Θέλουμε visa για να πηγαίνουμε Ευρώπη;

Γράφει

η Δρ Σοφία Αληγιάννη*

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η φύση του ελληνικού κράτους ορίζεται κυρίως από την έλλειψη συγκεκριμένων σταθερών σημείων αναφοράς.

Από την άλλη πλευρά ο παραλογισμός αποτελεί συγκεκριμένη και επί μακρόν αναφορά.

Τόσο το κράτος όσο και μεγάλη μερίδα της κοινωνίας έχουν προσανατολισμό στον ακραίο σχετικισμό και την απόρριψη της αντικειμενικότητας, ενώ είναι εξόχως εθισμένα στον κοινωνικό και ψυχικό ακρωτηριασμό.

Το ελληνικό κράτος είναι ένας οργανισμός που αδυνατεί να διδάξει ακόμη κι εκείνο που ο τρίχρονος γιος μου, μαθαίνει σε καθημερινή βάση, εδώ

στη Βιέννη που διαμένουμε.

Δηλαδή, την αξία του εκπαιδευμένου κι ικανού πολίτη, την άσκηση προς το κοινό καλό.

Ναι,  η καθημερινότητα του τρίχρονου γιου μου συμπεριλαμβάνει και την καλλιέργεια αυτού του παιδευτικού ιδεώδους, σε αντίθεση με την καθημερινότητα που εγώ είχα, στο σχολείο, πριν χρόνια.

Στο σχολείο, έμαθα γράμματα, αλλά πιο πολύ θυμάμαι τον αφόρητο όγκο άσχετου υλικού και κυρίως τον εκπαιδευτικό αναχρονισμό.

Θυμάμαι την αίσθηση που είχα, θεωρώντας ότι η μάθηση ήταν μόνο αγγαρεία.

Θυμάμαι τις υποχρεωτικές εξομολογήσεις σε ιερείς, τη σπατάλη πολύτιμου χρόνου της δασκάλας για να μάθω να γράφω μόνο με το δεξί, τη ντροπή που ένιωθα εμπρός σε όλο το σχολείο γιατί έκανα τη πρωινή προσευχή μου με το αριστερό, τουτέστιν το…  χέρι του διαβόλου.

Θυμάμαι την υποχρεωτική θρησκευτική αγωγή και το τρίπτυχο Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογενεια που εθεωρείτο πιο σημαντικό από το Κράτος-Νόμος-Κοινωνία, προσπερνώντας έτσι την ανάγκη να διδαχτούν οι αξίες της δημιουργικότητας και προοδευτικότητας, του εκσυγχρονισμού, της ανεκτικότητας και κοινωνικής ευαισθησίας.

Της πειθαρχίας στον νόμο και του σεβασμού προς το διαφορετικό.

Του επαγγελματισμού και της αξιοκρατίας.

Της αυτογνωσίας και κριτικής σκέψεως. 

Ναι, άλλοι καιροί θα μου πείτε, τώρα άλλαξαν τα πράγματα.

Όμως αυτοί οι καιροί ήταν η δεκαετία του ογδόντα. Ήταν οι ίδιοι καιροί που ενώ εγώ εδώ στην Ελλάδα μάθαινα άλλα αντ’ άλλων, ο σύντροφός μου που πήγαινε σχολείο στην Αυστρία λάμβανε ουσιαστική παιδεία που του απέβη χρησιμότατη στη μετέπειτα πορεία του. Την ώρα που εγώ μάθαινα να κάνω τον σταυρό του με το δεξί χέρι, εκείνος μάθαινε πρακτικά πράγματα όπως περιβαλλοντική προστασία και η ανακύκλωση. Στο δημόσιο σχολείο του, οι συχνές δημιουργικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες ήταν τρόπος μάθησης.

Ο σύντροφός μου εδώ στην Αυστρία, δεν χρειάστηκε να πάει φροντιστήριο ούτε να μάθει αγγλικά έξω από το σχολείο. Τα απογεύματα του ήταν ελεύθερα να παίξει στη φύση, να διαβάσει λογοτεχνία ή να ασχοληθεί με τη μουσική και τον αθλητισμό. Να πάει στο θέατρο. Και τα έκανε όλα αυτά. Η παιδεία του είχε πρακτικές βάσεις. Η εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο απαίτησε γνώσεις θεωρητικής και πρακτικής φύσεως αλλά όχι πάνω από τις διανοητικές δυνάμεις ενός δεκαοκτάχρονου. Η μόρφωση του δεν κόστισε στους γονείς του ένα διαμέρισμα. Φτάσαμε στο ίδιο σημείο αλλά με διαφορετικές βάσεις. Ότι κι όσα εκείνος καλλιεργούσε από το δημοτικό, εγώ άρχισα να τα καλλιεργώ μετά τα είκοσι χρόνια μου. Κι ακόμη η προσπάθεια αυτή παραμένει αισθητή. 

Η ΠΑΙΔΕΙΑ, η τεχνική εφαρμογή της και η καλλιέργεια, βασίζεται σε ανοιχτούς ορίζοντες και προσωπικό αγώνα εφοδιασμένο με διαχρονικές αξίες που λαμβάνουν υπόψη τους τη παραγωγική και ικανή συμμετοχή του ανθρώπου στη κοινωνία.

Αν η Ελλάδα πει ΟΧΙ, η παιδεία αυτή δεν θα έχει θέση στην ελληνική κοινωνία γιατί θα έχουμε αναστροφή. Σημαίνει ότι ούτε τα όνειρα ούτε οι ελπίδες της νεολαίας θα μπορούν να συνειδητοποιηθούν έστω και λίγο. Σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστεί υποχρεωτική έκδοση visas για δουλειά στην Ευρώπη, σημαίνει τέλος στις σπουδές στο εξωτερικό με μειωμένα δίδακτρα, όπως δικαιούνται φοιτητές από τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολλά πολλά αλλά.

Ας τα σκεφτούμε κι ας τα συνυπολογίσουμε στην απόφασή μας επάνω από την κάλπη.

* Η Σοφία Αληγιάννη είναι ερευνήτρια βιολόγος, ζει και εργάζεται στην Αυστρία