε τίποτα την

ατελέσφορη ρητορική του Σαμαρά, δεν θύμιζε ούτε το ύφος «παράγοντα» του Μεϊμαράκη.

Απόλυτη δικαίωση της επιλογής του από την πλειοψηφία των στελεχών που πήγαν και ψήφισαν στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας.

Ένας νέος πολιτικός αρχηγός, με μόρφωση, συγκρότηση, ολοκληρωμένο και μεστό λόγο, γνώση του ελληνικού και διεθνούς περιβάλλοντος και κυρίως μακριά ακόμη κι από ψήγμα λαϊκισμού.

Χρόνια είχε ν’ ακουστεί στη Βουλή τόσο σοβαρός και τεκμηριωμένος πολιτικός λόγος από πολιτικό αρχηγό.

Λόγος που ανεβάζει το επίπεδο μιας Βουλής που, κακά τα ψέματα, είναι απολύτως ξεγυμνωμένη σε επίπεδα ικανοτήτων, μόρφωσης και πολιτικών οριζόντων.

Κι όλα αυτά είναι παρήγορα, ελπιδοφόρα.

Όχι τόσο για τη Νέα Δημοκρατία, όσο για τον τόπο.

Ο Κυριάκος κατάφερε και κάτι ακόμη.

Με τη συγκρότησή του έκανε τον Τσίπρα να δείχνει αυτό που πραγματικά είναι.

Μια ελάχιστη πολιτική οντότητα που βασίστηκε στην δημαγωγία, στο ψέμα και στον άκρατο λαϊκισμό για ν’ ανελκυστεί και να φτάσει στο Μέγαρο Μαξίμου.

Από εδώ και στο εξής, η σύγκρισή τους θα είναι καταλυτική, πολύ περισσότερο αφού ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα του δείχνουν να επενδύουν στην ακρότητα μέσω λάσπης, παραπληροφόρησης,  λαϊκισμού.

Όσο όμως ο Κυριάκος απευθύνεται με βάση τη λογική και τον πολιτικό ρεαλισμό σε νοήμονες ανθρώπους, είναι σαφές ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ του.

Κάτι επιπλέον.

Ο Κυριάκος αναφέρθηκε επανειλημμένως στον Τάσο Γιαννίτση.

Σ’ ένα κόμμα άκρως συντηρητικό θέλει θάρρος να το κάνεις.

Όπως θέλει θάρρος να κάνεις τόσο γενναία αυτοκριτική, όταν καλά καλά δεν ελέγχεις τους μηχανισμούς του κόμματός σου.

Αυτές, όμως, οι λογικές καθορίζουν αυτόν που θέλει να γίνει ηγέτης.

Αυτόν που αγκαλιάζει με επιχειρήματα την νοήμονα κοινωνία.

Κι όχι μόνο αυτά.

Έδωσε ευδιάκριτη «εικόνα» του διαφορετικού ιδεολογικού στίγματος.

Από τη μια ο πολιτικός ρεαλισμός κι από την άλλη η ουτοπία.

Κι η ουτοπία συνέχισε τον χαβά της.

Κατηγόρησε τον Κυριάκο και τη Νέα Δημοκρατία ως φιλελεύθερους, νεοφιλελεύθερους κι άλλα τέτοια φληναφήματα.

Όμως βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και στο ιδεολογικό πεδίο, όταν εκείνη πιστεύει σ’ ένα σύστημα που κατέρρευσε παγκοσμίως.

Οι συγκρίσεις με τους Βέλγους, τους Γερμανούς, τους Ιρλανδούς, τους Γερμανούς, τους Αυστριακούς και γενικά  με τους φιλελεύθερους λαούς είναι καταλυτικά αποκαλυπτικές έναντι των χωρών δικών της προτύπων, όπως η Βενεζουέλα, η Νικαράγουα, η Κούβα κλπ.

Κι η ουσία είναι ότι από εδώ και στο εξής με την παρουσία του Κυριάκου, ο Τσίπρας δεν θα μπορεί ν’ αλωνίζει ασύδοτος και κυρίως μόνος του…