Διχάζουν

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Τη στιγμή που σύσσωμη η «ευρωπαϊκή» αντιπολίτευση επιδεικνύει ένα πρωτοφανές για τα ελληνική δεδομένα αίσθημα σύνεσης και συνεργασίας, δυο πρόσωπα –κυρίως- δυναμιτίζουν συνεχώς κάθε προσπάθεια συναίνεσης.

Η πρόεδρος της Βουλής κι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, συγκυβερνήτης του Αλέξη Τσίπρα.

Να σταθούμε κατ’ αρχάς στον δεύτερο.

Ο άκρατος λαϊκισμός που εκπέμπει, οι συνεχείς απειλές κατά πάντων εντός κι εκτός Ελλάδας, η φρασεολογία κι η προσπάθεια του να εμπλακεί στη Δικαιοσύνη, καθιστούν απολύτως ορατό το μέγα πρόβλημα της συμμαχίας στην οποία στηρίζεται η κυβέρνηση.

Κι όταν ο βίος και η πολιτεία του

συγκεκριμένου κυρίου –είτε με τις εθνικοπατριωτικές κορώνες είτε με τα γνωστά περί… ψεκασμών -  είναι γνωστός τοις πάσι , τότε η ευθύνη πέφτει στους ώμους του πρωθυπουργού.

Προχθές στη Βουλή, ο συγκυβερνήτης του Αλέξη Τσίπρα με την «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησή του, εμφανίστηκε με ρόλο γενικού εισαγγελέα κι επιχείρησε να αναμείξει την Δικαιοσύνη στη δική του αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση. Και δη πέραν κάθε ορίου.

Την ώρα μάλιστα που ήδη είναι καταδικασμένος από αυτή ως υβριστής και συκοφάντης.

Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι η χώρα δεν μπορεί να πορευτεί στο μέλλον της με πολιτικούς σαν τον συγκυβερνήτη του πρωθυπουργού.

Ένα πολιτικό που μπορεί να οριστεί ως εκφραστής του λαϊκισμού, της συνωμοσιολογίας και λάτρης της ισοπεδωτικής σκανδαλολογίας.

Ένα πολιτικό που διχάζει επιχειρώντας να προσπεράσει τα κυβερνητικά ή τα στενά κομματικά του αδιέξοδα.

Να σταθούμε και στην πρόεδρο της Βουλής.

Εκτός όλων των άλλων που έχουμε ζήσει το τελευταίο εξάμηνο με τη θητεία της, την είδαμε προχθές να αυτοαναγορεύεται εισαγγελέας εναντίον των…. Πραξικοπηματιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ.

Έχει εισάγει στον πολιτικό βίο –ομού με κάτι ξυπόλητους από τη Νότιο Αμερική- την καινοφανή προσωπική «θεωρία» της, συμφώνως με την οποία το δημόσιο  χρέος -που μέσα σε 5 μήνες εκτινάχτηκε στα ύψη από την μπαταχτσίδικη κυβερνητική πολιτική- είναι παράνομο κι οι δανειστές πρέπει να καθίσουν στα σκαμνιά κάποιων δικαστηρίων.

Το βέβαιο είναι ότι η χώρα δεν μπορεί να βιώνει μια μόνιμη πολιτική διαταραχή.

Δεν μπορεί να ζει εσαεί σε μια εικονική πραγματικότητα εχθρών, υπονομευτών, κατακτητών και λοιπών… εισβολέων.

Την εποχή των προκλήσεων που απαιτεί νέες αναγνώσεις δεν μπορεί να πορεύεται βλέποντας … πραξικοπήματα και φωνάζοντας «βοήθεια» για να προσέξουν οι άλλοι … τον αγώνα της.

Ούτε με τσιτάτα περί κατοχής και μεγαλοστομίες.

Δεν μπορεί να πορεύεται νομίζοντας ο ένας κι ο άλλος ότι είναι Βελουχιώτης και Ζέρβας και πολεμούν τους Κουίσλινγκ…

Δεν μπορεί να πορεύεται στο δύσκολο αύριό της με μούμιες του παρελθόντος.

Δεν μπορεί να πορεύεται με το ξυδιασμένο κρασί του διχασμού και της γραφικότητας.

Πολύ περισσότερο όταν αυτή η θλιβερή κυβέρνηση που την κυβερνά, διαθέτει το μοναδικό προνόμιο να έχει απέναντί της μια αντιπολίτευση που στέκεται στο ύψος της και στο ύψος των περιστάσεων.

Κάτι που δεν διέθετε ουδεμία κυβέρνηση της αντιπολίτευσης.

Ο πρωθυπουργός έχει τον λόγο.

Δυστυχώς δεν έχει τόλμη κι ίσως πολιτικό βάρος για να τον αναλάβει.