Αντίσταση στην αντίσταση και δράση στην αντίδραση!

Γράφει

η Σταματίνα Σταματάκου

    Η μεταπολιτευτική γενιά μας οδήγησε εδώ, τουλάχιστον όσοι ηγήθηκαν αυτής. 

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και ο ίδιος υποσχέθηκαν ότι μετά από 5 χρόνια κλιμακούμενης λιτότητας, η όποια όντως έδειχνε να πετυχαίνει στους αριθμούς χωρίς να έχει πλήρη αντιστοιχία με την κοινωνία, θα διαπραγματευτούν σκληρά προκειμένου να πετύχουν καλύτερους όρους και να μας κάνουν να ζήσουμε το «Πρώτη φορά αριστερά». Προφανώς για να προβαίνει στη

διεξαγωγή δημοψηφίσματος αιφνιδίως απέτυχε η διαπραγματευτική του απόπειρα.

Ωστόσο, δέσμευσή του ήταν να το κάνει εντός της Ευρωζώνης και μάλιστα απαντούσε χαρακτηριστικά, όταν του γινόταν η ερώτηση για το αν υπάρχει το λεγόμενο «plan b», ότι θα τα καταφέρουμε και δε χρειάζεται καν.

  Κι εγώ προσωπικά οφείλω να ομολογήσω ότι είδα πολύ θετικά ένα κυβερνητικό σχήμα που ναι μεν ήταν συνονθύλευμα και δεν ήταν αποκλειστικά άφθαρτο, αλλά εμπεριείχε το καινούργιο και το διαφορετικό, έπνεε αέρα ανανεωτικό. 

Με έθελγε ένας σαραντάρης χωρίς γραβάτα πρωθυπουργός κι ένας υπουργός οικονομικών σαν σταρ, κοινώς αποζητούσα ούσα 18 ετών την αλλαγή, όχι όμως την όποια αλλαγή.

 Εντούτοις, απέτυχε παταγωδώς και τώρα καθίσταται επικίνδυνα ανεύθυνο και ανεύθυνα επικίνδυνο. Σύρει τη χώρα, μια χώρα που ζούσε επί έναν αιώνα εθνικούς διχασμούς, εμφυλίους και δικτατορίες, μια χώρα που πονάει και για να μπορέσει να επουλώσει τις πληγές της κρύβει κάτω από το χαλί τους όρους "δεξιός" και "αριστερός". 

Και δυστυχώς - το λέω με βαθιά λύπη - ο Α. Τσίπρας επέλεξε να διχάσει μια ολόκληρη χώρα, την ίδια του τη χώρα, αντί για το κόμμα του.

Να ξεκαθαριστεί το εξής: Άμοιρος ευθυνών ουδείς καθίσταται, πόσω δε μάλλον ο λαός καθώς εκείνος επέλεγε και εξέλεγε τους πολιτικούς του. Πολιτικούς που γοήτευσαν πολύ κι απογοήτευσαν περισσότερο κι άλλους που ήταν αδιάφοροι και κατήντησαν κατάπτυστοι. 

Αυτή την περίοδο στο στόχαστρο βρίσκονται οι εμφανέστεροι, όπως ο Γ. Παπανδρέου, ο Α. Σαμαράς, ο Ε. Βενιζέλος, κτλ. Και δικαίως ευρίσκονται εκεί γιατί πλέον φτάσαμε στο σημείο να μην έχει σημασία ποιος είναι ο Πρωθυπουργός αλλά πόσο σκατά είναι ο αντίπαλος του. Ο Γ. Παπανδρέου μας έβαλε αισχρά στο μνημόνιο (ας θυμόμαστε όμως τη φράση του "σοφού" λαού: όταν μπεις στο χορό χορεύεις), ο Α. Σαμαράς μας κράτησε και στη μέθη της αλαζονείας, της εξουσίας και των κολάκων κυβέρνησε εσφαλμένα θίγοντας δημοκρατικά και άλλα αισθήματα (βλέπε μαύρο), ο Ε. Βενιζέλος σε όλα ναι μη και χάσει την καρέκλα καθιστώντας την ευγλωττία του ποταπή και ξεφτισμένη (αν όχι ξεφτιλισμένη). Η ανεπάρκεια των παραπάνω με την υπογραφή του Α. Τσίπρα μας έφερε στην παρούσα κατάσταση. Οι υπεύθυνοι επιφανείς βεβαίως βεβαίως δεν είναι μόνο αυτοί, είναι και αυτοί και μπόλικοι άλλοι, αλλά χρειάζονται φυλλάδες επί φυλλάδων για να καταγραφούν.

