Ο Aριστερός της εφηβείας μου

Γράφει

η Πέμυ Γκανά                                               

Αλτρουιστή τον φανταζόμουν.

Γιατρό, να προσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς.

Δάσκαλο τον φανταζόμουν. Με στρογγυλά μικροσκοπικά γυαλιά.

Φιλόσοφο.

Ποιητή.

Ο λόγος του πύρινος, σαν την καρδιά του που όμως ήταν συνάμα τρυφερή, ίδια μικρού παιδιού.

Με αμπέχονο και μπότες έως το γόνατο. 

Ενίοτε καθαρές, απαστράπτουσες.

Με γένι δασύ, αξύριστο, μαλλιά μακριά έως τους ώμους και ένα μαύρο μπερέ.

Μάτια ολόμαυρα σπινθηροβόλα, έξυπνα, που γυαλίζουν βουρκωμένα μπρος στην

αδικία, στην αρρώστια, στην άνιση κατανομή του πλούτου.

Όμορφος σαν τον Τσε, με αρματωσιά και τουφέκι στο δεξί χέρι (να πάρω το, να πάρω το, να πάρω το τουφέκι μου....) και με το αριστερό να κρατά ένα βιβλίο.

Να χαμογελά με αυτοπεποίθηση καθώς κοιτάζει κατάματα τον φακό, σίγουρος για τα πιστεύω του, τα ειλικρινή και μεγαλειώδη οικουμενικά ιδεώδη του, ασπρόμαυρος, ακόμα κολλημένος στα βουνά, πολεμώντας σε μια μάχη.

Ξεχασμένος.

Μόνος.

Τον είχα ξεχάσει, για να είμαι ειλικρινής.

Τον είχα ξεχάσει.

Τον είχα θάψει χρόνια τώρα, σε ένα ντουλάπι όπου στοργικά, ευλαβικά φυλάω την επαναστατημένη εφηβεία μου.

Τα χρόνια του Ρήγα, της Αυγής και του Λεωνίδα, τα χρόνια του Τσε, που το πρόσωπο του βρισκόταν χρόνια ολόκληρα πάνω από το προσκέφαλο μου.

Αλίμονο στον νέο εξάλλου, που δεν επαναστάτησε, έτσι δεν λένε;...οι μεγαλύτεροι;

Τα χρόνια όμως πέρασαν, και το εφηβικό όνειρο(;) αλίμονο, ξεθώριασε.

Μοιραία δεν άντεξε στην πίεση του χρόνου.

Άλλες σπουδές, διαφορετικές απ ότι ονειρευόμουν, άλλη ματιά, διαφορετικό πρίσμα.

Άλλες ιδέες διαμορφώθηκαν στο μυαλό μου.

Άνοιξε το ντουλάπι, διπλώθηκε ο Τσε, τα λάβαρα, η Αυγή, ξέχασα και τον Λεωνίδα.

Δεν τα αποποιήθηκα ποτέ- δεν θα ήταν δυνατό εξάλλου- μόνο προχώρησα.

Και προσπέρασα.

Η συμπάθεια παρέμεινε μόνο σαν ανάμνηση.

Γλυκιά δεν λέω, μα ανάμνηση.

....Πρώτη φορά Αριστερά λοιπόν, και η εφηβική προσδοκία λέει, πήρε σάρκα και οστά.

Ω! τι απογοήτευση όμως...

Κανείς τους δεν μοιάζει με τον αριστερό των εφηβικών ονείρων.

Τίποτα δεν τον θυμίζει, καθώς πέταξαν από πάνω τους σαν μίασμα και αυτόν ακόμη τον ξύλινο ακαταλαβίστικο λόγο του παλιού.

Wow τύποι είναι όλοι.

Μπερδεμένοι με τεχνοκράτες οικονομολόγους, σύμβουλοι στο πρόσφατο παρελθόν υπόδικων επιχειρηματιών και αμφιλεγόμενων πολιτικών.

Ανάμεσα τους, ηλικιωμένοι νοσταλγοί ολοκληρωτικών καθεστώτων που γκρεμίστηκαν πριν χρόνια μέσα σε εκκωφαντικό πάταγο που συγκλόνισε όλη την υφήλιο, και ο κουρνιαχτός τους σαν κατακάθισε αποκάλυψε την γύμνια ενός σκληρού ισοπεδωτικού, κρατικού μηχανισμού.

Ο Αριστερός της εφηβείας μου όμως σε πείσμα όλων, υπάρχει ακόμη.

Και τον είδα πρόσφατα.

Την Κυριακή, μια μέρα μετά την εξαγγελία του δημοψηφίσματος.

Τον είδα ολοζώντανο στον πρώτο όροφο του Πολεμικού μας μουσείου, σε μια φωτογραφία του από τα χρόνια της κατοχής.

Μου χαμογέλασε ασπρόμαυρος, περήφανος, λεβέντης, αποφασισμένος, όμορφος, πάνω στον Ψηλορείτη, με τα Κρητικά ολόμαυρα ρούχα του, με τα λασπωμένα στιβάνια του, την αρματωσιά του, τα τουφέκια του και τους συντρόφους του. Με υψωμένη τη δεξιά του γροθιά του.

Ατενίζοντας κατάματα, αντρίκια τον θάνατο, αψηφώντας τον, κοροϊδεύοντας τον.

Έδινε μια μάχη για την πατρίδα του, αγκαλιασμένος με άντρες που πολιτικά ανήκαν σε διαφορετικές παρατάξεις.  

....Συγκινήθηκα γιατί είδα μπρος μου να ορθώνεται η ιστορία της πατρίδας μου και το χαμένο δικό μου όνειρο...

Θαύμασα πως οι Έλληνες καταφέρνουν να ενώνονται και να γίνονται μια γροθιά... και έπειτα να  στρέφονται όλοι ενάντια σε όλους.

Και αυτό είναι που με πληγώνει, αυτός ο διχασμός που μας χαρακτηρίζει.

Αυτή η ευκολία που περνάμε τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, τόσο απερίσκεπτα από το «Εμείς» στο «Εγώ»...

Τρόμαξα κι από την ευκολία που ξεχνάμε, που επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.

Γεμάτη η ιστορία μας ανά τους αιώνες από παραδείγματα.

Η Δευτέρα που έρχεται φουριόζα, πρέπει να μας βρει ενωμένους, για χάρη των παιδιών μας, για το μέλλον τους, για μια καλύτερη, δικαιότερη, σοφότερη Ελλάδα...