Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 34)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Η εθνική μας μοναξιά.

Όχι, όχι φίλοι...

Δυστυχώς...

Κληρονομικό χάρισμα σαν αυτό της Βιργινίας της γνωστής τηλεμάντισσας, δεν έχω.

Ούτε και έχω κάνει ψυχίατρος για να μπω στο κεφάλι του μοναδικού ανά την υφήλιο με ένα ν, Γιάνη..

Ούτε και στο μυαλό του Μιχαλογιαννάκη μπορώ να μπω...

Γιάνης ο ένας, Γιαννάκης ο άλλος...κάτι παίζει με τ όνομα, χρόνια το φωνάζω, αλλά ποιος μ ακούει εμένα.

Που να ξέρω τι θα γίνει και τι επιφυλάσσει το μέλλον σ αυτό το έθνος...

Πραξικοπήματα ακούω από

άφρονα χείλη που κατέχουν όμως υπουργικούς θώκους.

Ερώτηση: πόσο χαμηλό IQ πραγματικά χρειάζεται για να γίνει κάποιος υπουργός; (καλά για βουλευτές δεν ρωτώ το βλέπω και μόνη, και το ανύπαρκτο κρίνεται ως αρκετό).

Πραξικοπήματα ακούω, ευτυχώς, δεν τα βλέπω...και στο προηγούμενο των συνταγματαρχών αγέννητη ήμουν...αρχικά τουλάχιστον.

Ψεκασμούς ακούω, συνωμοσίες, νοθείες, εισβολές στην Τράπεζα της Ελλάδας, μέχρι ότι υπέβαλλαν τον πρωθυπουργό σε έλεγχο σκέψης, λένε...

Αν με ρωτάτε πάντως τι βλέπω σας λέω πως το μόνο που βλέπω, είναι ακόμη ουρές στα ΑΤΜ.

Στα ΑΤΜ η Ελλάδα ακόμη αναστνάζει.

Όχι ότι παραπονιέμαι προς Θεού, καλά περνάμε, γνωριζόμαστε μεταξύ μας, συζητάμε τα προσωπικά, τα οικογενειακά, συμπάσχουμε, κάποιοι μάλιστα κλείνουν και ραντεβού...

Ωραίες ιστορίες.

 ¨Γνώρισα τον μπαμπά σου, σ ένα ΑΤΜ της Αlpha στην Πανόρμου...τι είναι Αlpha; τράπεζα ήταν ...όχι, μη ρωτήσεις τι είναι τράπεζα δεν θυμάμαι και πολλά, ένας Μπαρούφ μου έρχεται στο μυαλό μόνο, άτιμο αλτσχάιμερ¨...

Μαθαίνεις χρήσιμα πράγματα απ τις μεγαλύτερες που πάντα σπεύδουν να σε νουθετήσουν με συνταγές και συμβουλές, π. χ πως να κρατάς πιστό τον άντρα και να τον έχεις (λέει) σούζα, πως φτιάχνουμε ιμάμ, αν μπαίνει σκόρδο ή κρεμμύδι στο κιοφτεδάκι (εκεί να δείτε σύρραξη, που σαι Ζωή να τις δεις, σου τρώνε την δόξα στις ουρές βρεεεε)...και άλλα τόσο σοβαρά.

Να, μια χθες βάλθηκε να με μάθει βελονάκι.

Την βρήκα να έχει στρογγυλοκαθίσει σ ένα μικρό, σπαστό, κόκκινο σκαμπό που είχε κουβαλήσει προφανώς από το σπίτι της, κάτω από την δροσερή σκιά του δέντρου που σκέπαζε όλο το πεζοδρόμιο.

Φορώντας πολύχρωμη αμάνικη ρομπίτσα, είχε σταυρώσει τα πόδια, είχε κατεβάσει και τα γυαλιά της χαμηλά στη μύτη και έπλεκε, ρίχνοντας λοξές ματιές, μια δεξιά και μια αριστερά...

-Είμαι μετά από εσάς; την ρώτησα.

-Μπα, ήρθα να κάτσω εδώ να τα πω με κανέναν άνθρωπο, κρατάω και τη σειρά σε τάξη...κάποιοι πονηροί παίρνουν την θέση των νοικοκυραίων..

Είπε η χωροφύλαξ αγριοκοιτάζονταν έναν νεαρό ίσαμε είκοσι ανθρώπους μπροστά μου που κοίταζε σφυρίζοντας τον ουρανό.

Τον αγριοκοίταξε και τον έδειξε με το δεξί της χέρι.

-Αρνάκι τον έκανα, όχι παίζουμε...

Είπε, κουνώντας αυτάρεσκα το γκρίζο κεφάλι της ικανοποιημένη τα μάλα, με τον εαυτό της.

Με κοίταξε και εμένα διερευνητικά και έπειτα μου έκανε νεύμα να πάω κοντά της.

