Διαπραγματεύσεις «εσωτερικού»

Γράφει ο Γιώργος Φλωρίδης

Η πλειοψηφία των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ (109 μέλη) εξέφρασε ενυπόγραφα την απόλυτη διαφωνία της με τη, βαριά ομολογουμένως, συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές  που έφερε ο κ. Τσίπρας στην Ελλάδα. Έτσι, μετά και το σοβαρό πλήγμα από 39 Βουλευτές κατά την ψηφοφορία στη Βουλή φάνηκε πια καθαρά ότι η παραλυτική αιχμαλωσία του κ. Τσίπρα από το κόμμα και τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτή που τον οδήγησε στην τραγική για τη χώρα επιλογή τού Δημοψηφίσματος και μια συντριπτικά χειρότερη συμφωνία από αυτήν που θα μπορούσε να επιτευχθεί λίγους μήνες πριν.

Μοιάζει απίστευτο ότι

σε μια Ευρωπαϊκή Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όπως η Ελλάδα, κρίσιμες και ιστορικές αποφάσεις για την ύπαρξή της κυριολεκτικά, να κρέμονται από τα μυαλά, τις διαθέσεις και τις επιδιώξεις μιας ασήμαντης κοινωνικής και πολιτικής μειοψηφίας.

Στο 1ο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (Ιούλιος 2013) πήραν μέρος 3.500 περίπου αντιπρόσωποι, εκπροσωπώντας 50.000(;) μέλη του κλειστού club των μελών του που, πεισματικά και για λόγους προστασίας της κομματικής "ορθοδοξίας" των συνιστωσών, αρνείται να ανοιχτεί στην κοινωνία και να αντιστοιχηθεί στοιχειωδώς με την εκλογή του βάση. Η πολιτική απόφαση αυτού του Συνεδρίου παραπέμπει σε εποχές και αντιλήψεις που η ανθρωπότητα έχει αφήσει πίσω της εδώ και δεκαετίες.

Έτσι, μοιάζει λογικό, όλοι αυτοί, μέλη της ΚΕ και Βουλευτές να παραμένουν πιστοί στις ιδεοληψίες τους και να υποστηρίζουν τις απόψεις που είχαν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε το 5%  του εκλογικού σώματος. Όταν ο κ. Λαφαζάνης εισηγείται σε κυβερνητική συνεδρίαση την κατάληψη του Νομισματοκοπείου και της Τράπεζας της Ελλάδος, με ταυτόχρονη σύλληψη του κ. Στουρνάρα, στην πραγματικότητα καλεί σε εφαρμογή των αποφάσεων του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ που ελήφθησαν μόλις δύο χρόνια πριν! Το ίδιο και η κ. Σακοράφα που μόλις χθες, σε επιστολή της προς τον κ. Τσίπρα, τον οποίο καταγγέλει σκληρά για το νέο μνημόνιο, προτείνει, σε αντιστάθμισμα για τις δυσμενείς κοινωνικές επιπτώσεις του "αριστερού μνημονίου", τον απόλυτο έλεγχο των "διαπλεκόμενων" Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, της Τράπεζας της Ελλάδος και των άλλων Τραπεζών! 

Η, πανάκριβη για το λαό, στροφή του κ. Τσίπρα προς το ρεαλισμό δεν έχει παρά ελάχιστους υποστηρικτές στο κόμμα και την κυβέρνησή του. Είναι εφιαλτικό για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα,  η όποια διαπραγματευτική δεινότητα του κ. Τσίπρα να εξαντλείται στο εσωτερικό του κόμματός του και της κυβέρνησης που αυτός διόρισε, τηρώντας  την εσωκομματική αναλογία των συνιστωσών.

Πολύ δε περισσότερο όταν η καινούργια βαριά συμφωνία του κ. Τσίπρα με τους ευρωπαίους εταίρους είναι ιδιαίτερα απαιτητική και ως προς την ολοκλήρωσή της και, κυρίως, ως προς την εφαρμογή της.

Αν με κάτι σοβαρό βαρύνονται οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι ότι ουδέποτε θεώρησαν τα προγράμματα δικό τους κτήμα και δημιούργημα. Υπέγραφαν δεσμευτικές συμφωνίες και στη συνέχεια έβαζαν διαρκώς προσκόμματα, υπέκυπταν στις συντεχνιακές πιέσεις και υπονόμευαν -πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων- κάθε μεταρρυθμιστική προοπτική. Συνεχώς "έπαιζαν καθυστέρηση" και έδειχναν με κάθε τρόπο την αποστροφή τους στην υλοποίησή τους. Τα προγράμματα -κατά τα λεγόμενά τους- ήταν "κάτι ξένο", "είχαν επιβληθεί με το ζόρι", "ήταν αποτέλεσμα πιέσεων, απειλών και θανάσιμων κινδύνων για τη χώρα".

Στη ρητορική και στην κυβερνητική πρακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όλα τα παραπάνω βρίσκονται στον υπερθετικό βαθμό. Ο κ. Τσίπρας και οι υπουργοί του δηλώνουν ανενδοίαστα ότι δεν πιστεύουν στο νέο πρόγραμμα και άρα δεν θα δώσουν και τον καλύτερο εαυτό τους να το εφαρμόσουν. Αυτός είναι και ο θανάσιμος κίνδυνος για τη χώρα. Η Ευρώπη κατέστησε σαφές, ακόμη και οι φίλιες προς την Ελλάδα δυνάμεις, ότι το νέο πρόγραμμα, αν καταφέρει η κυβέρνηση να το ολοκληρώσει ως συμφωνία,  θα είναι η τελευταία μας ευκαιρία.

Ο χθεσινός ανασχηματισμός της κυβέρνησης, μόνο μελαγχολικά συναισθήματα δημιουργεί. Αποτυπώνει ανάγλυφα την πλήρη αιχμαλωσία του κ. Τσίπρα από ασήμαντες και περιθωριακές κομματικές δυνάμεις. Τον καθιστά, για μια ακόμη φορά, απολύτως αφερέγγυο απέναντι στην ελληνική κοινωνία και τους εταίρους. Και η νέα του κυβέρνηση στερείται κάθε ίχνους μεταρρυθμιστικής αντίληψης και πνοής. Δηλωμένοι κρατιστές και βαθύτατα αντιευρωπαϊστές υπουργοί, αναλαμβάνουν να προωθήσουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που όχι απλώς δεν τις πιστεύουν, αλλά έχουν δηλώσει κατά καιρούς σφοδροί πολέμιοί τους. Η πορεία μεταμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική κεντροαριστερά, γίνεται με τη χειρότερη ελληνική εκδοχή της: την κρατικιστική, κομματοκρατούμενη και παρασιτική. Αυτή η εκδοχή θα κρατά διαρκώς την αγωνία για την πορεία της χώρας στο κατακόρυφο, με την παράλυση να κυριαρχεί σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής και της οικονομικής δραστηριότητας. Η ύπαρξη ενός γνήσιου μεταρρυθμιστικού πολιτικού πόλου, που θα εκπέμπει ήθος και αξιοπιστία, συνεχίζει να παραμένει το μεγάλο ζητούμενο για τη χώρα.