Γράφει
η Σταματίνα Σταματάκου
Άραγε, πόσο
παραλογισμό χωρά η επικρατούσα πολιτική σκηνή; Για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά
δεδομένα, και σπάνια στα δεδομένα εν γένει, το κυβερνητικό έργο δεν εγκρίνεται
από όλο το κυβερνητικό σχήμα και τα κυβερνώντα κόμματα αλλά από τα περισσότερα
κόμματα της αντιπολίτευσης. Συγκεκριμένα, βουλευτές του ενός κόμματος της
συγκυβέρνησης, ακόμη και υπουργοί, τάσσονται με την καθοριστική τους ψήφο κατά του
κυβερνητικού έργου δηλώνοντας, ωστόσο, ότι στηρίζουν την κυβέρνηση. Ο ίδιος ο
Πρωθυπουργός, αλλά και
όσοι στηρίζουν έμπρακτα την κυβέρνηση και το έργο της,
έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν πιστεύουν αυτό που κάνουν, αλλά δεν υπάρχει πλέον
εναλλακτική λύση (τω όντι). Η αντιπολίτευση, η οποία υπερψηφίζει, δε στηρίζει
την κυβέρνηση. Και εδώ αρμόζει εξαίρετα η λαϊκότροπη έκφραση: «Πόσα θες να μας
τρελάνεις;».
Εντούτοις, αλήθεια είναι ότι μέσα σε ούτε μία
εβδομάδα συντελέστηκε η κοινοβουλευτική πρόοδος μιας ολόκληρης πολιτικής
περιόδου. Επιτέλους, το ελληνικό κοινοβούλιο έδειξε να μπορεί να συνεργαστεί,
να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης, να παραμερίζει τα
μικροκομματικά συμφέροντα. Και πάλι όμως, κάποιοι προτίμησαν το ιδίον όφελος,
προτίμησαν να θρέψουν το λαϊκισμό, προτίμησαν τη χάβρα. Πολιτικοί ή καλύτερα
πολιτικάντηδες και καιροσκόποι, υποτιθέμενοι ιδεολόγοι, επαναστάτες του
ωφελιμισμού όχι απλώς καταψήφισαν, δήλωσαν παρών ή δεν παρευρέθησαν καν αλλά
είχαν το παρανοϊκό θράσος να γνωστοποιούν ποικιλοτρόπως πως στηρίζουν την
κυβέρνηση. Παραμένουν βουλευτές διατηρώντας όλα τα προνόμια, δε γίνονται ούτε
αποστάτες, δεν υποσκάπτουν τρόπο τινά την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, όπως τη
χαρακτηρίζουν, παραμένουν όμως και συνεπείς ιδεολογικά.
Ο επικεφαλής και εκπρόσωπος της Αριστερής Πλατφόρμας
Π. Λαφαζάνης (πρώτο ΛΑ) που κάνει δηλώσεις σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού,
εφόδους σε νομισματοκοπία και μόνιμη αντιπολίτευση – καθείς ό,τι δύναται, ο
μέγας δραχμολάγνος Κ. Λαπαβίτσας (δεύτερο ΛΑ) που αποτελεί τον εξ αρχής επιφανή
εκπρόσωπο του lobby
της δραχμής,
ο Σ. Λαπατσιώρας (τρίτο ΛΑ) που προσυπέγραφε τα οικονομικά προγράμματα του
ΣΥΡΙΖΑ και η αλαζών με μεγάλες δυνατότητες Πρόεδρος της Βουλής Ζωή
Κωνσταντοπούλου (το ΖΩ) που βλέπει το δέντρο, μιας και το κρίνει ως
σημαντικότερο, χάνει ολόκληρο το δάσος επιδεικνύοντας φασιστικές συμπεριφορές
«αριστερού τύπου» συγκροτούν το (Λ)ΑΛΑΛΑΖΩ και προκαλούν αλαλαγμούς αναρίθμητους
σε μια ασθενή ελληνική κοινωνία πάσχουσα από αρρυθμία. Εκεί κάπου προσκολλάται
και ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο άνθρωπος που τίναξε μία οικονομία στον αέρα, πούλησε
έναν πρωθυπουργό, ξεπούλησε μία χώρα και τολμά παράτολμα να υπερίπταται με
προκλητικές εμφανίσεις, δημοσιεύματα, κτλ. Επίσης, πολιτικάντικα υβρίδια τύπου
Ραχήλ Μακρή θα νιώσουν ότι βρήκαν την οριστική τους πολιτική στέγη. Επισήμανση:
Φοβού τις πολλές συνάφειες με τη Χρυσή Αυγή.
ΥΓ: Τα παραπάνω γεγονότα μοιάζουν αδύνατο να γίνουν
κατανοητά με την κοινή λογική, να εξηγηθούν με την πολιτική επιστήμη ως
είθισται. Κατ’ επέκταση, δε χρήζουν πολιτικής ανάλυσης αλλά μάλλον ψυχανάλυσης
των ιθυνόντων. Μολαταύτα, η Ελλάδα, μια ιδιότυπη χώρα της Ευρώπης, έχει ένα λαό
που τόσα χρόνια παλεύει αδιάκοπα για τα αυτονόητα, την ανεξαρτησία, την
ισότητα, την ελευθερία, χάνοντας κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό. Έχει
περάσει παγκοσμίους πολέμους κι εμφυλίους αλληλοσπαραγμούς κι όμως στέκεται. Ή
μάλλον στεκόταν. Αμφέρρεπε τις ελπίδες σε πράσινες και μπλε κυβερνήσεις που τον
οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Έτσι, τα τελευταία χρόνια αρκετοί έχασαν την
ισορροπία τους και έπεσαν. Έπεσαν και χάθηκαν, άδικα ή δίκαια, ακούσια ή
εκούσια στο δρόμο για τη λύση. Κι άλλοι αυτόχειρες προσπαθούσαν να επιβιώσουν.
Όλοι ήξεραν κρυφά ή φανερά ότι θα επέλθει η τελευταία πράξη, χωρίς να γνωρίζουν
το πότε, ήταν κοντά πάντως. Οι πολιτικοί
συνειδητά κάθονταν πίσω από το πλήθος, μπροστά βάζανε το λαό. Τον βάζανε να
πέσει δίχως αλεξίπτωτο, Αλέξη. Αυτοί απέτυχαν με δραχμή, απέτυχαν και με ευρώ,
απέτυχαν με κονδύλια, απέτυχαν και με μνημόνια, απέτυχαν στις διαπραγματεύσεις.
Απέτυχαν. Δεν ξέρω αν η Ελπίδα έχει κόκκινο χρώμα, αλλά ξέρω ότι η παλέτα των
χρωμάτων άδειασε. Έμεινε μόνο το κόκκινο κι ένα πινέλο, οφείλουν να το
σεβαστούν όλοι ανεξαιρέτως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου