Είναι θέμα άποψης (Νο 17): Σκαλί σκαλί στην ηλιθιότητα…

Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Μετά από ένα νεύμα αεροπλάνου που άνοιξε τον κύκλο των δημοσίων προκλήσεων της νοημοσύνης μας ως λαού, έχει πέσει πολύ νερό στο μύλο… μέχρι που φτάσαμε στη δημόσια, σε πανευρωπαική σύνδεση, απόδοση υποτιμητικού επιθέτου, στον ανώτερο εκλεγμένο εκπρόσωπό μας…

Κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι αν πέσει φυσικά κάποιος απ τον όγδοο όροφο ενός κτιρίου, θα σκοτωθεί ενώ αν κατέβει λίγο λίγο, θα τα καταφέρει μια χαρά. Κι όσο

πιο ψηλά βρίσκεται, τόσο πιο απαραίτητη η σκάλα καθόδου.

Το παράδειγμα εκφράζει και την κατάσταση ολόκληρων λαών και την πορεία που διαγράφουν στην ιστορία. Όπως οι Έλληνες π.χ. που ξεκινήσαμε απ’ την κορυφή του κόσμου σε πνευματικότητα και φτάσαμε με κόπο αλλά όχι κι όσο θα πίστευε κανείς, βάσει προγόνων, στην εποχή που ο ανώτερος εκλεγμένος εκπρόσωπός μας, γίνεται δέκτης, έστω και πλαγίως, ενός υποτιμητικού χαρακτηρισμού σε δημόσια συζήτηση, σε πανευρωπαϊκή σύνδεση.

Οι δικαιολογίες πολλές για ν’ αμβλυνθεί η σκληρή φράση του Γερμανού αξιωματούχου απευθυνόμενου στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Θα μπορούσε φυσικά να είχε αποφευχθεί η λέξη ‘ηλίθιε’ όσο κι αν αποτελούσε μέρος ενός τσιτάτου που έχει καθιερωθεί στην διεθνή οικονομική και πολιτική σκηνή.

Ωστόσο, υπάρχει κι η ανθρώπινη διάσταση του θέματος που όλοι γνωρίζουμε ότι όταν έχουμε απέναντί μας έναν συνομιλητή που δεν καταλαβαίνει, δεν εκφράζεται σωστά, δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει και προσπαθεί να ξεγελάσει, δύσκολα μπορούμε να κρατηθούμε να εκφράσουμε τον χαρακτηρισμό που μας προκαλεί η στάση του.

Το γεγονός είναι ότι και μόνο ο τρόπος που έγινε προσπάθεια να ‘γειωθεί’ το ατόπημα του Γερμανού αξιωματούχου, αποδεικνύει πόσο περιθωριακοί κι άνευ αξίας πλέον, έχουμε καταστεί ως λαός, σε πανευρωπαϊκές συναντήσεις και δημόσιες συζητήσεις, στο ανώτερο επίπεδο αξιωματούχων.

Η απαξία είχε διαφανεί εδώ και καιρό, με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι Έλληνες αξιωματούχοι στις συνεδριάσεις όπως και στην τοποθέτηση στις όικογενειακές φωτογραφίες’ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι όχι μόνο… Αν σκεφτούμε πόσο καιρό έχει να πραγματοποιηθεί επίσημη επίσκεψη ξένου αρχηγού κράτους στη χώρα, εύκολα βγαίνουν τα συμπεράσματα….

Αυτή η απαξία όμως κι η αντιμετώπιση ως ‘φτωχούς συγγενείς’ που καταθέτουν ότι προσπαθούν να τους κάνουν να αισθάνονται πολλοί λαοί, οι Έλληνες μετανάστες ανά την Ευρώπη, δεν προέκυψε ξαφνικά κι αναίτια, το ξέρουμε καλά όλοι μας! Δεν πέσαμε απ’ τον όγδοο όροφο ξαφνικά.

Σκαλί σκαλί κατεβήκαμε τη σκάλα που ήταν πολύ ψηλή και δύσκολη να την ανέβει ένας λαός πριν τόσους αιώνες αλλά όπως αποδείχτηκε, την κατεβήκαμε με πολύ γρήγορα κι ασφαλή βήματα, οι νεώτεροι. Η κατάβαση στους ρυθμούς που συνηθίσαμε πλέον αν και πολύ γρήγοροι, μπορεί να πει κάποιος ότι ξεκίνησαν από κείνο το περίφημο νεύμα του τότε πρωθυπουργού και λαοφιλούς ηγέτη, που διέλυσε την έννοια του γάμου και της μοιχείας, στον συντηρητικό λαό που το αποδιώχθηκε τελικά όπως απέδειξε στην κολυμβήθρα του Σιλοάμ, την επόμενη κάλπη.  

Από τότε. Τα προσχήματα που τηρούνταν, καλώς ή κακώς, στη χώρα, απλώς εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας! Η γλώσσα έκφρασης των εκλεγμένων και μορφωμένων της χώρας άρχισε να φθίνει, το επίπεδο γενικά της δημόσιας ζωής και της έκφρασής της, έπεφτε σταθερά. Κι όλα αυτά, ενώ ζούσαμε εποχή ευδαιμονίας που νομίζαμε ότι ακόμη βρισκόμαστε στον όγδοο όροφο.

Κατεβαίναμε τα σκαλιά ένα ένα, χωρίς να σταματήσουμε για να παρατηρήσουμε και να κατανοήσουμε τι γίνεται και πού οδηγεί. Κάποιες σκόρπιες φωνές που το έλεγαν και προειδοποιούσαν, απλώς τις απαξιώναμε και τις χλευάζαμε. Κλασσικά… Κι ακούγαμε τα ευχάριστα, τα καθησυχαστικά, αυτά που μας συνέφεραν, διαμορφώνοντας επίσης μια παράλληλη συμπεριφορά ενώ η πτώση ξεκίνησε να γίνεται ελεύθερη.

Και φτάσαμε στα τελευταία χρόνια που ξαφνικά καταλάβαμε ότι κατεβήκαμε πολλούς ορόφους από επιλογή κι αφού μας το επισήμαναν με τον πιο σκληρό τρόπο οι φίλοι κι εταίροι μας που είναι πλέον και χρηματοδότες μας.

Η δημόσια υποτίμηση του Έλληνα πρωθυπουργού, απ’ τον επικεφαλής του οικονομικού τομέα της χώρας που περισσότερο απ’ όλες μας έχει δανείσει, αποτελεί μια ένδειξη της θέσης που πλέον έχουμε ως λαός, στη συνείδηση των συνομιλητών μας. Ειδικά όταν στέλνουμε απέναντί τους ανθρώπους που ήδη έχουν εκπλήξει με την ανικανότητα και της κενότητα θέσεων κι επιχειρημάτων ενώ εξελέγησαν επικαλούμενοι επανάσταση.

Όσο κι αν είναι σκληρό να το αποδεχθούμε και ακατόρθωτο πλέον, να το διορθώσουμε, η ελεύθερη πτώση των τελευταίων ετών, έχει καταστήσει τη χώρα μια εκ των τελευταίων του πολιτισμένου κι ανεπτυγμένου χώρου, σε όλα τα επίπεδα. Κι αν μερικοί νέοι καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να διαπρέψουν κι αν κάποιοι επιχειρηματίες καταφέρνουν να επικρατούν στο διεθνές επιχειρηματικό στερέωμα, αποτελούν μεμονωμένα ιδιωτικά περιστατικά.

Οτιδήποτε κρατικό που εκπροσωπεί το σύνολο του λαού μας πλέον, ακόμη κι ο ανώτερος εκλεγμένος εκπρόσωπός μας, προκαλούν αισθήματα απαξίας και κατώτερης υποστάθμης. Κι αυτό αποτελεί και δικό μας επίτευγμα, τόσο με τη νοοτροπία μας όπως διαμορφώθηκε όσο και με τις επιλογές μας για κείνους που κλήθηκαν να διαχειριστούν τα κοινά μας συμφέροντα.

Η σκάλα λοιπόν, ενώ θα έπρεπε ν’ ανεβαίνει για έναν λαό με τη βάση που κληροδότησε, απλώς εξαφανίσθηκε από κάποια στιγμή της ιστορίας και μετά, επιτρέποντας την ελεύθερη πτώση που δυστυχώς συνεχίζεται…

Γιατί, στέλνεις έναν ανίκανο, στέλνεις έναν βλάκα, στέλνεις ένα παιδί, πόσο θα σε συγχωρούν ώστε να δεχθούν έναν που προκαλεί δημοσίως φράσεις όπως  «είναι η εφαρμογή ανόητε»…;