Ας επανέλθουμε στο σήμερα, στο τώρα, στο προκείμενο. Ανακοινώνει δημοψήφισμα, η αριστερή πλατφόρμα κάνει πάρτι, οι ανθέλληνες και αντιευρωπαϊστές επευφημούν κι αναφωνούν από χαρά, οι οικονομολόγοι και σχετικοί του αντικειμένου αρχικά διερωτώνται και μετά απελπίζονται, οι Έλληνες διχάζονται και απελπίζονται είτε το λένε ανοιχτά είτε το υποκρύπτουν, οι τράπεζες εκκινούν την κατάρρευσή τους, η Ελλάδα βρίσκεται όμηρη. Όμηρη όλων. Εδώ τίθεται το δίλλημα: ΝΑΙ ή ΌΧΙ; Και γιατί ΝΑΙ; Και γιατί ΌΧΙ; Καίρια ερωτήματα: Μετά το ΌΧΙ, τι και μετά το ΝΑΙ, τι;

Αυθόρμητα και συναισθηματικά, με όλη την ολίγον τι αντιδραστική μου φύση, θα έλεγα ΌΧΙ, ίσως κι από ανάγκη να νομίσω ότι κάνω αντίσταση. Με μια πιο ψύχραιμη και λογική ματιά, με μια ματιά μακροπρόθεσμη και ξεκάθαρη, με ένα βλέμμα καθαρό δίχως φανατισμούς, πάθη (όπως μας κάλεσε η Πρόεδρος της Βουλής να ψηφίσουμε για το κρισιμότερο ερώτημα που τέθηκε στη χώρα από το ’74) και συνθήματα ελκυστικά άνευ αντιπρότασης και λύσης αντιλήφθηκα ότι η κατάσταση απαιτεί την ανεύρεση της ουσίας και της αλήθειας, μιας αλήθειας που δεν είναι αρεστή σε κανέναν και μιας ουσίας που την έχουν νοθεύσει και καταχωνιάσει όσο δεν πάει.

Πιστεύω στην Ελλάδα του Αριστοτέλη, του Ελύτη, της Μελίνας και του Πατρίκιου μέσα στην Ευρώπη της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, της ανάπτυξης και της ασφάλειας. Δεν πιστεύω σε μία χώρα απομονωμένη, αποξενωμένη, διαλυμένη, δόλωμα-μεζέ της Μεσογείου αφημένη στις ορέξεις του καθενός (Μάθατε για τη γλυκιά μας την Τουρκία ε;). Και ναι, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κάνει λάθη»! Λησμονούμε εν μία νυκτί τα όσα μας προσέφερε. Ακόμη κι αν προσλάβουμε τη σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση στυγνά, ορθολογικά, πρακτικά η προσφορά της είναι μεγάλη. Το ΕΣΠΑ στηρίζει εδώ και χρόνια την ελληνική οικονομία – κι οι παιδικοί σταθμοί από εκεί χρηματοδοτούνται – και την ιδιωτική πρωτοβουλία με συνέπεια, τα τέσσερα προγράμματα Ντελόρ που αντί να αξιοποιηθούν, έγιναν στην πλειοψηφία τους ακριβά αυτοκίνητα, γαρίφαλα στα  μπουζούκια και σκάφη αναψυχής, το Erasmus στα Πανεπιστήμια και το Commenius στα σχολεία, η ελεύθερη μετανάστευση στις ευρωπαϊκές χώρες, πολλά άλλα που αν ανατρέξει το μυαλό μας και αποστασιοποιηθούμε θα αναλογιστούμε ευθύς αμέσως με σημαντικότερο την ασφάλεια που μας προσφέρει με μία ιμπεριαλιστική Τουρκία δίπλα μας, τους τζιχαντιστές παραδίπλα μας και τους γύρω μας με αμφισβητούμενες και όχι τόσο θετικές διαθέσεις πάντα.

Και ναι το διακύβευμα είναι τεράστιο, ίσως πιο μεγάλο από εμάς, δε χωρά κωλύματα, εμμονές, εκδικητικότητα, μικροκομματικά συμφέροντα, πελατειακές συναλλαγές. Κι όχι δε με πείθει πλέον ο Α. Τσίπρας, δεν τον εμπιστεύομαι και δε δέχομαι από έναν πρωθυπουργό, τον Πρωθυπουργό της χώρας μου να κάνει διαγγέλματα και ως μέσο πειθούς του να χρησιμοποιεί αποκλειστικά την επίκληση στο συναίσθημα.

