Αριστερά χωρίς αφήγημα

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Έξι μήνες διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερή ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, κατέδειξαν όλα όσα μπορούσαν να συμβούν στην πράξη.

Η χώρα έχει πλέον στις πλάτες της πολύ βαρύτερο μνημόνιο και δη όταν πριν λίγο καιρό βρισκόταν στο τέλος ενός επίπονου δρόμου, έχει τράπεζες από τις οποίες ασκείται περιορισμός στην κίνηση κεφαλαίων, ενώ η γραφικότητα κι η λογική καφενείου ξεπερνά κάθε όριο.

Το βέβαιο είναι ότι ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα

χαριστεί στο παραμικρό στην «Πρώτη φορά Αριστερά» και στον Αλέξη Τσίπρα.

Μπορεί να μην ασχοληθεί με ήσσονος σημασίας προσωπικότητες της σύγχρονης πολιτικής ζωής μας, όπως ο Γ. Βαρουφάκης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Πάνος Καμμένος, ο Γ. Κατρούγκαλος ή ο Πάνος Λαφαζάνης,  αλλά ο Τσίπρας δεν μπορεί να γλιτώσει την διαπόμπευση.

Ο λογαριασμός που δημιούργησε η κυβέρνησή του είναι δυσβάσταχτος για την ελληνική κοινωνία.

Κι εκείνη δεν τον έχει συνειδητοποιήσει ακόμη.

Πολύ περισσότερο όταν μεγάλο μέρος της ζει στα σύννεφα της ουτοπίας, της πλασματικής περηφάνιας και της άγνοιας.

Η άνοδος του Αλέξη Τσίπρα στο τρένο των μνημονιακών ηγετών, καθιστά αυτομάτως εκείνον και το κόμμα του χωρίς μέλλον.

Πέντε χρόνια με το αφήγημα της ικανής Αριστεράς πήγαν περίπατο.

Πέντε χρόνια με βομβαρδισμό υποσχέσεων της κοινωνίας κατέρρευσαν ως χάρτινος πύργος.

Καταδείχθηκε πανηγυρικά, ότι η Αριστερά τα έκανε θάλασσα και στην Ελλάδα, όπως σε όσες χώρες είχαν την ατυχία να τις κυβερνήσει.

Δεν υπάρχει ούτε μια χώρα στην υφήλιο που το αφήγημα της Αριστεράς μακροημέρευσε.

Δεν υπάρχει ούτε μια χώρα στον κόσμο που να μη δημιούργησε συντρίμμια.

Συντρίμμια στη δημοκρατία, στους θεσμούς, στην κοινωνία, στην οικονομία.

Το κακό με τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του είναι ότι το αφήγημά τους έμπαζε από την αρχή.

Άλλο που πολλοί Έλληνες δεν το αντιλήφθηκαν ή ψήφισαν ελαφρά τη καρδία.

Ο Αλέξης Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πολιτικό συνονθύλευμα.

Δεν είναι ούτε μετακομμουνιστική Αριστερά, ούτε Κομμουνιστική Αριστερά.

Ούτε ευαγγελίζεται την αταξική κοινωνία.

Από τη μια δεν πιστεύει στην βίαιη ανατροπή των θεσμών του αστικού κράτους, με στόχο την δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά από την άλλη τα σχέδια του Λαφαζάνη –για τα οποία η Δικαιοσύνη σιωπά- που έγιναν γνωστά, είχαν στόχο την κατάληψη της Τράπεζας της Ελλάδας, του Νομισματοκοπείου και την εξουδετέρωση του Γιάννη Στουρνάρα.

Συνεπώς, ποιο ήταν κι είναι το αφήγημά της.

Κι αν δεχθούμε ότι η ελληνική κοινωνία πίστεψε τις προεκλογικές ουτοπίες, τι μπορεί να πιστέψει σήμερα που ο Αλέξης Τσίπρας έφερε στην Ελλάδα ένα νέο μνημόνιο;

Και δη το πιο σκληρό όλων;

Πώς μπορεί να διαχωριστεί η «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση, από εκείνες των Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά;

Η αλήθεια είναι ότι η μετακομμουνιστική Αριστερά, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ του 3-4%, ξεχώριζε από την ορθόδοξη Αριστερά σ’ ένα σημαντικό γεγονός.