Πήγα, δεν θες μπλεξίματα με θείες 3.17 το μεσημέρι...

-Να σου μάθω να πλέκεις να ομορφύνεις το σπίτι σου με σεμεδάκια, χρόνο έχεις μπόλικο, θα πάει  μια ώρα μέχρι να έρθει η σειρά σου.

Κοίταξε τον κόσμο για λίγο και μετά συνέχισε :

-Εύκολο είναι, μια σταυρωτή, μια ανάποδη...

-Μάλιστα...

-Για κάντο να σε δω...

Τι να κάνω, ούτε την σταυρωτή καταλάβαινα ούτε την ανάποδη.

Τι IQ πρέπει να έχεις για να πλέξεις με αυτό το βελονάκι!!!

Υψηλότατο...

-Που τόχεις στο μυαλό σου; Απηύδησε η Χριστιανή μετά από λίγο...

-Στο pin μου, της απάντησα...

-Α! καλά, εγώ το έχω γράψει πάνω στην κάρτα.

-Επικίνδυνο αυτό, της είπα...

Κούνησε αδιάφορα τους ώμους της.

-Και εσύ που δεν το θυμάσαι τάχα καλύτερα είναι;

-....

Δεν παραπονιέμαι...

Γιατί άλλωστε;

Ακυρώσαμε και τις έξι μέρες (ούτε πέντε, ούτε επτά, μόνο έξι...) που είχαμε προγραμματίσει για διακοπές (μετά από δυο ολόκληρα χρόνια) στην ειδυλλιακή και εξόχως εξωτική Μάνη και μαζεύουμε χρήματα από τα ΑΤΜ για να πληρώσουμε την αυτού Υψηλότις ΔΕΗ...

Ναι! αυτή που χρησιμοποιεί ακόμη λιγνίτη και στο λογαριασμό πληρώνουμε και το πρόστιμο της κακιάς ΕΕ, που επιβουλεύεται το υπέδαφος, το έδαφος, την θάλασσα, τα νησιά, τα αρχαία, τους αρχαίους, και τους Έλληνες εραστές- για αυτό τα πήραν βρε οι Φινλανδοί στο κρανίο, α! και μη τους λέτε Φιλανδούς, παρεξηγούνται, φταίει βλέπετε η έλλειψη της βιταμίνης D, πόσους μήνες κάνουν οι δύστυχοι να δουν ήλιο...

Ψυχαγωγούμαστε παρακολουθώντας στην ελεύθερη και αδέσμευτη ΕΡΤ τις ομιλίες των πολιτικών ανδρών και γυναικών που τσακώνονται πάντα μετά τις δέκα το βράδυ (να είναι καλά η πρόεδρος, μη μη μη ρωτάτε και σας ακούσει και δεν την μπορώ καθόλου, μια είναι η πρόεδρος) μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες...

Αγχωνόμαστε με τα ενημερωτικά έκτακτα δελτία που κρατάν είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο, όπου έξαλλοι πολιτευτές φωνάζουν ΟΧΙ σε αλλόφρονες δημοσιογράφους για να δηλώσουν αργότερα ΠΑΡΟΝ μέσα στο κοινοβούλιο, στηρίζοντας λεκτικά την κυβέρνηση μα καταψηφίζοντας την(;) ...

Και αν, λέω αν καταλαβαίνει κανείς, ας μου εξηγήσει και εμένα...

Τι ζητώ;

Τι να σας πω, δεν ξέρω...

Τον Ιούλη που χάσαμε;

Τον θλιμμένο Αύγουστο στο κλεινόν άστυ;

Το καλοκαίρι του 2015 που δεν ήρθε ποτέ;

Τα χαμόγελα μας;

Τα όνειρά μας;

Την ελπίδα μας;

Την αξιοπιστία μας;

Το μέλλον μας που διαγράφεται δυσοίωνο;

Αλλαγές θέλω, ουσιαστικές που ναι μεν θα μας ματώσουν, μα θα μας οδηγήσουν έξω απ΄ το τέλμα.

Ευνομούμενη πολιτεία θέλω.

Ευρωπαϊκό κράτος θέλω.

Δεν έχω κληρονομικό χάρισμα να σας πω τα μελλούμενα, ούτε και είμαι ψυχίατρος για να εξηγήσω συμπεριφορές.

Απλή, τελευταία πολίτης αυτής της χώρας κυριευμένη απ την Εθνική μας μοναξιά, είμαι μόνο.

Απλή ψηφοφόρος, προδομένη από τους μεγαλόσχημους λόγους των πολιτικών και τα μηδαμινά  -στην καλύτερη- έργα, γιατί καθημερινά αποκαλύπτονται τα ποταπά έργα και τα υπόγεια σχέδια τους...

Και λυπάμαι, και θλίβομαι και φοβάμαι...

Και δεν μου αρέσει να ζω στο σκοτάδι, ούτε μέσα στον φόβο...

Καλημέρες(;).