Δε με πείθει πλέον ένας άνθρωπος που μου υποσχέθηκε τα πάντα και με φέρνει στο τίποτα. Και εύλογα ερωτήματα που γεννώνται είναι: «Γιατί δεν έκανε το δημοψήφισμα εξ αρχής και αποφάσισε να το ανακοινώσει 5 μέρες πριν τη λήξη του προγράμματος;», «Δεν είχε λαϊκή, ρητή, νωπή εντολή για να προχωρήσει στη διαπραγμάτευση;», «Κι αφού απέτυχε, γιατί να πετύχει τώρα;», «Όλοι λένε ψέματα κι εκείνος όχι; Δηλαδή, μόνο εκείνος μας αγαπάει και όλοι μας μισούν; Αυτός είναι ο καλός και οι άλλοι οι κακοί;», «Ποιος πρότεινε 8 δις λιτότητα μετά από 5 μήνες διαπραγματεύσεων;», «Η υπόλοιπη Ευρώπη επιβιώνει χωρίς εμάς, εμείς επιβιώνουμε χωρίς εκείνη; Γιατί μέσα σε μία εβδομάδα το κράτος άρχισε να παραλύει.», «Μήπως σε 5 μήνες διακυβέρνησής του κατέστρεψε όσα έγιναν σε 5 χρόνια (και όχι δεν ήταν θεάρεστα αλλά δεν έγιναν άκοπα);», «Τον ψηφίσαμε πριν 5 μήνες για να κάνει την αλλαγή, γιατί να ξαναψηφίσουμε ουσιαστικά το ίδιο, αφού παλεύει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι το ΌΧΙ σημαίνει υπερηφάνεια και ξεκάθαρη εντολή (πόσο πιο ξεκάθαρη πια) για να διαπραγματευτεί;», «Γιατί εγώ καταλαβαίνω το ΝΑΙ ως ΝΑΙ στην Ευρώπη και το ΌΧΙ ως ΌΧΙ στην Ευρώπη και στην τελική για πόσο μαλάκα με περνάει όταν αυτός έχει βρεθεί σε αδιέξοδο και δεν έχει καν την τόλμη να αναλάβει τις ευθύνες του και τις φορτώνει σε μένα θέτοντάς μου ένα αμφισβητούμενης ύπαρξης ερώτημα με δύο επαχθείς εναλλακτικές;»

Αν πούμε ΝΑΙ, τίποτα δε θα είναι εύμορφο, εύσχημο και εκ θαύματος ευτυχές αλλά τουλάχιστον θα πούμε ΝΑΙ στην Ελλάδα της Ευρώπης και υπάρχει η πιθανότητα να καταφέρουμε να διασώσουμε όσα μας απέμειναν. Επιπλέον, μετά γνωρίζω τι θα ακολουθήσει εντός Ευρωζώνης που θα είναι επώδυνο αλλά όχι ολέθριο. Μετά το ΌΧΙ, αλήθεια τι θα γίνει; Κι εγώ συμφωνώ κι όλοι συμφωνούμε ότι δε θέλουμε ούτε οι συντάξεις να κοπούν, ούτε οι μισθοί, ούτε να ζήσουμε κι άλλη λιτότητα. Ποιος θέλει άλλωστε; Μπορεί κάποιος όμως να μου πει το πώς; Από πού θα τα βρει; Ρεαλιστικά, δίχως ουτοπίες που οδήγησαν στις δυστοπίες. Δεν έχω ακούσει έναν άνθρωπο να μου απαντήσει ουσιαστικά, όλοι απλώς προπαγανδίζουν συνθήματα και κάνουν τους αντιστασιακούς – κι ας αγνοούν ότι ο μεγαλύτερος εν ζωή αριστερός αντιστασιακός ποιητής, Τίτος Πατρίκιος, λέει ΝΑΙ στην Ευρώπη, βλέπετε αριστερός είναι μόνο ο Αλέξης κι η παρέα του.

Επιπλέον, μία εξεχούσης σημασίας μνεία. Όσοι από εσάς είστε ή δημοκράτες ή ανθρωπιστές ή αντιρατσιστές ή αριστεροί (κατ’ ουσίαν κι όχι κατ’ επίφασιν) ή φιλελεύθεροι (και με φιλελεύθερες ιδέες) ή διεθνιστές ή υποστηρικτές των δικαιωμάτων των LGTB – ένα από τα παραπάνω να είστε - πώς συστρατεύεστε με τη Χρυσή Αυγή πρωτίστως και δευτερευόντως με τους ΑΝΕΛ των Δ. Καμμένου και  Ν. Νικολόπουλου (έχουν και τον Κ. Ζουράρι κατά κάποιο τρόπο η αλήθεια είναι); Αποδεικνύεται και πάλι, ότι τα άκρα συγκλίνουν μεταξύ τους, τα δεξιά και τα αριστερά, και οδηγούν σε έναν φασιστικό προπαγανδιστικό ολοκληρωτισμό δίχως προηγούμενο.

Η Ιστορία μας καλεί να τη γράψουμε και οφείλει ο καθένας μας να σταθεί αντάξιός της. «Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται και το απροσδόκητο πάντα συμβαίνει, πόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως από την εμπειρία είναι ο άνθρωπος;» Μπέρναρ Σω. Η Δευτέρα της 6^ης Ιουλίου να μας βρει σε μια καλύτερη μοίρα προοπτικής, κι αν όχι, έστω ας μας βρει ενωμένους και συνταγμένους μαζί για να παλέψουμε τα όσα θα έρθουν είτε με τη μία είτε με την άλλη επιλογή (επιλογές ο Θεός να τις κάνει έτσι όπως τα έκαναν). Για όλους τους παραπάνω λόγους έως τότε εγώ θα ασκήσω Αντίσταση στην αντίσταση και δράση στην αντίδραση!