Ότι είχε προσεταιριστεί εν μέρει την κοινωνική και πολιτική ορθότητα.

Τα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ έπινα Κόκα Κόλα, έβαζαν τα χρήματά τους στις τράπεζες κι ενίοτε στο εξωτερικό, συνομιλούσαν εσαεί με την άρχουσα τάξη, δεν είχαν de facto τις παρωχημένες και αρτηριοσκληρωτικές απόψεις της κομμουνιστικής ορθοδοξίας.

Ελαφροί κομφορμιστές, καταγγέλλοντες, και υπονομεύοντας συστηματικά κάθε κυβερνητική πολιτική, τσακώνονταν μεταξύ τους, έκαναν ατέρμονους διαλόγους χωρίς ουσία, αλλά  δεν είχαν την αγριάδα των σκληρών κομμουνιστών.

Άκουγαν Παπακωνσταντίνου και Θηβαίο, άκουγαν το Bella Ciao, μα άκουγαν και τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα που ήταν απαγορευμένα στα παιδιά του ΠΑΜΕ.

Φυσικά, ανάμεσα σ’ αυτά, σου πετούσαν πού και πού λογύδρια περί του μακαρίτη Τσάβες ή κάθε άλλου ξυπόλυτου άρχοντα –ημιδικτάτορα, σου έλεγαν κι εξακολουθούν να λένε τις γνωστές ανοησίες περί μονοπωλίων και συμφερόντων, αλλά αυτά δεν αποτελούσαν τίποτα περισσότερο από μια υπαρξιακή ανάγκη για επιβεβαίωση των Αριστερών καταβολών τους.

Επιπλέον, μπορεί ουδέποτε να πρότειναν κάτι ρεαλιστικό, αλλά μήπως και οι ορθόδοξοι έκαναν κάτι διαφορετικό;

Χώρια που πουλούσαν επί δεκαετίες την πολιτική κι ηθική υπεροχή τους.

Τα τελευταία χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ αλώθηκε από τον εθνικολαϊκισμό και τους παλαιοπασόκους, αυτά τα χαρακτηριστικά παρέμειναν σε λανθάνουσα πλέον μορφή, σε σημείο που οι συμμορίτες της δραχμής ν’ ασφυκτιούν.

Ο λαϊκισμός συνεπήρε κάθε κύτταρό τους.

Οι δε πραγματικοί (;;;) Αριστεροί δεν ξέρουν ούτε τι θέλουν, ούτε πώς να το κατακτήσουν.

Παλιότερα είχαν ως αφήγημα τις ουτοπίες τους.

Σήμερα δεν έχουν αφήγημα.

Πώς στα κομμάτια θέλουν αυτή τη χώρα;

Πώς θέλουν την Παιδεία; Με την Αριστερή «φιλοσοφία» της ήσσονος πρσπάθειας του πρώην καταληψία που έγινε πρωθυπουργός ή με τις ανοησίες των Μπαλτά και Κουράκη;

Πώς θέλουν τις επιχειρήσεις; Με κλειστές τράπεζες και ασφυκτιούσες υπό το κράτος πατερούλη;

Τι σημαίνει για εκείνους Ευρώπη;

Πώς θέλουν να την αλλάξουν όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι αυτό αποτελεί την μέγιστη ουτοπία;

Πώς εννοούν τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες, όταν αντιτίθενται σε κάθε δομική αλλαγή στον πιο καρκινογόνο ιστό της χώρας, το δημόσιο;

 Ποιο είναι το άμεσο αντίκρισμα της σημερινής «Πρώτη φορά Αριστερά»;

Ποιο το ιστορικό της ενδιαφέρον;

Κι είναι Αριστερά αυτή που συγκυβερνά με ότι πιο συντηρητικό και μουχλιασμένο διαθέτει τούτος ο τόπος;

Είπαμε.

Η ζωή ξεπέρασε ταχύτατα την «πρώτη φορά Αριστερά».

Την κατέστησε Αριστερά χωρίς αφήγημα.

Μια Αριστερά κοινωνικά και πολιτικά αναλφάβητη.

Παραλυμένη κι αιχμάλωτη από πομφόλυγες κι ουτοπίες.

Με τεράστιο κόστος για την Ελλάδα κι όλη την κοινωνία.